Ipuinak

ANTTON ASMATZAILEA

Bazen behin, Antton izeneko asmatzaile bat.Antton

gizon gizen bat zen, 120kg pisatzen zituen, eta beraz, XXL

tamainako galtzak, jaka luze bat, zabala baita ere, eta kapel

beltz bat bere burusoiltasuna babesteko eramaten zituen.

Anttonek ez zuen ezer ere ez asmatu azken aldian, eta bere

lanetik botako zutenaren beldur zen.

Egunak aurrera zihoazen, eta Anttonek, ez zuen ezer

ere ez asmatzea lortu oraindik.

Ilargi beteko gau ilun batean, Anttoni, betaurrekoa

erori eta kristala atera zitzaion. Beraz Anttonek kristala

hartu eta zerura begira jarri zuen pitzadudarik zeukan

ikusteko. Orduan konturatu zen izarrak ikusten zirela

kristaletik. Bi kristalak parean jarri orduko, jabetu zen

aurrerago ikusten zuela, baina hala ere, ez zen ondo

ikusten. Beraz, Anttonek bost kristal parean jarri zituen

txikitik handira tutu baten barruan. Begiratu eta… beste

mundu batzuk ikusi zituen!!!

Antton korrika abiatu zen lantegiruntz baina 50m. egin

eta gero nekatu eta eseri egin zen.

Antton gizen xamarra zegoenez, eta ez zitzaionez

inoiz korri egitea gustatu, etxera itzuli eta bizikleta hartzea

erabaki zuen.

Bidean, erruedak behin eta berriro puztu behar izan

zituen, pisuarekin hustu egin baitziren. Azkenean, Anttonek

lantegira iristea lortu zuen.

Iritsi bezain laster, zuzendaria Anttonen tramankulu

berdin batekin ikusi zuen.

Anttonek hori berak asmatu zuela esan zionean,

zuzendariak, Ramonek, beste asmatzaile batek asmatu

zuela,eta teleskopio zuela izena erantzun zion. Orduan

Antton gaixoa, lantegitik bota zuen.

Etxera bueltan zihoala errueda bat zulatu zitzaion.

Antton gaixoa etxera itzultzeko modua pentsatzen hasi zen.

Bizikletan, gaizki ateratako asmakizunen eta erraminten

poltsa besterik ez zuen. Bertan zeuden ez erretzeko

eskularruak erdi-erreta, arrautz frigituak egiteko robota,

dena arrautz hautsiz betea, elektrizitatea sortzeko gurpila,

nahiz eta jira asko eman ez zuela txinparta bat ere ematen.

-Hori da!- egin zuen oihu Anttonek.

Eta giltza ingelesez gurpila bere basetik atera zuen,

elektrizitatea sortzeko gurpila bizikletako erruedagatik

aldatu eta etxera bueltatzea lortu zuen.

Etxerako bueltan hainbat aldiz erori zen alde batera eta

bestera, beraz, hurrengo egunean dendatik pasa eta gauza

pare bat erosi zituen: burdin zati bat eta errueda bat hain

zuzen ere.

Burdin zatia bizikletaren eskuin aldeko atzeko zatian

jarri zuen eta atzeko erruedaren berezko burdina ere mugitu

zuen ezker aldeko atzeko zatian jarriz. Ondoren, bi burdin

zatien amaieran bi erruedak erantsi zituen, bizikletari hiru

errueda jarriz.

Hurrengo egunean, lantegira joan zen bizikletan, baina

oraingoan ez zen erori, atzeko bi erruedei esker.

Iritsi zenean, Anttonek, zuzendariari, eskatu zion ea

berriro ere kontratatzeko aukerarik bazegoen. Honek

erantzun zion horretarako, asmakizun on bat erakutsi behar

ziola, eta honela Anttonek, bere bizikleta erakutsi zion.

Hainbat denbora begiratzen egon ondoren, zuzendariak

esan zuen ez zuela inoiz horrelakorik ikusi, eta Antton

berriro kontratatu zuen.

Handik aurrera Anttonek izugarrizko arrakasta eduki

zuen eta zoriontsu izan zen.

Unai Ruiz

Diruzale tontolapikoa

Pello gizon zatar, diruzale eta tontolapiko bat zen (segur aski

ez duzuela horrelako pertsona bat ezagutzen, edo, agian bai

… ) 56 urtekoa . Bere dirua ez zuen azkar ezta erraz

gastatzen.

Gaur goizean, kalean paseatzen ari zela, zuhaitz batean

zintzilik hamar euroko billete bat ikusi du. Ezin izan du

gehiago aguantatu hari begira eta zuhaitzaren parean bizi

den lagun bati eskailera bat eskatzera joan da segituan.

-Utziko al didazu eskailera nire etxeko bonbilla bat

aldatzeko? – esan zion Pellok.

– Noski baietz. Hartu- erantzun zion lagunak.

Pello lasterka hasi da zuhaitza igotzen. Baina sei eskailera

igo orduko, jada bi aldiz galdetu diote zertan ari zen.

Batek hau esaten zuen:

- Ikuskizun bat ari al zara egiten?

- Ez, katu hori salbatzera noa - esan dio.

Beste batek berriz:

- Sagar bat oparituko al diozu parkean dagoen ume pobre

horri?

- Bai- erantzun dio.

Eskailera igotzen bukatzeko heren bat falta zitzaionean,

beste batek galdetu zion: - Ez zara horko billete hori

hartzera joango ezta?

- Ez, noski. Zergatik diozu hori?

- Eskailera zuhaitz erdiraino bakarrik iristen zaizulako eta

billetea puntan dagoelako.

Pentsatzen egon zen eta moldatuko zela esan zion bere

buruari.

Eskailera bukatu zenean, adar bati eutsi zion koala bat

izango balitz bezala eta poliki-poliki gorantz joaten hasi zen.

Adarra nahiko fina zen eta bat-batean Pello lurrera erori zen

adarra eskuetan zuela.

Pellok bere lagunaren etxeko leihora begiratu eta alfonbra

bat astintzen zegoela ohartu zen. Honela esan zion:

-Felixa, lagundu altxatzen, erori egin naiz!

- Orduantxe jaitsi zen Felixa eta etxeraino lagundu zion.

Han berriro gezurrik ez esateko esan zion.

Miren Alberdi

GALDUTAKO PENAK

Bazen behin Thomas izeneko 27 urteko gazte bat, Erresuma

Batuan bizi zena. Bere familiarekin bizi zen , Britinia Handian

hain zuzen ere. Futbola jolastea gustatatzen zitzaion,

atezaina zen. Hasieran, oso txarra zen, baina egun batean

ideia bat bururatu zitzaion: egunero entrenatzea asko

hobetzeko. Asteak joan hala, hobetuz joan zen eta

bukaeran, oso ona izatera iritsi zen. Orduan, futbol eskola

batera joan zen partidoak jolasteko. Lehenengo partidoaren

ordua iritsi zenean, gaixorik jarri zen eta ezin izan zuen

jolastu. Thomaseri amorru asko eman zion eta hurrengo

partidora joatea erabaki zuen. Hurrengo partidoa, haien

aurretik zijoazenen aurka zen. Thomas oso urduri zegoen

baina lehenengo geldiketa egin zuenean, animatzen hasi zen

eta pixkanaka-pixkanaka urduritasuna joaten hasi zitzaion.

Orduan, geldiketa asko egin zituen eta entrenatzailea oso

arro sentitu zen. Thomasek hain ondo jolastu zuen

entrenatzaileari Thomas taldean sartzea bururatu zitzaion:

-Thomas, -esaten du entrenatzaileak- gure futbol taldean

sartuko zara?

Noski, -erantzuten dio Thomasek- oso ondo pasatuko dut

eta.

Thomas oso pozik iritsi zen etxera egun hartan. Bere amari

esatera joan zen:

-Ama! -esaten du Thomasek.

-Zer Thomas? -esaten dio bere amak.

-Futbol talderako hartu naute- esaten dio Thomasek.

-Zorionak ,laztana, saria izango da lasaña afaltzeko.

Thomas oso pozik jarri zen, lasaña bere plater gogokoena

zelako.

Taldearekin jolasten zuen lehenengo partidoa, zerrendako

lehenengoen aurka zen. Partidoa hastean, 6. segunduan

sartu zioten gola Thomasi. Gol bat bestearen atzetik sartzen

zizkioten Thomasi eta azkenean, hamabost gol sartu

zizkioten. Jokalari guztiek bronka bota zioten. Thomas asko

haserretu zen eta etxera joan zen inori agur esan gabe. Bere

gelan sartu zen eta horrela egon zen egun oso bat.

Urteak pasatzen ziren heinean gehiago gogoratzen zen

partido hartaz. Hogeita zapi urterekin ideid bat eduki zuen

Thomasek: Europan zehar bidaia bat egitea partidoaren

penak hazteko. Orduan, Erresuma Batutik Frantziara dagoen

tunela “taxiz”zeharkatu zuen eta Parisera joan zen. Parisen

Eiffel dorrea ikusi zuen. Ondoren, Suizara joan zen baina ez

zuen ezer erosi, bakarrik jateko jana, Suizan gauzak oso

garestiak baitziren. Ondoren, Austriara joan zen. Han,

Mozarten disko bat erosi zuen. Ondoren, Holandara joan zen

eta han, bizikleta bat erosi zuen. Ondoren, Italiara joan zen

eta han, Pizza eta pasta jan zuen eta hainbeste gustatu

zitzaion han bizitzea bururatu zitzaiola aste batzuk

pasatzera. Romatik hurbil alokatu zuen etxea. Thomasek,

Italian egon zen lehenengo egunean, Roma bisitatatu zuen

eta oso ondo pasa zuen Koliseoa ikusten, Fontana de Trebi

ikusten, Romulo eta Remoren estatua ikusten... bigarren

egunean, Siziliara joan zen eta han, Etna sumendia ikusi

zuen. Thomasek Etna Sumendiaren eta Pompeia hiriaren

istorioa jakin nahi zuen eta bere “giari” galdetu zion:

-Barkatu gia jauna, nola gertatu zen Etna Sumendiaren eta

Pompeia hiriaren istorioa?

-Horrela gertatu zen -erantzun zion giak-. Sumendiak

eztanda egin zuen eta labak, hiria gainetik pasa zuen,hiritar

guztiak errauts bihurtuz. Oraindik, ikus ditzakezu pertsonak

errauts bihurtuta, eta etxeetan haiek apaingarri bezela

jarrita zituzten objetuak.

-Orain joan gaitezke ikustera haien gorpuak? -galdetu zuen

Thomasek.

-Lehenengo, -esan zuen giak- sumendiko punta ikustera

joan behar dugu,nahi baduzu gero joan gaitezke?

-Ondo da -esan zuen Thomasek.

Thomas aspertu egin zen eta Etna sumenditik joan egin zen.

Bere familia bisita bat egitera joan zitzaion eta Thomas asko

alaitu zen. Thomasek afari bat prestatu zion bere familiari,

pizza eta pasta, hain zuzen ere.Thomasen aita semeari hitz

egiten hasi zitzaion:

-Thomas, jada pena pasa zaizu?

-Ze pena? -galdetu zuen Thomasek.

-Iuju! -esan zuen aitak- pena pasa zaizu, ez bazera

gogoratzen.

Thomas oso pozik geratu zen eta Erresuma Batura itzuli zen

bizitzera. Hala bazan, eta ez bazan, sar dadila Donostiako

plazan.

Lander San Sebastian

LOREAREN AMETSA

Bazen behin neska bat Lore izenekoa. Berak egun batean

istripu bat eduki zuen, horren ondorioz koman gelditu zen.

Familia oso kezkatuta gelditu zen. Bera koman zegoen

bitartean, izugarrizko amets bat eduki nuen. Hona hemen

amets hori:

“Esnatu nintzenean gauza harrigarri batzuk ikusi nituen,

niretzat horietako harrigarriena hau zen:

Mundu honetan gizakiak uretan bizi izan ziran eta arrainak,

marmokak, itsaz izarrak, … berriz lurran bizi izan ziren.

Horregatik Lorea, ur azpian esnatu zen, arnasa hartzeko

bizkarrean zulotxo batzuk zituela.

Beste gauza miresgarri bat jende guztiak euskara hitz egiten

zuela izan zen, ez bakarrik ur azpian bizitzen zirenak, baizik

eta lurrean bizitzen zirenak ere bai.

Oso egun ederra zegoenean, batzuetan lurrean bizitzen

zirenak, olagarroek, manta arrainek, nemok… bere kaina

hartzen zuten eta gizakien bila kaiara abiatzen ziren.

Hau gizaki gixajoak¡ beti izkututa zeuden beraien etxeetan.

Ba al dakizue non zeuden haien etxeak?

Kristalezko Piramide handi batzuetan bizitzen ziren. Piramide

horiek disdiratsuak ziren, eta barruan jateko euli erraldoiak

zituzten.

Beno, orain utziko dut hiria, eta hasi egingo naiz kontatzen

zer gertatu zitzaidan:

Egun batean, paseatzen ari nintzenean, gauza oso polit bat

disdiratsua, zintzilik ikusi nuen. Zer izango zen? Ay

ene¡ tranpa hutsa zen! Marmokek jan egin nahi zidaten.

Ni marmokek ez jateko korrika hasi nintzen eta aurrera

jarraitu nuen eta bat batean topatu nintzen Bob

Esponjarekin. Ni ia negarrez nengoen, eta berak ea zer

gertatzen zitzaidan galdetu zidan. Dana kontatu nion, eta

bere munduan berria nintzenez, tranpetatik nola ihes egin

behar nuen erakutsi zidan. Teknika guztiak ikasi nituen eta

oso bereziak ziren, zihur nengoen oso ondo etorriko

zitzaizkidan.

Dana ikasi ondoron, oso pozik nire etxera joan nintzen, lo

egitera. Nere etxean zerbait arraroa ikusi nuen, tresna

guztiak hankaz gora aurkitu nituen. Nor zegoen nire etxean

ni kanpoan negoen bitartean? Momento hartan kriston

zarata entzun nuen, eta sukaldean zer gertatzen zen

ikustera joan nintzenean zulo txuri handi bat ikusi nuen, eta

ni oso ausarta naizelako barrura salto egin nuen, eta

badakizute zer gertatu zen? Komatik atera nintzen, gurasoek

oso pozik medikuei deitu zieten, eta hau da nire amets

desberdina.

Maitane Baraja

ZUHAITZ MAGIKOA

Bazen behin Etxaun izeneko gizon lodi eta xelebre bat. Gizon

honek ibilaldi bat egiten zuen egunero bere etxetik basora

eta basoan denbora pasa ondoren, etxera itzultzen zen.

Egun batean basotik zihoala hazi bat topatu zuen bere

parean. Oso arraroa zen, ez zuen inoiz horrelakorik ikusi, eta

horregatik beretzat hartu zuen. Gero etxera itzuli eta bere

lorategian dagoen baratzean landatu zuen. Hortik aurrera

egunero zaintzen zuen, baratza baino gehiago.

Handik bi astera Londreserako bidai bat egin zuen. Han

beste bi aste egon zen Big-Ben, Kew Gardens, Buckingham

Palace, London Eye, Sea Life, St. Paul, Tower Hill, Tower

Bridge… bisitatzen eta argazkiak ateratzen, guztiz

kitzikatuta.

Etxera itzultzean, hazia zuhaitz erraldoi batean bilakatu zela

ohartu zen, zerua baino altuagoa zegoen eta zeruan hodeiak

zeudenez, ez zen ikusten non bukatzen zen. Orduan maletak

utzi gabe eta bitan pentsatu gabe zuhaitza igotzea erabaki

zuen.

Zuhaitza igo, hodeiak pasa eta zuhaitzaren azkeneko adar

puntatik alderantzizko mundu batean zegoela ikusi zuen.

Hau da, goizean lo egiten da, semaforoa gorria dagoenean

gurutzatzen dira bideak,… Hasieran oso ondo pasatzen zuen

eta hotel merke batean lo egiten zuen. Baina egun batean

semaforoa berdea zegoela zeharkatu zuen eta kotxe batek ia

harrapatu zuen. Bi minutu ondoren ura edan zuen eta ez zen

oroitu, alderantzizko munduan zegoenez, urak deshidratatu

egiten zuela, orduan ospitalera joan behar izan zuen. Gero,

igogailua gorantz ez eta beherantz ez zihoala konturatu zen,

eskuin ezkerretara baizik, eta horrela egon zen egun

guztian. Azkenean, mundu hartaz nazkatuta, zuhaitza jaitsi

zuen etxera itzultzeko. Etxera iristean paseotxo bat eman

zuen jenio petrala kentzeko eta gero gauza “normalak” egin

zituen etxean.

Hurrengo egunean zuhaitza basora eramateko ideia burura

etorri zitzaion. Orduan metalezko pala hartu eta zuhaitza

baratzetik kendu zuen. Ondoren zuhaitza bere furgonetan

jarri zuen eta poliki-poliki basorantz abiatu zen. Iristean,

pala berriz hartu eta zulo bat egin zuen gero zuhaitza han

landatzeko. Lantxoa bukatu ondoren etxera itzuli zen.

Hortik aurrera bere paseotxoak pixka bat luzatzeko zuhaitza

igo eta beste mundura joaten zen eta nahi zuenean

jatorrizko mundura itzultzen zen poz-pozik irribarrea ahoan

zuela.

Peru Odriozola

3. GUERRA MUNDIALAREN HASIERA

Bazen behin oso gaizki eramaten ziren bi anai, Aitor eta

Martin. Aitor oso gizena zen, eta kamuflajeko arroparekin

janzteko ohitura zuen. Martin berriz, bietan zaharrena, bere

anaia baino gizenagoa zen, eta jaka beltz luze bat eraman

ohi zuen.

Aitor eta Martin oso ondo eramaten ziren. Baina egun

batean haien aita hil, eta herentziak jasotzeko ordua iritsi

zen.

Martinek, etxea eta dirua jarauntsi zituen, eta Aitorri, berriz,

tanke zahar bat erori zitzaion.

Aitor oso haserre jarri zen herentziaren ondorioz.Beraz,

mendekua prestatzen hasi zen.Lehenik arma-dendara joan

zen, herentziaren tankeari lehergailuak erostera.

Martini deitu eta dirua emateko behartu zion, bestela

etxea suntsituko ziola.Martinek baietz esan zion baina aste

barru emango ziola maletin baten barruan. Eta aste hori

leporaino armatzeko erabili zuen.

Azkenean dirua entregatzeko ardua iritsi zen. Martinek

maletina eman zion dirurik gabe, baina pisua nabaritzeko

lehergailuekin eman zion, baina Martinen intentzioa bere

anaia hiltzea zen.

Aitorrek kotxe baten etorri eta maletina lagun bati

eman zion kamioi batean eraman zezan bere etxera eta

bidean lehergailua lehertu zen.

Orduan Aitorrek Martinen etxea eraitsi zuen. Horren

ondorioz bere lehengusina eta ezkonarreba akatu zituen.

Zorionez bera ez zegoen etxean.

Marruekosen jarraitu zuten borrokatzen, bata besteari

lehergailuak botatzen. Herria suntsitzen ari ziren baina Aitor

eta Martin ez ziren konturatzen.

Moroak haserretu eta Espainia erasotzen hasi ziren. Eta

horrela hasi zen 3.GUERRA MUNDIALA.

Iñigo Irizar

Alberto potoloa

Alberto Sevillako gizon bat zen. Oso potoloa zegoen, eguna

telebista ikusten eta hamburgesak jaten pasatzen zuen eta.

Nerea, Albertoren emaztea, nazkatuta zegoen Alberto egun

osoan etxean ikusteaz, eta egun batean hala esan zion:

-Alberto! Noiz aterako zara etxetik? Geroz eta potoloagoa

zaude! Hau ez da posible!

Albertok ez zion inoiz kasurik egiten bere emazteari. Bera

oso gustura zegoela telebista ikusten eta ez zela etxetik

aterako esaten zuen behin eta berriz. Bakarrik hamburgesak

eta pizzak erostera joateko mugitzen zen.

Abendua zen, ez zuen batere eguraldi txarrik egiten,

gabonak ziren, eta laster “olentzeroa” zetorren. Nereak

Albertori opari bat erosi nahi zion, baina ez zekien zer.

Kalera atera eta dendetan begiratzen hasi zen. Ez zuen inon

zerbait egokia ikusten Albertorentzat. Denbora asko egon

zen dendetan gauzak bilatzen, baino azkenean aurkitu zuen

benetan behar zuena. Bizikleta bat! Nereak bizikleta bat

erosten bazion, etxetik atera, hamburgesak utzi eta kirola

egiten hasiko zela uste zuen.

Eguberri eguna iritsi zen, Nereak Albertori oparia eman zion,

eta gizonak harrituta esan zuen:

-Baina zer da hau? Adarra jotzen ari zara?

-Bizikleta bat da - erantzun zuen Nereak.

-Eta zertarako behar dut nik bizikleta bat?!

-Ba… kirola egiteko! Egun osoa telebista ikusten eta

hamburgesak jaten pasatzen duzu eta!

Albertok ez zekien zer esan. Berean jarraitzen zuen eta hiru

hilabete igaro ziren bizikleta erabili gabe. Bazirudien ez zuela

inoiz erabiliko baina egun batean… bizikletan ibiliko zela

esan zion Nereari.

Hurrengo goizean Nerea, goizero bezala, Alberto esnatzera

joan zen. Ez zegoen! Nerea kezkaturik zegoen. Etxean bere

bila ibili zen, baino ez zuen inondik ikusten. Kasualitatez

lehiotik begiratu zuen, eta hara! hor zegoen Alberto

bizikletarekin.

Nereak ametsetan zegoela uste zuen, eta badaezpadaere

atximurka egin zuen, baino ez zen amets bat! Alberto

bizikletan ibiltzen ari zen.

Horrela igaro ziren egunak, asteak eta hilabeteak… Alberto

argaltzen hasi zen eta kirola gustoko zuen. Bizitza aldatu

zitzaion. Kirola egiten hasi zenetik lagun gehiago euki

zituen. Nerea ere oso pozik zegoen Albertoren aldaketagatik,

berriz ere zoriontsu ikusten zuen bere senarra.

Cecilia Korta

Gerrako bizipenak

“BUMM!- bonbak eta tiroak entzuten ziren ni belar artean

ezkutatuta nengoen bitartean. Nik metrailadorea prestatu eta

-bam!- lehen ikusi nuen frantsesa lurrera erori zen bularretik

odola erortzen zitzaion bitartean. Oso gogorra egiten zitzaidan

hau egitea, egia esan, nik ez nuen egin nahi, baina bizitzari

aurrera egiteko egin beharra zegoen eta halaxe egiten nuen.”

“1963ko maiatzaren 9a, Bagdad (Irak). Estatu Batuetatik hara

bidali gintuzten milaka eta milaka soldadu. Nik hemeretzi urte

besterik ez nituen eta oso urduri nengoen. Ez nintzen inoiz

horrelako leku triste batean egon eta ez nekien zer gertatuko

zitzaidan. Iritsi bezain laster, bonben soinu zaratatsuak

entzuten ziren. Gu hiri kanpoaldean lurreratu eta ilara bat

eginez hirira sartu ginen. Ni etxe baten teilatuan nengoen

metrailadorearekin lurrera apuntatzen eta... bam! Nigandik

gertu granada batek eztanda egin zuen eta odolez lurrera erori

nintzen.Malkoak erortzen zitzaizkidan nire lagun eta familia

gogoratzen nituen bitartean. Orduan irakiar batzuk ni hartu eta

egia esan, ez dakit nora eraman ninduten. Toki ezezagun

batera iritsi ginen eta bertan beste hainbat estatu batuar

soldadu ikusi nituen. Momentu hartan konturatu nintzen toki

hura haien “base sekretua” edo horrelako zerbait izango zela.

Bertan, egunean hiru baso ur eta jateko pixka bat ematen

ziguten. “Base sekretu” horretan gero eta estatu batuar

gutxiago egoten hasi ginen. Jendea ihes egiten saiatu eta

harrapatzean hil egiten zituzten. Nik, hiltzearen beldurrez, ez

nuen ezer ez

egiten, 1964ko otsailaren 22a iritsi arte. Ia urtebete pasa

genuen han eta ni eta beste lau soldaduekin ihes egiteko plan

bat pentsatzeari ekin genion.

“Base sekretu” hartan ez geneukan gauza nahikorik, eta

geneukanarekin moldatu behar izan ginen. Beraz, bazkaltzeko

erabiltzen genituen goiara batzuk hartu eta lurra zulatzen hasi

ginen. Urte erdi bat pasa ondoren, lurrazpiko tunela amaitua

genuen, “base sekretutik” kanpora bideratzen gintuena. Data

finko bat aukeratu genuen bertatik ateratzeko, goizeko laurak

aldera abiatuko ginen. Iritsi zen eguna, dena prest

zegoen.Zuloa tapatzen zuen ohea bertatik kendu eta

pixkanaka-pixkanaka, ahalik eta soinu gutxien eginez zulotik

sartzen hasi ginen. Badirudi, behar baino soinu gehiago atera

genuela. Orduan, irakiarren ahotsak entzutean beldurtu eta

azkar-azkar zuloan sartu ginen. Ni guztien atzetik sartu

nintzenez hanka harrapatu zidaten. Ez nuen ihes egitea lortu,

eta horren ondorioz, denbora luzean zigor gogorrak jaso

nituen. Asko sufritu nuen. Hura jasan ezina zen, nahiago nuen

hil zigor horiek jasotzen egotea baino.

Orduan gau batean, kanpoan zegoen kamioi baten azpian

sartu, ahal izan nuen modura eutsi eta irakiarrak konturatu

gabe Bagdadera eraman ninduten. Hiriko kaleetan lo egiten

nuen, dendetan inor konturatu gabe janaria lapurtzen nuen,...

familia aberats batek morroi bezala hartu arte. Bertan egunero

lan egiten dut jo ta ke, baina ondo elikatzeko janari nahikoa

ematen didate eta gainera bertan lo egiten dut. Beno, orain

ahalik eta gauza gehien egiten ari naiz Estatu Batuetara berriz

itzultzeko.

Aitor Angiozar

TOMAS, BIZIKLETA ETA KATALEJOA

Bazen behin Tomas izeneko mutil txiki bat.Bere ametsa

jendea zer moduz zegoen jakitea zen. Bere gurasoek esaten

zioten berak hori nahi bazuen, lortu egingo zuela.

10 urte pasa ondoren, Tomas bere bizikleta eta katalejoa

prestatzen hasi zen jendea zer moduz zegoen

ikusteko.Tomasek hasi zuen bere bilaketa bere gurasoei agur

esan eta bere hirira bueltak emanez, zaintzen egon zen bere

bizikletarekin eta katalejoarekin.

Ume batek Tomas ikusi zuen eta bere aurpegia itsusia zelako

parra egin zuen ume horrek.Tomas izugarri haserretu zen

eta sekulako bronka bota eta jo egin zion Tomasek, naiz eta

30 urte eduki.

Hurrengo egunean, Tomas hiritik kanpora joan zen, beste

hiri batera, berean ez zegoelako arazorik.Pekin izeneko hiri

batera abiatu zen, Txinako kapitala hain zuzen.Baina

Tomasek Txinara joan baino lehenago, Txinatar hizkuntza

ikasi zuen akademia arraro batean.Tomasek bizikleta hartu

eta zazpi astetan Txinara iritsi zen, noizean behin

deskantsatuz, noski.Tomasek Txinara iritsi bezain pronto,

bere bizikleta eta katalejoarekin Txina ezagutzera eta,

noski ,Txinan arazorik bazegoen aztertzera joan zen.

Lehenengo Pekingo mendi batera joan zen arazoak al zeuden

ikustera eta ondoren Pekingo kale zaharretatik beste kale

zaharretaraino joan zen Tomas bere bizikletan.

Tomas Txinako alderdi moderno batera iritsi zenean, kuadrila

bat ikusi zuen ume bat zirikatzen.Tomasek ume hori triste

ikusi zuenean, bronka bota zion koadrilari. Orduan zirikatzen

zeudenak korrika joan ziren bildurturik.

Tomasek, beti bezala, nola izena zuen galdetu zion umeari

eta umeak erantzun zion Jose Manuel zuela izena.Ostean

Tomasek galdetu zion ea zerbait gertatzen zitzaion eta

umeak erantzun zuen baietz.Tomasek galdetu zion zer

problema zeukan eta umeak erantzun zion bere lehengusua

hil zela jaiotzerakoan eta mundu guztia berataz parre

ibiltzen zela.Orduan Tomasek esan zion berarekin bueltatxo

bat ematera joateko Pekingo hiri handitik.

Hurrengo egunean oraindik Jose Tomasekin hirian zehar ari

zen bueltak ematen, bere bizitzako gauzak kontatzen zizkion

bitartean.Tomasek orduan pentsatu zuen Jose Manuel

berarekin gelditzea egun pare batean. Josek baietz esan

zuen eta bi egun egon ziren hizketan Tomasen etxean.

Honek ahal zuen guztia egin zuen Jose irribarretsu ikusteko.

Bi egun pasa ondoren, Tomasek Joxe Manueli esan zion

lasaitzeko, bizitzan mila gauza ona gertatuko zitzaiola eta.

Orduan Joxe irribarretsu jarri zen eta oso pozik jarri zen

Tomasek hori esaterakoan.Baina Joxek ezin izan zuen hori

ahaztu iñoiz, bere lehengusu txikiaren hilketa.Tomasek Jose

Manueli bere etxera lagundu zion Tomasen bizikletan.Honek

bere gurasoengana eraman zuen Jose Manuel eta Joseren

gurasoak esan zioten Tomasi eskerrikasko guztiagatik eta

Jose Manueli oso aholku baliagarriak esateagatik.Eta Tomas

bere etxera itzuli zen.

Tomas etxera iritsi orduko, telebista jarri ,palomitak jan,

kokakola edan eta lotara joan zen.Hurrengo egunean bere

lanean logure ez eukitzeko eta lana ondo eta garbi egiteko,

beti egiten zuen bezala, Tomas bere bizikleta eta

katalejoarekin ibili zen.

Endika Agote

Iñakiren tartarik handiena

Iñaki izeneko gizon batek familia polita dauka.Emaztea

Ainhoa da, bi umeak, Ander eta Ane dira eta txakurra,

Bat.Iñakik txutxe eta goxoki denda bat dauka eta horrela

deitzen da: GOXOTXU.

Behin Iñakik, egunero bezala, bere txirrinda hartu zuen

dendara joateko. Iñakik lurrera begiratu zuen eta ohar bat

aurkitu zuen lurrean botata eta broma bat zela pentsatu eta

mahai gainean utzi zuen. Iñakik denbora librean oharra

irakurtzea pentsatu zuen eta horrela egin zuen. Oharrean

halaxe jartzen zuen:

2013/7/24 Donostia-San Sebastian

Kaixo Iñaki:

Gu Andoni eta Markel gara. Eskatu nahi dizugu txokolatezko

tarta eder bat egitea eta Braboren gorputza eukitzea baina

Errealeko trajea eta guzti.

Bueno ondo pasa eta Brabo polita egin. AGUR!!!!!!!!!!!!!!!!

Azkenean gaua iritsi da eta beti bezala Iñakik 8:30etan.

ixten du.

Etxera iristerakoan Ainhoari komentatu dio ea zer iruditzen

zaion Braboren txokolatezko tarta bat egitea, eta Ainhoak

esan dio idea bikaina dela.

Hurrengo egunean Iñaki egunero bezala denda ireki du eta

osagai guztiak hartu eta Braboren txokolatezko tarta egiten

hasi da.

Lau Egun pasa ondoren, Andoni eta Markel tartaren bila joan

dira GOXOTXU dendara. Galdetu diote dendariari ea zenbat

balio duen eta Iñakik 64€ balio duela erantzuten die.

Markel eta Andoni dirua eman eta poz pozik joan dira beren

etxera. Handik bi egunera, Iñakiri deitu zion telefono batek:

665 743 21 eta honek galdetu zien:

- Zer nahi duzue?

- Kaixo, Iñaki, Markel eta Andoni gara eta gonbidatu nahi

zaitugu zu eta zure zure familia.

- Ah bale, ba noiz eta zer ordutan?

- Larunbatean 5:00etatik- 8:00retara.

Iñakik halaxe egin zuen. Larunbatean agertu ziren eta

umeak bokadilloak eta txutxeak jan zituzten eta, ah, ahaztu

gabe, Braboren gorputza zuen tarta ederra ere jan zuten.

Beno, beran du zen eta guztiak etxera itzuli ziren.

Uxue Valín

Oihanaren abenturak

Bazen behin, hamazazpi urteko neska bat, Oihana izena

zeukana. Oihanari soinekoak asko gustatzen zitzaizkion eta

egunero joaten zen erostera. Ez zihoan ikastolara, mendi

tontorrean bizi zelako. Lehenago bere gurasoekin eta bere

amonarekin bizi zen baina kotxe istripu batean hil ziren.

Oihanak, orduak eta orduak pasatzen zituen soineko

dendetan sartuta. Bera nazkatuta zegoen beti denda

berdinetara joateaz baina ez zeudenez denda gehiago bere

etxetik gertu, beti berdinetara joan behar zen.

Egun batean, pentsatu zuñe hegazkin bat hartzea, herri

handi batean etxe bat erosi eta soineko denda batean lan

egitea, horrela egunero nahi zituen soinekoak jantziko

zituen. Eta hala egin zuen. Hegazkin bat hartu eta New

York-era bizitzera joan zen. Han, lagun bat egin zuen eta

etxe handi eta polit bat erosi zuten.Oihanak eta bere laguna

Emmak. Izugarri ondo eramaten ziren eta beti, toki

guztietara, elkarrekin joaten ziren. Emmak ere ez zuen lanik

eta Oihanaren adina zuen.

Soineko denda guztietara sartu ziren baina ez zutenez lanik

aurkitzen, hiriko soineko guztiak erosi zituzten baina

azkeneko dendara sartu behar zirenean, harrituta gelditu

ziren dendari begira. Izugarri gustatu zitzaien denda hura,

soineko polit-politak zeudelako.Dendako soineko guztiak

erosi eta beste maleta batean sartu zituzten, gainontzeko

soinekoz aparte. Ez zutenez lanik, bururatu zitzaien,

Oihanak zeukan mendiko etxera bueltatzera.

Mendian zeukan etxera iristean, soineko guztiak txukun-

txukun jarri zituzten eta azkeneko dendako soinekoak

ateratzerakoan, konturatzu ziren, soinekoen etiketan,

“magic dress be careful” jartzen zuela baina beraiei ez

zitzaien axola, soinekoak oso politak zirelako eta hori

jartzeagatik etiketan, ez zituztelako botako.

Hasieran, lehenengo dendetako soinekoak probatzen hasi

ziren. Batzuk, handiak zituzten, beste batzuk txikiak eta

beste batzuk ondo gelditzen zitzaizkien eta argazkiak

ateratzen egon ziren. Oihanak, ezin zuen gehiago itxoin

azkeneko dendako soinekoak probatzeko eta urdina koloreo

soinekoa hartu eta jantzi zuen.

Oso ondo gelditzen zitzaion eta Oihana oso pozik

zegoen.Berak ikusi zuen, Emma korrika batean, etxetik

ateratzen zela. Ez zuen ulertzen zergaitik joan zen zen

korrika. Oihanak pentsatu zuen handik gutxira bueltatuko

zela baina ez zen hala izan. Emma, Ohianari begira beldur

aurpegiarekin zegoen. Oihanak ez zuen ezer ulertzen eta

pentsatu zuen beste soineko bat probatzea. Soineko berdea

hartu behar zuen baina segituan konturatu zen soineko

guztiak txikitu egin zirela. Eta galdetu zion Oihanak Emmari:

-Emma, zergaitik txikitu dira soineko guztiak bat-batean?

Emmak beldurtuta, erantzun zion:

-Oihana, ez dira soinekoak txikitu, zu handitu zara.

Oihana harri eta zur gelditu eta Emmak esan ziona sinistu

gabe, izpiluan begiratzera joan zen. Emmak arrazoia zuen.

Berak dena txikia ikusten zuen eta esan zion Emmari:

-Emma lagundu! Zerbait egin! Edo joan zaitez berriro New

York-eko denda horretara eta dendariari galdetu ea zer egin

behar den. Baina bizkor mesedez!

Emma azkar batean, hegazkinean sartu eta New York-eko

denda horretara sartu zen. Dendariari galdetu zion ea zer

egin behar zen eta dendariak esan zion ur baso bat

hartzeko, 350 ml betetzeko, naranja bat erditik moztu eta

naranja erdiak duen likido guztia urarekin nahasteko. Gero

gatz pixkat eta txokolate onza bat botatzeko. Hori dena

egitean, oso ondo nahastu eta edateko prest zegoen.

Paper batean apuntatu zuen ez ahazteko eta Oihanarentzat

hori dena prestatu zuen. Dendariak esan zuen txikitu nahi

bazuen, hori edan behar zuela nahiz eta txarra egon. Eta

hala egin zuen. Ez zitzaion gustatu baina txikitu nahi zuenez,

dena edan zuen.

Asteak pasa ziren baina Ohiana ez zen txikitzen. Orduan,

Emma, magia denda batera joan zen eta dendan zeuden

gauza gehienak erosi zituen Oihanari laguntzeko. Dena

probatu zuen baina ez zuen ezerk funtzionatzen.

Orduan pentsatu zuten, barita magikoarekin, hitz magiko

batzuk esatea eta ea horrela berriro Oihana txikitzen zen.

Hitz magikoak esaten hasi zen, baina ez zen ezer gertatzen.

Egunak pasa ziren eta bat-batean, Emmari zerbait bitxia

gertatu zitzaion. Baso bat ur edatera joan zen eta ur basoa

lurrera erori, eta eskamak atera zitzaizkion. Iguana batean

bihurtu zen. Oihanak eta Emmak ez zekiten zergaitik gertatu

zen hori. Ezin zirenez etxetik horrela atera, pentsatu zuten,

betirako, horrela bizitzea eta inoiz ez banantzea.

Eta oso pozik bizi izan ziren etxetxo hartan biak bakarrik.

Garazi Lechuga

Nicken bizitza

Nick Astrid Inglaterran bizi zen, Londresen hain zuzen ere.

40 urte zituen, ez zuen familiarik eta ez dirurik. Berea zuen

gauza bakarra bere aitonaren etxea izan zena zen. Janaria

kaleetan aurkitzen zuen diruarekin erosten zuen edo bestela

etxez-etxe ibiltzen zen abesten. Bere bizitza ez zen oso

polita baina egun batean, bere bizitzak hirurehun graduko

buelta bat eman zuen.

1955. urteko abuztuaren 9an, Nick bere etxeko lorategian

zegoen, basoan bildutako adarrak mozten, gero diru pixka

bat lortuz, poxpolo batzuk erosi eta etxeko tximinian sua

egin ahal izateko. Bat batean bere atea jo zuten,Nick zerra

eskuan zuela atera abiatu zen.

-Zeu al zara Nick Astrid?- galdetu zion uniformea zuen gizon

batek.

-Bai, ni naiz. Zer nahi duzu?

-Ni Gustaf naiz, Liam Niatroors Londreseko alkatearen

idazkaria. Hiriko postariak ezin du bere zerbitzuarekin

jarraitu. Orduan, badakigunez zuk ez duzula lanik, hiriko

postaria zu izatea aukeratu dugu.

-Benetan? Bai, bai ni izango naiz postaririk hoberena, baina

ordainduko didazue?- harriturik galdetu zion Gustafi.

-Noski baietz. Bihar goizeko zortziretan Udaletxearen

aurrean aurkituko gara, han azalduko dizugu guztia eta

uniformea emango dizugu.

Nick oso pozik jarri zen, azkenean lanen bat izango zuen eta

dirua etxera eramateko aukera ere. Hurrengo goizean bere

etxe ondoan zuen errekatxo batean, aurpegia garbitu eta

oinez abiatu zen udaletxera. Gustafek uniformea eta

eguneroko hibilbidearen planoa eman zion. Lehenengo hiriko

erdialdera, gero auzo zaharretara eta azkenik auzo

modernoenetara joan behar zen gutunak banatzera.

Gehienetan jendeak Nicki aurpegi arraroarekin begiratzen

zion baina hala ere Nick, lagunak egiten hasi zen. Bazegoen

hirurogeita hamar urteko emakume bat, Candy izenekoa,

astearte guztietan Nick bere etxera bazkaltzera

gonbidatzen zuena.

Hamar urte pasa ziren eta Candy minbizi batengatik hil egin

zen. Nick oso, oso tristeturik zegoen, bakarrik sentitzen zen

eta hamar urte horietan amatzat hartzen zuen emakumea

hil egin zen. Nickek ala ere gutunak banatzen jarraitu zuen,

oso nekaturik bukatzen zuen egunero baina bere lana

bukatzen zuenean bere etxeko atetik sartu ondoren, oso

sentsazio ona sentitzen zuen bere barnean. Urteak joan

urteak etorri Nick geroz eta aberatsagoa zen, baina pobrea

izaten jarraitzen zuen.

Nicki, hirurogei urte bete zituenean, geroz eta gehiago

kostatzen zitzaion gutunak banatzea; horren ondorioz,

jendea Nick gaizki tratatzen hasi zen.

Bere lagunak zirenak, jada, ez ziren bere lagunak, batzuetan

jendeak bere etxeko atea Nicken aurpegian ixten zuen…

Nickentzat oso gogorra zen hori guztia eta gainera bere

zerbitzua ez zuela ezertarako balio esaten zioten hiriko

bizilagun gehienek. Ala ere Nickek bere zerbitzuarekin

jarraitu zuen laurogei urte bete zituen arte. Urte

horretan, hau da 1995.urtean, Nick hil egin zen. Orduantxe

bizilagunak konturatu ziren zerbait falta zitzaiela, Nick!

Nicken zerbitzua oso ona izan zen eta jendeak ez zuen

kontuan hartzen baina bere bihotz onenarekin egiten zuen.

Horregatik kontuan hartu behar ditugu detaile txikitxoenak

ere.

Naroa Irigoien

Txomin eta apustuak

Bazen behin herri txiki txiki batean, orain dela mila eta

hamahiru urte,Txomin izeneko gizon bat. Txominek ile

gorria zeukan, bihotz haundi bat eta apostu guztietan parte

hartzeko joera zeukan. Horrez gain, Txomin arotz

profesional bat zen .Txominek arotz lehiaketetan pate

hartzen zuen . Ia beti arotz lehiaketetan lehenegoa

gelditzen zen . Arotz lehiaketetan sariak ematen zituzten ta

Txomini 500 €-ko sari ematen zioten irabazten zuen

bakoitzean.Txominek diru hori bere materiala hobetzeko

erabiltzen zuen.

Halako egun batean Patxi izeneko gizon maltzur bat iritsi

zen Txominen herrira . Patxik Txominen habileziak ikusi

zituen. Patxik Txominen herrian honi buruz galdetzen hasi

zen eta halako batean Patxik entzun zuen Txominek apustu

guztietan parte hartzeko joera zeukala. Horrela esan zion

behin :

- Egingo zenidake egurrezko pistola bat ezin dena puskatu?

- Bai, mila euro emanezgero, egingo dizut – erantzun zion

Txominek, haserre.

- Bale, apostu egiten dugu?- esan zuen Patxik.

- Bale, hemendik hilabete baterako prest edukiko duzu –

erantzun zion Txominek.

Txomin buru belarri ibili zen pistola puskaezin hori egiten.

Bere lantegian egon zen zuhaitz motak nahasten: pago

pixka bat jarri zuen, urki pixka bat , aritz pixka bat . . . . .

eta “eureka” esan zuen konbinaketa perfektua lortu zuenean

. Handik hilabete batera Patxi etorri zen pistola

puskaezinaren bila .Txominek apustua gogoratu zion eta

Patxik barkamena eskatu zion berarengan ez sinisteagatik.

Handik aste betera Txominen herrikoak protestaka joan

ziren bere lantegira. Txomin arrituta zegoen, berak ez

zekien zer gertatzen zen eta galdetu zien:

- Zer gertatzen da?

- Ba, zuregatik alkatea ia hiltzen du Patxik -erantzun zuten

herritarrek.

- Zergatik neregatik?- galdetu zuen Txominek.

- Ba, Patxiri pistola puskaezin bat fabrikatu diozulako –

erantzun zioten.

- Ah,bale , lasai, konponduko dut – esan zuen Txominek.

Txomin bere fabrikan sartu zen. Pentsatu zuen egur guztia

erretzea.Orduan sujaurtigailu bat egin zuen. Patxirengana

joan zen eta honela esan zion:

- Zergatik saiatu zara alkatea hiltzen?

- Boterea nahi nuelako nik – erantzun zuen Patxik.

- Ba, oker jokatu duzu eta pistola erreko dizut nere

sujaurtigailuarekin –erantzun zuen Txominek .

Txominek pistola puskaezina puskatu zuen.

Patxi kartzelara eraman dute eta Txominek apostu bat egin

baino lehenago pentsatu egingo du. Eta hala bazan edo ez

bazan sar dadila Txominen fabrikan .

Hasier Zubizarreta

Denboraren makina

Bazen behin burutik sano ez zegoen zientzilari potoloa,

txapelduna, triziklo duna, prismatiko duna eta Karlos izena

zuena. Karlosek 73 urte zituen eta nahiko xelebrea zen. Bere

bizitza osoa ez zuen lortu proiektu bakar bat ere ongi

ateratzea. Egun batean bere buruari esan zion:

-Denboraren makina sortu egingo dut, eta gainera, ongi

ibiliko da, ez da apurtuko.

Egunak pasa hala, lortu egin zuen baina berak ez zekien zer

egin makina horrekin. Azkenean bururatu zitzaion zer egin,

eta bere herri osotik kartel batzuk banatu zituen esanez:

“denboraren makina salgai. 1.000.000€ telf.: 973 567 815.”

Baina jendeak pentsatzen zuenez zientzilaria burutik gaizki

zegoela ez zuen inork erosi.

Azkenean bururatu zitzaion makinaren bidez iraganera

itzultzea eta bere proiektu guztiak konpontzea. Eta hori egin

zuen, banan banan bere iraganeko Karlosek proiektu bat

hasten zuenean, gauean, orainaldiko Karlosek konpondu

egiten zuen. Berdina egin zuen bere proiektu guztiekin. Bere

makina ez saltzeaz pozik zegoen. Baina orainaldira

itzultzean, makinaren ordez 1.00.000€ zeuden. Karlosek

jakin zuen alkateak erosi egin ziola makina 1.000.000€-en

truke. Orduan karlos konturatu zen bere proiektu guztiak

ondo atera zirenez, jendeak ez zuela pentsatzen burutik

gaizki zegoela eta horregatik erosi zion alkateak makina.

Baina arazo bat zegoen iraganera itzultzean: Karlosek

orainaldia aldatu zuen eta alkateak ere aldatu zezaken.

Karlos alkatearengana joan zen eta denboraren makina

1.000.000€-en truke eskatu zion, baina alkateak ezetz esan

zion. Karlosek arazo larri bat zuen. Baina azkenean ideia bat

okurritu zitzaion, denboraren makinean azkeneko bidaia bat

egitea eskatzea alkateari 1.000.000€ truke. Eta hala egin

zuen. Alkateak utzi egin zion bidaia egiten.

Karlos iraganera joan zen eta iraganeko Karlosek denboraren

makina egin zuenean, orainaldiko Karlosek, gauenan

makinaren kableak lekuz aldatu zituen eta makina hautsi

egin zuen. Orainaldira itzultzean bi segundu igaro eta

denboraren makina “ppuuffffff” desagertu egin zen. Karlos

asko alaitu zen eta handik aurrera lasai lasai bizi izan zen.

Xabier Ormazabal

Jon potoloa

Bazen behin mutil potolo bat Jon deitzen zena . Ez zeukan ia

ilerik, oso esku zabala zen, beti bizikleta puskatzen zuen eta

altueraz oso handia zen. Beti bere katalejoarekin zebilen,

egunero bizikleta hartzen zuen eta gauzak asmatzea

gustatzen zitzaion.

Egun batean konturatu zen egin behar zuela bizikleta bat ez

zana oso erraz puskatuko.

Egon zen egunak eta egunak pentsatzen eta ez zuen inoiz

lortu. Lehenengoa izan zen egurrezkoa egina, bigarrena izan

zen banbuzkoa, baina puskatzen zen bere pixuarengatik.

Hurrengo egunean asmatu zuen burdinezkoa eta burdinezko

horrekin konturatu zen ez zela apurtzen baina ez zekien nola

egin.

Egunero, egunero pentsatzen zuen nola egin. Inoiz ez

zitzaion ateratzen egin nahi zuen bizikleta, orduan joan zen

bere lagun batengana, Jose, eta esan zion ez zekiela nola

egin, baina saiatuko zela egiten. Orduan joan zen hurrengo

egunean Joseren etxera.

-Jose, saiatu zara bizikleta egiten? - esan zuen Jonek.

-Bai, Jon, saiatu naiz baina ez dakit ondo joango den!

Josek esan zuen:

-Lasai, utzi begiratzen eta etxera eramango dut probaketa

egiteko.

-Zuk ez ahaztu egitea biharko!- Josek esan zuen.

-Lasai, mutil, ez naiz ahaztuko egitea! - esan zuen Jonek

barrezka.

-Agur, Jon!

-Agur!

Egin zuen bizikleta, baina ez zekien nola eramango zuen

bera jarri gabe bizikletaren gainean, ezin zuelako ibili bere

pixuarengatik, orduan joan zen bizikletaren gainean. Eguna

iritsi zenez, esnatu zen goizeko seiretan. Orduan joan zen

Joseren etxera, iritsi zenean gogoratu zen pelfudoan

zeuzkala giltzak.

Hartu zituen giltzak eta sartu zen Joseren etxean eta esnatu

zenean, Josek ikusi zuen han zegoela Jon. Honek esan zion:

-Puskatu zait bizikleta eskaileratik igotzen.

-Lasai, bakarrik zen froga bat- esan zuen Josek.

-Egon naiz oso urduri puskatu zaidalako.

-Beno, beste egun batean aterako zaizu-erantzun zion

Josek.

-Beno, aio.

-Aio.

Jon joan zen katalejoaren bila eta egon zen begiratzen

itsasoari eta konturatu zen ez zegoela ondo egiten bizikleta.

Joan zen bere etxera bizikleta bat asmatzea ondo.

Egon zen eguna eta egunak pasa ziren , orduan esan zuen

sua behar zuela egiteko bizikleta baina ezin izan zuen berak

bakarrik egin. Hurrengo egunean joan zen beste lagun baten

etxera, deitzen zena Aitor.

Deitu zion Aitorri esanez laguntza behar zuela bizikleta bat

egiteko, eta esan zion baietz, hurrengo egunean geldituko

zirela arratsaldeko bostetan.

Goizean egon zen pentsatzen nola egin pixka bat,

arratsaldea iritsi zenean …

-Kaixo Jon, egin ditut planoak eta ekarri ditut materialak-

esan zuen Aitorrek.

-Kaixo, nik ere egin ditut planoak, eta gainera plano

bakoitzetik hartu ditugu ideiak- esan zuen Jonek

-Bai, hori egingo dugu- esan zuen Aitorrek.

-Goazen nire etxera egitera bizikleta! –esan zuen Jonek.

-Goazen!

Jon eta Aitor joan ziren etxera eta hasi ziren bizikleta egiten.

Egon ziren hogeitabost egunez bizikleta egiten. Hurrengo

egunean zeukaten bukatuta, eta probatu zuten ea

puskatzen zen, eta ez zen puskatu. Orduan joan ziren

alkatearengana eta alkateari esan zioten ahal bazuten

gehiago egin eta esan zuen baietz.

Geroago, lana bukatu zuenez, Jon joan zen katalejoa

hartzera, eta segitu zuen ondartzari begira.

Aitor, Jose eta Jon izan ziren lagunik hoberenak, eta segitu

zuten gauzak asmatzen eta asmatzen egunero.

Ramalho magoa

Bazen behin Ramalho izeneko ume bat. Oso azkarra zen

baina bi gauza oso txar zituen, esku bat falta zitzaiola eta

gerra batean jaio zela. Bestela oso normala zen, ile marroi

eta kizkurra, azal marroia,ezpain handiak,begi erraldoiak…

baina gauzarik harrigarriena zilborra zen, ez zuen zilborrik,

horregatik amak “ berezia ” zela esaten zuen, edozeinek

esango lukeen bezala.

Egun batean, Ramalho eta bere familiaren gordelekua

aurkitu zuten beste herriko militarrek. Denbora batera

herritxoa bombardeatu egin zuten.

Ramalhok eta bere aitak irtetea lortu zuten baina bere amak

ez.

Hurrengo egunean Ramahok eta bere aitak errepide bat

ikusi zuten, ez zen autorik pasatzen eta Ramalhok harri bat

hartu eta magia egiten hasi zen. Aitak kalitatea zuela ikusi

zuen. Halako batean tanke bat pasa zen eta lehergailu bat

jaurti zieten eta aita, Ramalho babesten zuenez, hegan

atera zen eta zuhaitz batean gainean geratu zen. Tankea

joan egin zenean, Ramalho aita laguntzera joan zen eta

zilborraren lekua ukitu zuen, orduan zuhaitzean eskailera

batzuk azaldu ziren eta aita minduta jaitsi zen.

Ordu batzuk pasa ondoren, auto bat azaldu zen eta Ramalho

eta bere aita aireportura eraman zituen. Han hegazkina

hartu ezinik zebiltzaten baina pertsona batek Estatu

Batuetara zihoala, berarekin etorri zitezkeela. Eskaintzari

uko egin gabe Estatu Batuetara joan ziren.

Iristean bizitza normala zuten etxea zuten,a itak lana…

Hurrengo urtean Ramalhok diru pixka bat aurkitu zuen eta

“magia borras” jokoa erosi zuen eta magia praktikatzen hasi

zen, oso ona zen.

Baina hiru urte pasa ondoren, bere aitak eskua puskatu zuen

eta lanean baja hartu zuen.

Hainbeste egun lanera joan gabe, nagusiak lanetik bota zuen

eta Ramalhok disgusto handia hartu zuen eta etxetik joan

zen.

Poliziak bere bila hasi ziren eta…ez zuten aurkitzen baina

egun batean, jendea artista bat ikusten ari zen,

Ramalho,Ramalho zen magiako ikuskizun bat egiten ari zen

eta diru asko irabazi zuen.

Hurrengo egunean Ramalho etxera itzuli zen.Bere aita

haserretu egin zitzaion eta berak lortutako diru guztia eman

zion,aita harrituta gelditu zen.

Aitak magia eskola batera eraman zuen, baina berak

desabantaila zeukan,eskua,orduan ezin zuen besteek egiten

zutena egin eta horregatik desilusionatu egin zen.

Baina bera ere hobetzen zihoan eta kalean egiten zituen

ikuskizunetik ateratzen zuen diruarekin janarirako bazuen

baita bizitzeko ere.

Egun batean ikuskari bat joan zen bere etxera eta ea

Madrilera joan nahi zuen han ikuskizunak egitera eta berak

ea bere aita berarekin etor zitekeen esan zuen,berak ezetz

erantzun zion. Orduan Ramalhok bi aldiz pentsatu gabe

ezetz esan zuen, familia garrantzitsuagoa zela ikuskizun

horiek baino.

Auritz Lamariano

Hiru lagun eta bidai bat

Bazen behin Markel izeneko mutil bat.6 urte zituen eta aita

eta ama lurrikara baten ondorioz hil egin

zitzaizkion.Orfanato batera joan zen eta ez zen oso zoriontsu

bizitzen. 9 urte zituenean ez zituen lagunik eta orfanatotik

ihes egin zuen.Orfanatoa Tolosan zegoen eta bide luze bat

egin ondoren Goierriko Txindoki mendira iritsi zen.

Oso toki lasaia zela esan zuen eta hor gelditzea erabaki

zuen.Larraitzen bost egun egon ondoren Txindoki

begiratzera joan zen.Goizeko 11:25 etan euria hasi zuen eta

Markel amildegiaren ondoan zegoen zuhaitz baten azpian

eseri zen.Geroxeago Markel tximista hotsak entzun zituen

eta bost minutu beranduago TXASSSSSSSS,zuhaitza

tximista baten ondorioz puskatu egin zen.Markel lau edo

bost metroko altuera batetik erori zen.Markelek min handia

zuen hankean eta gose handia zuen.Orduan, gosea

hasetzeko poltsa begiratu zuen baina ez zuen

janaririk.Geroxeago txakur hotsak entzun zituen.Gero gizon

bat agertu zen eta bere etxera joan zen.Gizon hori Josetso

baserritarra zen.Jatorra zen baina potoloa ere.Lagunak egin

ziren eta Markel berarekin bizi zen.Egunero ardiak

paseatzera joaten ziren,esnea jasotzera eta urumea ibaian

bainatzera.Egun batean afaltzen zeudela ,Josetxok galdetu

zion Markeleri:

-Zein da zure ametsa?

-Ez dakit-erantzun zion Markelek.

-Eta zein da zure ametsa?- galdetu zion Markelek Josetxori.

-Ba nire ametsa, ummmm,ez dakit,pentsatuko det eta bihar

gosaltzerakoan erantzungo dizut-erantzun zion Josetxok.

Hurrengo goizean, gosaltzeko orduan, Markel urduri zegoen

Josetxoren ametsa jakiteko.Geroxeago Josetxo agertu zen

eta hau esan zion Markeleri.

-Ea Markel nire ametsa esango dizut.

-Esan mesedez, esan-erantzun zuen Markelek.

-Ongi da, nire ametsa Euskal Herria globoz zeharkatzea da-

esan zuen Josetxok.

-Benetan, ba zure ametsa betetzen lagunduko dizut-

erantzun zuen Markelek.

Bi aste geroago Markeli hanka sendatu zitzaion eta globo bat

eraikitzen hasi ziren.

Josetxok Markeli josten erakutsi zion eta Markel globoa

mandirekin joste hasi zen eta Josetxo zesta

eraikitzen.Bukatu zutenean baserrira joan ziren janariaren

bila.

Hurrengo egunean bidai txiki bat egin zuten Txindokitik

Ordiziara.Globoa oso ondo zijoan eta bidaia hasteko prest

zegoen.Ordizian hasiko zen bidaia.Lehenengo Bilbora joan

ziren eta han Guggenheim museoa bisitatu zuten.Anboto

mendira iritsi zirenean

globoko zestari zulo bat egin zitzaion eta janari erdia erori

zen.Josetxok globoa lurreratu zuen eta janaria bilatzen hasi

zen.Bitartean Markel zesta konpontzen hasi zen.

Hurrengo egunean Baia ibaiaren ertzean gelditu ziren ura

hartzeko.Kantinplora bete zuten eta Zadorra ibaia jarraitu

zuten Gasteiz aldera joteko.Gasteizen janaria erosi

zuten.Orduan, Gasteizko plazara iritsi zirenean,mutil pobre

bat negarrez zegoen.Markel eta Josetxo berarekin hitz

egitera joan ziren,eta honela esan zion Josetxok:

-Barkatu mutil, baina zergatik zaude negarrez?

-Ba nire aita eta ama hil egin direlako-erantzun zuen

mutilak.

-Nahaibadezu gurekin etorri-esan zion Markelek.

-Benetan zuekin joan naiteke? Hau amets bat da-esan zuen

mutilak.

Hurrengo egunean Markelek mutilari zein izen zuen galdetu

zion eta mutialak Gali izena zuela esan zion.Ordu bat

geroago Markel,Josetxo eta Gali bidaiarekin jarraitu

zuten.Gazteizetik Iruñara joan ziren eta Iruñan gelditu

zirenean Markel botaka egin zuen.Markel mareatu egin zen

eta Josetxok azukre koxkor bat eman zion.

-Eskerrikasko Josetxo,eskerrak zu zaudela emen-esan zuen

Markelek.

-Ez horregatik, ea ba, joan globora eta deskantsatu pixka

bat-erantzun zuen Josetxok.

Bi egun geroago Hiru Erregeen Mailara iritsi ziren.Globoa

puskatu zitzaien eta janaririk gabe gelditu ziren.Josetxo

gaisorik jarri zen eta globoa Marlelek eta Galik gidatu behar

izan zuten.Donosti aldera joan ziren.Donostira iritsi zirenean

Josetxo ospitalera eraman zuten.eta bi egun ingresaturik

egon ondoren hil egin zen.

Markel eta Gali Txindokira bueltatu ziren negarrez eta ardiak

zaintzen eta baserrietan egiten den guztia egiten jarraitu

zuen Markelek.Urte batzuk pasa ondoren Markel eta Gali

hamabost urte zituzten eta egun batean Ordiziko familia

batekin aurkitu ziren eta Ordiziko familia horrekin joan ziren.

Aimar Dorado

Sagar amaezina

Bazen behin Antton izeneko gizon bat, oso potoloa zenez,

bere senide guztiak berarengandik oso kezkaturik ibiltzen

ziren (inorrek ez min egiteko, edo ta burla ez egiteko).

Egun batean ariketa pixka bat egitera atera zen Anton.

Basotik beti topatzen zuen animaliaren bat, baina egun

hartan ez. Konturatzerakoan zuhaitz batekin egin zuen topo,

bere begiek harridura ikur batekin begiratzen zuten zuhaitz

eskileraduna. Bi,hiru minutuz begira gelditu zen, ondoren

ero baten modura etxera joan zen. Bidean jendeak pentsatu

zuen haize txar batek jo zuela.

Etxeko atea ireki bezain laster Manoli (Anttonen ama)

konturatu zen zerbait gaizki zihoala(zerbait jakin badut

amei buruz ,beti ohartzen direla zer gertatzen zaigun, seme

alabei), bere semearen jarrerarengatik, orduan galdetu zion:

-Zerbait al duzu amari esateko?

-Ezerrez, ama-urduri samar.

-Orduan nolatan duzu aurpegi txar hori, seme?-erantzun

zion.

-Ba begira, basora joan naizenean…-hasi zitzaion kontatzen.

Manolik argi eta garbi ulertu zuen gertatutakoa. Manolik

galdera interesgarri bat bota zion semeari:

-Zergatik ez zara ausartu amari esatea?

-Uste nuelako, zuri, ez zitzaizula interesatuko gertatutakoa,

pixka bat lotsatua.

- Zuk garbi eta argi dakizu guri, amei, asko interesatzen

zaizkigula gure seme alabei gertatutakoa.

Hurrengo egunean Antton berriz ere basora abiatu zen

zuhaitz eskaileraduna aztertzera.

Iristean, eskileretatik gora abiatu zen. Baina Anttonek

pentsatu zuen eskilerak ez zutela amaierarik baina bat-

batean zuhaitzaren puntaraino iritis zela konturatu

zen, handik bista politak zeudela konturatu bait zen.

Anttonek sagar bat hartu zuen jeitsi baino lehenago,

postrerako utzi zuen zuhaitzean hartutako sagarra,afaltzen

bukatu ondoren sagarra jaten hasi zen amak esan arte

oheratu egin behar zela, orduan platerean utzi zuen

hurrengo egunean jaten jarraitzeko.

Hurrengo egunean konturatu zen sagarra osorik

zegoela.Antton pentsatzen geratu zen une batez eta

konturatu zen sagarra amaierarik ez zuela, esate baterako

sagarra bukatzen bazuen minutu bat igaro ondoren berriz

beste sagar eder bat azaltzen zen beste sagarraren ordez.

Lide Bereziartua