Leliadoura 17

1IES Poeta Díaz CastroIES Poeta Díaz CastroIES Poeta Díaz CastroIES Poeta Díaz CastroIES Poeta Díaz Castro

Xosé María Álvaerez Blazquez 2-3

Pedagoxía contra a violencia de xénero 4-5

Lifeline express: o tren da vida 6-7

Viaxe a Italia 8-9

Comenius: Berlín 10-12

Comenius: Atenas 13-14

Paris-Marsella 15-18

Visita á Voz de Galicia 19

Libros, cine, libros 20-21

eTwining Guitiriz-Dublin 22-23

Axenda 21 24-26

Teatro 27-28

O día de Marica 29

Traballos de Plástica 30-31

Coñecer para recoñecer .32

Leliadoura

2 leliadoura nº 17eliadoura nº 17eliadoura nº 17eliadoura nº 17eliadoura nº 17

Este ano adícaselle o Día das LetrasGalegas a un home cun amplo percorrido,vital e cultural. Escribiu poesía, narrativa,ensaio, adentrouse na arqueoloxía, nainvestigación e tamén foi editor galeguistaentre outros ámbitos.

Xosé María Álvarez Blázquez nace o 4de Febreiro de 1915 na rúa do Rollo da cidadede Tui, nun magnífico casal. Seu pai, DaríoÁlvarez Limeses, natural de Pontevedra emédico de profesión, sería fusilado polo Réximefranquista. Súa nai chamábase María BlázquezBallester e era natural de Cuba. Non era filloúnico pois chegaron a ser 6 irmáns. De mozocursaría o bacharelato de letras, para máistarde estudar maxisterio. Casaría en 1946con María Luisa Cáccamo Frieben, e terían 6fillos. A Xosé María o mundo de escritores eintelectuais non lle foi alleo nin de pequeno,pois co seu avó paterno, Emilio ÁlvarezGiménez, xa comezara toda unha saga fami-liar de escritores que chegaría ata os nososdías. O seu avó participou en numerosaspublicacións periódicas, libros, e taméndestacou como dramaturgo, debéndoselle aprimeira obra teatral galega de tema históri-co: «Mari-Castaña ou Unha Revolta popu-lar».Dende neno, Xosé María sente unhairresistíbel sedución pola poesía. Tanto é así,que ós 15 anos dá a coñecer os seus primeirosversos en xornais tudenses e pontevedreses,e, dous anos despois, na revista Cristal, daque é fundador xunto co mestre e poeta XoánVidal Martínez e Antonio Díaz Herrera. Álvarez Blázquez non sobresae no eidopolítico pero participa como outros moitos.En 1933 ingresa nas Mocidades Galeguistas,e sería el o encargado do discurso conme-

morativo do 88 cabodano dos fusilamentosde Carral. Un afervoado discurso que máistarde se publicaría como: «Berro enlembranza dos heroes de Carral». Con 21anos ingresa no Partido Galeguista epertencerá a el ata que son proscritos pormor da Guerra Civil todos os partidos deideoloxía nacionalista. Rexurdirá o PartidoGaleguista moitos anos despois, xa instauradaa Democracia.

En 1935 teno seu primeirodestino comomestre na Guardapero ó anoseguinte marchapara Vigo onderemata o libro derelatos «Osruíns». Logo, en1936 é nomeadocomo mestre condestino definitivopara a escola de

XOSÉ MARÍAÁLVAREZ BLÁZQUEZ


Coia, no concello deVigo, pero por mor daGuerra Civil non chegaa tomar posesión doseu cargo nela. Os ven-cedores sanciónano coasuspensión de empregoe soldo, a expulsión daescola de Coia e odesterro para a deCoreses, en Zamora,pero axiña volta por seter que incorporar ao

servizo militar en Santiago de Compostela.Cando volve á vida civil, exerce como mestreen Coreses ata que en 1941 se instala enTui e monta xunto cos seus irmáns unha in-dustria telleira que axiña a pecharán e seráentón cando acade o emprego de secretarioda Confraría de Pescadores «San Francisco»con sede no barrio mariñeiro de Berbés. Peroeso si, sen esquecer nunca a literatura. Nestaépoca queda finalista no I Premio Nadal denovela con «En el pueblo hay caras nuevas» En 1948 asóciase co mestre Luís ViñasCortegoso e fundan a «Almoeda Monterrey»,dedicándose a partir dese momento apercorrer casas particulares, pazos, conven-tos e mosteiros na procura de bibliotecas.Un ano despois publicaría, co seu irmán Emi-lio, o libro «Poemas de ti e de min», e énomeado membro correspondente da RealAcademia Galega e Comisario de EscavaciónsArqueolóxicas de Vigo.En 1950 fundan a editorial Monterrey,e é aquíonde publica o seu primeiro libro de poemas:«Roseira do teu mencer». Os anos seguintesserán de grande actividade como poeta, no-velista e erudito, centrándose concretamenteno estudo da nosa literatura medieval. XoséMaría traballa arreo na achega de textosgalegos de entre os séculos XV e XIX, ven-turosa teima que non o abandonará ata asúa morte. En 1953 fai o descubrimento dunrico conxunto de estelas funerarias romanase comeza neste mesmo ano a colaborar naradio. Xosé María é galardoado co premioEduardo Pondal do Centro Galego de Bos Ai-res en 1953 cun libro de poemas que tardaríamáis de vinte anos en publicarse, «CanleSegredo». Os anos 1955 e 1956 son dousanos moi importantes para el, nos queademais de publicar dúas novelas en casteláncomo son «Las estatuas no hablan» e «Cre-

cen las aguas», gaña diversos premios lite-rarios. Na «Escolma de poesía medieval II».A poesía dos séculos XIV a XIX (1354 - 1830),publicada en 1959, estuda a vida e a obrados derradeiros trobadores, as cantigasparalelísticas e vilancicos anónimos dosséculos XVII e XIX.. En 1968 empeza a darclases de Formación Humanística no Institu-to Politécnico Marítimo Pesqueiro de Vigo. Os sesenta e principios dos setenta sonanos de grande actividade editorial, nos queo noso homenaxeado converte as EdiciónsCastrelos en símbolo da popularización do li-bro galego e participa en varias conferenciasa prol do nacionalismo galego, que está enauxe de novo. En 1976 é nomeado CronistaOficial da Cidade de Vigo.Tamén neste anoXosé María vende a Editorial Castrelos, fun-dada en 1967 entre todos os irmáns, á Edi-torial Galaxia.Diversos honores lle son concedidos nos últi-mos anos da súa vida, entre eles o «Pedrónde Ouro».En 1982 imprímese o seu libro«Alexandro Bóveda», unha sentida biografíado seu curmán político, e tamén escribe opoema «Solpor», un diamante da lírica galegae o seu derradeiro poema.En 1983 xubílase como mestre e pasa a de-dicarse por enteiro ós seus estudos.O 3 de Marzo de 1985 a prensa daba a tristenova do seu pasamento en Vigo, por mordun problema cardíaco. Así, Don Xosé Maríadeixaba herdeira a Galiza do seu legado, comopoeta, novelista e profundo erudito.

«Afábel, presto a axudar, a aclarar dúbidas ea sinalar vieiros aos investigadores novos”así é como definen ó noso homenaxeado, quenestaba con-vencido denon ser máisque un chanzona escaleira danosa cultura ede que era oseu deber,tendo semprea Terra, aGaliza, como“o fitochantado/noc e n t r oxeométrico/do meu hori-zonte.»


PEDAGOXÍA CONTRAA VIOLENCIA DE

XÉNEROEste é o título dun artigo de Javier Montillaaparecido o pasado 20 de abril no diarioPÚBLICO. Parecéronme tan interesantes as ideasque manifesta que decidín recoller e traducir paravós algúns fragmentos.

…”Os homes herdamos a través das dis-tintas xeracións o modelo de home tra-dicional, baseado nas ideas de forza, podere competitividade. O home ten que ser exi-toso, dirixir, dispor ao seu antollo. A forza,polo tanto, é o eixo vehicular de todo o mo-delo. Temos, pois, a obriga de aparecermossempre fortes ante todo o mundo. Somosreféns desta idea e non fomos capaces deconstruírmos un modelo alternativo demasculinidade.

Son horas…de cambiar este modelocara a unha masculinidade baseada naigualdade, na xustiza, no respecto e na

solidariedade. A igualdade real da muller noné posible sen unha revolución masculina. Paraesta revolución cómpre que o home serecoñeza a si propio como un ser sensible,afectivo e vulnerable para comezar acuestionarse os estereotipos sociais eculturais dominantes. Este cambio…é primor-dial para que a batalla contra a violenciamachista sexa combatida tamén polos homes. Normalmente, cando falamos de violenciacontra as mulleres a primeira idea que nosvén á cabeza é o maltrato físico. Pero detrásde cada caso agóchanse víctimas que per-manecen en silencio, ciúmes, acoso, dor ebágoas. Son as víctimas invisibles, en con-traposición daqueloutras que enchen os ti-tulares dos xornais e que son só a punta do

sociedade


iceberg dun problema xeneralizado que afec-ta a todos os estamentos sociais.

Sexamos realistas. A violencia machistaé unha cuestión que, lonxe de pertencerao ámbito doméstico e privado, constitúeun problema social grave, que medra díaa dia e que esixe a adopción de medidasintegrais. Indudablemente son necesariasaquelas medidas que teñen que ver coa pro-tección efectiva –seguridade persoal, tutelaxudicial, servizos públicos que axuden ás víc-timas,…-.Pero tamén son vitais aquelasaccións que favorecen un cambio social, cul-tural e estrutural. É dicir,…medidas preven-tivas, educativas e de sensibilización…facendo pedagoxía contra calquera tipode violencia…

Os agresores, na súa grande maioría, nonson homes diferentes, ou con algún tipode enfermidade, como poderíamos pen-sar. Son homes comúns, cidadáns típicos,en moitos casos exemplares, amables e,a miúdo, considerados e cordiais no seutraballo. Detrás desa máscara coa que sepresentan ante a sociedade, pensan que amuller é un obxecto que lles pertence. E candonon se somete docilmente á súa vontade,cando se lle ocorre rebelarse, séntense hu-millados e recorren á violencia. Esta é a cla-

ve da conduta do maltratador. Un home, sendúbida, celoso, posesivo e controlador, queactúa como se tivese unha especie de dereitonatural para humillar á súa parella.

Pero, a máis disto,…existe outro factor cla-ve para entender este complexo problema: aviolencia existente no seo dunhasociedade é a suma das violenciasindividuais de cada un dos seus

membros; a que cada unha das persoasque a compoñen xera e a que é capaz detolerar. Cada xesto, actitude ou comentariodespectivo e discriminatorio contra asmulleres, aumenta a permisividade e abre ocamiño cara aos malos tratos.

Cómpre non ocultar a realidade. Candounha muller é violada, ameazada, angustia-da, golpeada e asasinada, toda a sociedadeestá ferida de morte. E lonxe de ser un pro-blema individual, convértese nun proble-ma colectivo do noso tecido social, danosa sociedade. Tamén dos homes.” Como vedes, o artigo non ten desperdicio.Só unha cousa máis: convídovos a reflexio-nar sobre as ideas que nel aparecen e a pro-piciar debates sobre o tema.

María Miragaya.


LIFELINE EXPRESS: OTREN DOS MILAGRES

(INDIA)O meu comentario pretende achegarnos aunha curiosa experiencia desenvolvida naIndia: LIFE LINE- EXPRESS, un trenque percorre este país intentando mellorara saúde dos habitantes de zonas moidesfavorecidas.

A pesar de que a economía india medraa un promedio anual do 9%, a situación dosistema sanitario apenas experimentoumelloras nin se viu beneficiada. Na actualidadesoamente dispoñen de 1,5 camas por cada1000 habitantes fronte as 3 ou 4 que teñenpaíses en vía de desenrolo como Brasil, Chi-na ou Sudáfrica. O mesmo ocorre cos médi-cos. Soamente hai 1 por cada 2460 habitan-tes, a pesar de que cada ano se licencian naIndia 20.000 médicos e 30.000 enfermeiras,moitos dos cales van traballar a paísesoccidentais.

A India iniciou unha revolución no terreoda medicina e estase a preparar para recibira pacientes occidentais con un novo con-cepto coñecido como turismo sanitario. O anopasado xa visitaron este país 150.000extranxeiros debido ó persoal sanitario de altonivel e ós baixos prezos.

Mentres isto ocorre cos extranxeiros,algúns deles europeos, a maioría da poboaciónnon recibe ningún tipo de atención médica,porque o 70% da xente que vive no campo

non ten hospitais cerca ou non pode pagaras atencións sanitarias.

Vendo a mala situación da sanidade,creouse o Lifeline Express ou Tren dosMilagres. Ten este nome porque en poucotempo mellora a calidade de vida de moitaspersoas. A iniciativa de crear este hospitalmóvil foi da ONG internacional ImpactFoundation, que se dedica a loitar contra asenfermedades que se poden evitar. O tren está equipado como calquera hospi-tal, só que ten a vantaxe de que pode ir dunlugar a outro e achegarse así a quen nece-sita a atención. Nel realízanse catro tipos


de cirurxías: cataratas,problemas auditivos, de-formidades causadaspola poliomielite e repa-ración dos beizosleporinos e de padaisabertos. Algunha destasenfermidades son un malcomún, por exemplo, ascataratas, que abundanentre os maiores de 55anos. Débense sobretodo a causas xenéticas,pero agrávanse polamalnutrición e a conta-minación. O tren chegaa cidades comoVizianagaram. Nestes lu-gares esperan multitudede persoas coa esperan-za de ser atendidos, pero uns voluntarios re-vísanos e deciden quen pode subir ó tren,unhas 100 persoas ó día. Algún dos afortu-nados son:· Radha: de 20 anos. Esta rapaza tiña obeizo leporino que marcou a súa vida polavergoña que lle suponía saír á rúa.· Chinnayya: de 60 anos. Era uncampesiño que padecía de cataratas e poriso o seu patrón o botara do traballo.

Pero non toda a xente corre a mesma sortenin ten un final feliz. Un caso disto é o deDeepa. Este bebé non puido ser operado dobeizo porque padecía unha severa desnutri-ción.A pesar de casos como estes, o tren, duran-te o tempo que leva en funcionamentomellorou a vida de case medio millón depersoas. Neste tren atende á xente un gru-po de voluntarios que soamente reciben auga,té e o almorzó xunto con 10 doutores e 12

enfermeiras que foron envia-dos polos hospitais dosGobernos nos quetraballaban.Esta iniciativa foi, na miña

opinión, unha magnífica idea;porque deste xeito pódesemellorar a vida a moita xenteá vez que se achega asanidade a lugares moiafastados e a xente sen po-sibles que tamén ten dereitoa recibir atención sanitaria;e co Lifeline Express podenser curados de enfermidadesdas que nunca creron recu-perarse, por iso recibe onome de Tren dos Milagres.

Susana Paz, 1º BAC,Alternativa a relixión


VARIOSARGUMENTOS, DOUSESCENARIOS E UNHA

MESMA PELÌCULA

Entre o 28 de marzo e o 2 de abril do anono que estamos levouse a cabo a rodaxeda pelìcula màis fermosa xamàis creadaprotagonizada por 15 alumnos de 1º deBacharelato, dirixida por Marìa Miragayae Consuelo Otero e con dous escenariosde luxo, os mellores para unha produciònde tal calibre, non podìan ser outros queas espectaculares cidades italianas de Romae Florencia. No momento en que aterramos en Romaestabamos todos plenamente convencidos dopapel que terìamos que facer, aìnda que, coavance da rodaxe, deron algùns que outrosxiros de consideraciòn. En canto ò argumen-to hai que dicir que non tiña un plenamentedefinido, senòn que era unha mestura de va-rios temas algùn màis importante ca outrosegundo se mire, a pesar de que, sen lugar adùbidas, o que màis destaca nesta montaxeson os «decorados». È difìcil reparar nos ac-tores ou actrices se de fondo tes cousa comoa maxestuosa Fontana di Trevi, os enormesMuseos Vaticanos, as «bellìsimas» prazas deEspaña, Venecia e Navonna, o Pantheon ouo impresionante Coliseo romano e as sùasinmediaciòns. Oviamente a nosa pelìculatamèn tivo altas doses de historia, debido aque todos estes marcos forman parte delamesma, e ter un papel nela axuda acoñecerdoutro modo o que fomos na antigüidade,ademàis de ver a funciòn da relixiòn, que foi

a causante de moitos dos escenarios. Istoque vos acabo de contar pertence à primeiradas dùas partes pola que està composta estamontaxe, ou sexa, a rodaxe de Roma. En Florencia (2ª parte) todo cambiou. Seen Roma o màis destacado eran as pelexasde gladiadores ou as loitas entre o Papa e oCèsar, na capital da Toscana italiana, cunado movemento cultural renacentista, xa eraoutra cousa, aìnda que os decorados seguìana ser o màis chamativo da pelìcula. Alì o pro-tagonista era un morto. Non vos asustedesque non vos vou falar de terror. O morto erao de sobra recoñecido artista Miguel Anxo.Aìnda que en Roma xa rodàramos unha esce-na nunha das sùas obras màis famosas( aCapela Sextina), en Florencia fixemos a«premier» da pelìcula posando ao pè da sùaescultura màis recoñecida, o « David», enplena praza das estatuas, coa ùnica màgoade que nos tivemos que conformar coarèplica,xa que o autèntico non o puidemosver. No mesmo instante no que visitamos esapraza topamos, no medio dunhas fortes me-didas de seguridade, cun dos personaxes màis

viaxes


secundarios da nosa produciòn, o presidenteda repùblica italiana Giorgio Napolitano, quetamèn estaba de visita. Na arquitectura dacidade suguìa a ser un gran condicionante arelixiòn, como puidemos comprobar a tavèsda sùa fermosìsima e exuberante catedral.Voume a permitir o luxo de dicir que baixo omeu punto de vista è a basìlica màis fermosaque xamàis puiden ver. Por se iso fose pouco, a arte traìalles acabeza tola as dùas directoras e guionistas,que comezaban a ter dificultades para seguiratopando os lugares perfectos para rodar.Apostaron e acertaron por acercarnos ata o«Palazzo Pitti», onde se encontran algunhasda obras (mellor dito cadros) màis importan-tes e espectaculares da historia, tentamostraer algùn para adornar as paredes do insti-tuto pero nin sequera estaban à venta. E que serìa dunha pelìcula sen algùn queoutro matiz de romanticismo... Iso puidèmoloatopar nas proximidades da Ponte Vecchioou con longos paseos nocturnos polo centrode Florencia. Outra cousa a ter en conta è o

vestiario. En Italia atòpanse os melloresdeseñadores e as mellores tendas de todo omundo como poden ser Dior, Armani, Dolce eGabbanna, Prada ou Chanel, onde se podeconseguir un vestido pola mòdica cifra de8920 €; e como todo isto saìase fòra dopresuposto do equipo produtivo encontra-mos, a escasos 100 metros de todas estastendas, unha firma galega cunha calidadeparecida e cuns prezos ao alcance de to-dos. Por soposto estou falando de ZARA. Epor se iso vos parecìa moito habìa mercadosà pè de rùa de boa calidade. Pero o que para min foi o argumento destapelìcula, o primeiro co que me quedarìa eese que xamàis olvidarei, è a comedia e so-bre todo a amizade. Por suposto na rodaxedunha pelìcula bòtanse unha infinidade degargalladas e, a pesar dalgunha que outraliorta sen importancia( que non deixan de sernormais) foi unha aventura na que primoupor riba de todo o «bo rollo» e ocompañeirismo. Edigo eu, estarèdesvos preguntandocando è a estrea. Pois non a haberà xa quenon quedou filmada. A razòn è que foi unfilme de tremenda calidade imposible de gra-

var debido aos seus 5 dìas de duraciòn. Sòse poderàn ver os fotogramas màis relevan-tes. As ùnicas persoas que puideron disfru-tar do luxo de vela de forma ìntegra e enexclusiva foron as testemuñas que nosseguiron alò onde fomos, e nòs mesmos cla-ro. ¡Ah! Como non se vai estrear en cinesnon ten tìtulo, pero se tivese que definir eses5 dìas nunha frase serìa: Unha pelìcula gra-vada no recordo. Ciao Italia!

Esteban Grandìo Baamonde.


PROXECTOCOMENIUS: DESTINO

BERLÍNCrónica da viaxe

Volamos a Berlín 4 rapaces e 3 profesores.Os afortunados fomos Eneko, Tono, Gloria,Fabián, Rocío, Cristina e eu. O motivo da nosaviaxe foi o proxecto Comenius. Este proxectoconsistía en levar a 4 alumnos gregos, bel-gas e españois a Alemaña. Estes alumnospermanecerían 6 días no país hospedándosena casa dun rapaz/a alemán/á, e así sucesi-vamente, pasando por tódolos países parti-cipantes (Alemaña, España, Bélxica e Gre-cia).

22 de novembro:Iniciando este proxecto, o día 22 ás 5 datarde tomamos un avión con destino Berlín(facendo escala en Palma de Mallorca).Chegamos a Berlín á noite. No aeroporto xanos estaban esperando dous mestresalemáns. Un deles era a profesora de espa-ñol no instituto e con ela entendímonos moiben. Saíndo do aeroporto, tomamos un bus eposteriormente o metro. Ó baixar del, a miñafamilia xa me estaba agradando. A primeiraimpresión fóra boa. Cando cheguei a casa,

ensináronma e fumos xa deitarnos, xa queera bastante tarde e o día seguinte tiñamosque marchar cedo para o instituto.23 de novembro:

Pola mañá moi cedo fumos o instituto.Alí atopámonos todos e tivemos un pequenotempo para estar xuntos. Logo tivemos unhaconferencia todos os alumnos e profesoresimplicados no proxecto. Cada país tiña queamosar ós demais cómo era o sistema edu-cativo e cómo era a súa escola. Rematada aconferencia, gozamos dunha tarde libre encompañía dos alemáns e gregos.

24 de novembro:No segundo día desprazámonos á cidade

de Berlín. Pola mañán estivemos de comprasno centro comercial máis grande de Alemañae pola tarde os nosos “irmáns” alemánsleváronnos a patinar sobre xeo. Este díaresultounos a todos moi entretido e á vezvisitamos Berlín, unha cidade moi moderna ecosmopolita.25 de novembro:

O domingo volvímonos reunir todos enBerlín para visitar xunto cos profesores oMuseo de Pérgamo, que realmente meresultou moi interesante. Nel atopábanseúltiples restos do Imperios Grego e Romano eda cultura babilónica. Era enorme e as es-culturas que cuidemos contemplar eran asorixinais. Ademais tivemos a oportunidade deescoltar mediante uns cascos a explicaciónguiado do que nos preferiamos. Despois davisita ó museo, estaba programado un can-tar onde nos reunimos todos os mestres ealumnos. Pola tarde todos os rapaces noscoñecimos mellor na casa dun deles.

26 de novembro:Xa o luns pasamos a maior parte do día

nun museo que nos amosaba cómo era oantiga rede de sumidoiros de Berlín e tamén

viaxes


a actual; e nunha piscifactoría que criabavariadas especies de peixes para o seu ex-haustivo estudio. Esta foi a parte do progra-ma que menos gustou a mayoría, xa quepoderiamos haber aproveitado para visitar ecoñecer mellor a cidade. 27 de novembro:

O martes xa foi o último día no queestivemos xuntos os rapaces do proxecto.Pola mañá todos tivemos que madrugar comonunca para asistir ao instituto (éste empe-zaba ás 7:55 da mañá) porque ibamos recibir3 clases cos nosos “irmás”. A min na 1ª clasetocoume música e na 2ª xeografía, e teñoque recoñecer que me enterei de moi pouco;na 3ª tivemos unha clase de química moi prác-tica na que a profesora realizou varios expe-rimentos que resultaron fascinantes hastapara aqueles que aborrecen a materia. Nestamañá fixen varias observacións: que alí todoé moito máis estricto e que temos moitasorte. A tarde foi a das despedidas e a deaproveitar os últimos momentos xuntos an-tes de volver cada un os nosos respectivoscolexios. 27 de novembro:

O mércores tocou madrugar como decostume alí. Ás 7:30 atopámonos cos profe-sores no metro e despois de utilizar variostipos de transporte público, chegamos ás9:00 ao aeroporto de Berlín. Alí xa seproduciron as últimas despedidas de verdade,porque probablemente a aqueles rapacesxamais os volvamos ver. Despegamos ás 11:00destino Palma de Mallorca e despois Santia-go. Ás 4:30 xa nos atopábamos en Santiagoe cada un voltamos ás nosas respectivascasas.

Mélodi Díaz Comba- 4º ESO

Non sabemos o que

temos ate que nos

falta

O que pasa é que para apreciar o quetemos hai que pasar sen el durante unha tem-porada, porque eu a primeira cousa que dixendespois duns días alí foi: “Non sabemos oque temos ate que nos falta”.

Unha das cousas que peor levamos du-rante o tempo de estancia en Berlín era quesempre tiñamos sono e ganas de durmir, por-que alí ás 16:00 horas era de noite. Entónnós asociabamos a noite con durmir e eraunha cousa terrible. Outra das cousas quenos estrañou e que alí os menores de 18anos, a partir das 22:00 horas, non podenandar pola rúa; é decir, non poden saír nin-gún día pola noite. Teñen distintas maneirasde divertirse, a verdade que un pouco rarasdesde o punto de vista dos alumnos gregose españois. Outra das cousas raras queatopamos por aquel país é que alí para atoparun bar tes que andar moitísimo e aínda así, émoi difícil encontralo. Nós cremos que estaausencia de bares débese a que en Alemaniafanse uns almorzos tremendamente fortes.Entón a xente non fai como en España, le-vantarse a ir tomar un café a calquera cafe-tería antes de ir ó traballo. Logo tamén sepode deber a que alí os traballadores, o quesaen do traballo, xa se van para casa debidoa que xa é de noite e non paran a tomarnada, nin van tomar café polas tardes comoen España. Logo tamén teñen un costumeque é o de sacar os zapatos á entrada decasa...

[...] Agora xa para rematar o que sí querofacer é unha pequena valoración persoal,sobre todo, do que me pareceu aquel país.

Quero comezar por opinar cómo sonaquelas familias, porque a verdade é que son


encantadoras. Sen embargo, para min a xentede alí ten un defecto, é que son moi “cuadri-culados”; é decir, que din unha cousa e nonpode ser doutra maneira. Para min eso é unhacousa mala, porque se por exemplo tes queconvivir cunha persoa que ten un caráctermoi forte e que ningunha dobra, pois averdade é que a cousa pode acabar moi mal,e iso é un defecto da persoa, porque se cadaun cede un pouco podemos chegar a unacordo pero....

Logo tamén me decatei de que o idio-ma non é o problema para poder viaxar a unlugar, senón o contrario. O idioma é o quedebe animarche a viaxar porque así cada vezvas aprendendo máis cousas.

E xa para rematar quero animar a todaaquela xente á que non lle gusta viaxar aque o faga porque son experiencias e opor-tunidades da vida que posiblemente non sepodan volver a vivir. A verdade é que o paseixenial e que me encantaría volver a este tipode viaxes, porque ademais de coñecer novoscostumes e formas de vivir, tamén se coñecea moita xente doutros lugares da cal te aca-bas facendo amigo.

Rocío Rego López – 4º ESO

“Igual, igual... non

é”“Por exemplo, cando collíamos o tre para iró insti o meu “irmán” non dicía que chegabaa e cuarto, senon a e trece ou e catorce.Se chegabas tarde a clase tiñas que levarunha tarta”O que máis nos impactou foron os horarios.A xente levántase moi cedo, sobre as seisda mañá e tamén deitanse pronto. Isto secadra é porque alí as cinco de tarde xa énoite. Ás doce da noite xa non hai ninguén

pola rúa. Ademais as persoas ían pola ruamoi serias, camiñando rápido…Parece que viven para traballar e nontraballan para vivir; por exemplo na miña fa-milia o pai case non estaba na casa. Outracousa que me impresionou e a grande redede ferrocarrís e tranvías. Nos íamos a claseen tranvía, cando aquí o facemos en auto-bús. En educación están moito máis avanza-dos que en España. Poden elexir estudiar comooptativa español ou francés. Teñen tres anosde bacherelato e rematan ós 19 anos.O nivelde ingles e claramente mellor que o noso.Nos libros de inglés non hai gramática ninvocabulario, todo eran textos para analizar.En alemania é obrigatorio o servicio militar,que moitos aproveitan para facelo noextranxeiro

Fabián Vázquez Rivas, 4º ESO

viaxes


DIARIO GREGOPrimeiro díaDespertamos as catro da mañá para coller oavíón na Coruña. Alí chegamos nos (Tania eTamara) cos nosos pais antes que os profe-sores que nos ían acompañar na viaxe. Nos,aínda que aparentabamos estar tranquilas,apenas podíamos conter os nervios. Prontoembarcaríamos. Despois, xa sentadas no avióne cos cinturóns abrochados, falando e espe-rando o depegue, os nosos nerviso aumen-taron. A viaxe en avión foi longa, peor nonimportou xa que abordo vivimos moitos mo-mento que nos quedarán gravados parasempre. Cando chegamos ó aeroporto a ten-sión multiplicouse por dous ou tres. Nos pre-guntábamos como serían as nosas familias emirando á xente pesábmos : “serán estes?”.E non, non eran. Fumos buscar as maletas acando xa as tíñamos e íamos sair…apareceron. E nos non sabíamos que dicir

Despois de presentarnos cada unha foicoa súa familia. Ese día pola tardexuntámonos na casa que acollía a Tamara.Pola noite fumos co pai da familia que acollíaa Tania a un mirador dende o que se podíaver case toda Atenas. Despois ceamos asdúas xuntas na casa onde estaba Tania

Segundo díaÓ día seguinte levantámonos moi cedo efumos ó instituto onde cada grupo de cadapaís presentou os seus traballos. Ó terminarfumos comer cun montos de rapaces gregosa unha especie de Mcdonalds. Pola tardeestivemos nun centro comercial tomando

xelados, de compras, xogando nuha bolera,etc. Coñecimos un montón de xente.

Terceiro díaDe novo madrugamos moito, pois ese

día fumos a ACROPOLE. Alí o visitamos todoquedamos impresionadas. O único malo foique había moitas obras de restauración. Co-mimos todos xuntos e depois de comer choveuun monton e marchamos para casa. Pola noitefumos a unha cafetería ou pub moi exótica eo pasamos xenial. Cando saímos non vos

podedes imaxianr como chovía así quechegamos a casa empapadas.

Cuarto díaO domingo fumos á peninsula do Peloponeso.Vimos un monton de monumentos e lugarespreciosos, todos rodeados de árboles. Visi-tamos un teatro moi antigo, enorme e conmontón de escaleras que nos fixeron sudardo lindo. Por suposto fixemos un montón defotos.


viaxes

Quinto díaTras apenas unha hora de viaxe naquel

bus que colleramos as nove chegamos aonoso destino: a marathon. A visita culturaldurou arredor de media hora e despois sen-tamos na terraza de un bar a tomar un pe-queño refrigerio que nos axudou a soportarmellor aquela calor doce e o mesmo tempoagonizante que invadía os nosos corpos. Ce-gamos as casas das nosas anfitrionas arredordas dúas, onde nos esperaba un plato moitípico de alí chamado souflaki(non sei se seescribe exactamente así) tras a satisfacto-ria comida fomos ver Olympic Stadium acom-pañadas das familias.

Sexto díaPola mañá asistimos as dúas primeiras

horas de clase. O instituto era moito máispequeño có noso e de estrutura moi diferen-te. A verdade é que no tempo que permane-cimos alí aburrímonos bastante, pois non nosenterábamos de nada xa que as sesións eranimpartidas en grego. Ao abandonar o institu-to fomos ver un concerto todos xuntos,gregos, belgas e alemáns, onde tivemos aoportunidade de contactar coas tendenciasmusicais que triunfaban naquel momento.Despois de voltar a casa sumerximonos en-tre unha morea de vocablos gregos quehoxe en dia intentamos rescatar da nosamente. A media tarde fomos en autobús a

unha cafetería den-de a cal se podía veralgúns elementos daacrópolis sobre osque destacaban oPartenón e osPropileos.

Sétimo díaDe novo asisti-

mos as clases, perodesta vez non forondúas senón catro.

Ao saír do instituto despedímonos dos tresbelgas que tiñan que marcharse porque de-bían estar no aeroporto as doce e media;esa foi a primeira despedida do dun día quehabía de estar repleto delas. Comimos o nosoderradeiro souflaki nun bar próximo ao insti-tuto; aínda que todos intentábamos aparen-tar normalidade, sabíamos que probable-mente nunca nos volveríamos ver e anquevolveramos a coincidir sería xa dentro de bas-tante tempo e nunhas condicións moi dife-rentes. Tras a despedida dos alemáns e dosgregos fomos á casa a facer as nosas res-pectivas maletas. A chegada ao aeroportotrouxo consigo o momento das despedidas;un momento que durante a última xornadaintentaramos evadir nos nosos pensmentosun millón de veces epor suposto, sempre envan.

Despedímonos nas mesmas circunstan-cias nas que nos coñeceramos. A única dife-rencia era que aquel tímido e frío apretón demáns que nos deramos cinco días atrás eraagora sustituído por un profundo e cálidoabrazo.

Tania e Tamara,, 3º A


PARIS, MARSELLA ...TROP FORT!!!

Os alumnos de frances do IES poeta diazCastro de Guitirz realizarun no mes dexullo do 2007 un viaxe a Paris. Non sei seParis ben vale unha misa, pero dende logomoitas moitas visitas. Este ano foron aMarsella. Polo que se ve a experiencia foimois interesante

viaxes

Na última semana do curso 2006/2007, osalumnos do departamento de francés de 3ºe 4º da ESO e de 1º de Bach, fixemos unhaviaxe a París. Visitamos moitos lugares inte-resantes como a Santa Capilla, a CatedralNotre Dame, a Torre Eiffel e parte do museodo Louvre, entre outros. O que máis nosimpresionou deses lugares foron as visitasdende o alto da Torre Eiffel, estaba todo ilu-minado, e dende alí vimos moitos dos lugaresantes mencionados. Tamen nos chamaron aatención a cantidade de homes de color que

había ó pé da torre, dalí non te ías sen mer-car algo. As calles estaban moi limpas, océspede ben coidado, había xente demasia-do estrafalaria para o noso gusto, cochesmoi chamativos, o río Sena moi limpo, nadaque ver cos daquí.A pesar da dificultade do idioma, logramosdesenvolvernos sen moito problema. Paracomer sucedéronnos alguhnas anécdotas moigraciosas como a hamburguesa “only cheese”ou o menú infantil para todos, que cando opedíamos mirábannos coma se fósemos


extraterrestres. Tampouco tivemos problemapara relacionarnos con persoas de outros lu-gares. (Madagascar, Inglaterra…)Durante asnoites a maioría, non tiñamos sono, así quenos xuntábamos nunha das habitacións a falarata as tantas da mañá. Algún día chegamosa durmir nove nunha habitación, incluído oprimiero día que a un dos cativos lle pecha-ran a porta e tívose que acoplar na habita-

ción de enfronte. Hai varias anécdotas mais,como o día que non almorzamos por quedar-nos dormidos, as comilonas na habitación queprovocaron unha plaga de formigas impresio-nante (polas camas, fiestras, maletas, za-patos, chan) , as cartas anónimas, ascancións ao lado do semáforo, o espectácu-

lo dalgunha xente para tomar o café doalmorzo, as risas facendo as caricaturas etc,etc, etc… .Para rematar dicir que foi unha viaxe paranon olvidar xamais.

VOCABULARIO MOI ÚTIL EN CASO DEIR A FRANCIA:C’est pas possible!!!!, Trop fort!!!!!!, Je flippe!!!!!J’halucine!!!!!, Oui, oui!!!, Oh la la!!!!!!, Très bien!!!!

viaxes


Os alumnos de francés do I.E.S PoetaDíaz Castro, realizamos unha viaxe deinmersión lingüística a Marsella.

Saímos o sábado 12 de Abril, as 5 da mañá,dende a praza de Guitiriz. Despois de longashoras de viaxe chegamos ó aeroporto de Ba-rajas, para coller o avión que nos levaría ónoso lugar de destino. (¡Menudo PuentazoQue Nos Metimos!). Despois de chegar aMarsella e instalarnos fomos a dar unha volta,por uns barrios marxinais, onde todo o mun-do nos miraba, ¡Sentíamonos estraños!, ¡Ob-servados!, ¿Paranoias?. Máis tarde, fomoscomer couscous, mentres os profesores be-bían ansiosamente unha botella de viño ma-rroquí, onde a súa reputación quedou polochan. O couscous…

O día seguinte pegámonos o madrugónpara ir bucear. Había auga, moita auga…Dostraxes de neopreno mellor non falar xa queRoberto quedou atascado tres veces. Foiunha grata experiencia.Tono gozou vendo

como dous polbos se apareaban, botaban tin-ta, moita tinta…(a súa tinta deixou a Tonomarcado para toda a vida). Logo, ó terminaro submarinismo fomos comer a un restauran-te que estaba na praia. Despois, como xaestabamos bastante cansos fomos descan-sar un rato ò albergue. Sobre as 7 da tardesubimos á basílica “Notre Dame de la Garde”,para chegar a ela había que subir unhas cos-tas moi empinadas e con moitas escaleirasxa que esta estaba no alto dunha montaña.Alí esperamos a que se fixera noite e con-templamos as paisaxes da cidade. Á noite osalumnos decidimos cear no hotel, por supostonon queríamos interrumpir a “íntima” cea dosprofesores. A profesora cando chegou facía“glup, glup, glup….”

O Luns tocou outra vez madrugar: erahora de camiñar. Collimos un autobús para irás calas, alí puxémonos a camiñar, íamos moicontentos posto que queríamos chegar axiñaá praia, pero a alegría durounos pouco, xaque o camiño era moi longo, todo costas….Ó mediodía, e moi cansos, chegamos á praia,comemos e algúns tolos e valientes decidironbañarse, porque a auga estaba moi fría. Amedia tarde, chegou o peor, subir todas ascostas durante aproximativamente unha hora,sin auga, morrendo coa sede… e encima osprofesores antoxóuselles subir a un mirador.

viaxes


Xa moi cansos marchámos pró albergue e des-cansamos, aquela noite volvemos cear no al-bergue, algun comeuse nove napolitanas. (Asnosas visitas ò supermercado eran frecuen-tes.)

O martes marchamos nun bus a “LaCiotat”, unha pequena vila a 30 km de Mar-sella. Alí comimos e logo tocou andar outropouco xa que fomos as calas, pero esta veznon nos bañamos, non había valor. Despoisde estar alí un pouco, sacando fotos às pedrasda praia, collimos o bus de volta à Marsella.En Marsella Fabián orinábase, e houbo quefacer unha parada urxente nun bar, resultaque non era o único so que os demais o tiñancalado. Logo volvimos ao albergue, ceamose… pouco mais.

O mércores fomos ó Castelo do Condede Montecristo. Para ir ata alí collimos o bar-co, que nos saiu máis caro do que

pensabamos, pois, supostamente, os oitoéramos fillos de Tono e Bea. Non colou, eranlistos. Despois de ver o Castelo e as illascollemos o barco de volta e estivemos decompras por Marsella. À noite estivemos nohotel, onde un hóspede lle botou os “tejos”à profe…Díxolle:”Eres muy guapa”…, pero aíquedou a cousa. Non durmimos nada estanoite.

O Xoves levantámonos cedo e collimoso avión. Na viaxe de volta pasámolo moi ben,xa que o azafato viña mirando se tiñamos oscinturons postos e un alumno levantou asmans e o azafato fixo como si lle disparara.Logo cando chegamos a Madrid, collemos oautobús de volta a Guitiriz, neste traxectoparounos a Guardia Civil…deixémolo aí…aíndaque imos especificar… non había droga. Aculpa foi toda da profe. Punto de chegada aGuitiriz as dez da noite aproximativamente echovía moito. O día seguinte instituto… .

Roberto Campello Saá (4ºA)Fabián Vázquez Rivas(4ºB)

Rocío Rego López(4ºB)Joel Gómez Lage(4ºA)

Diego Fidalgo Campo(4ºA)

viaxes


Alumnos de 3º da ESOvisitan as instalacións da

Voz de Galicia na CoruñaO martes día 1de abril deste ano, osalumnos de 3º ESO fumos a unhaexcursión a La Voz de Galicia e ó musicaltitulado “Rebeldes” ó Instituto CruceiroBaleares de A Coruña protagonizado porun grupo de xóvenes que viñan dunhaescola de arte dramático de Barcelona.

NAS INSTALACIÓNS DE LA VOZ DEGALICIA fixéronnos unha foto en grupo nadamáis chegar. Nola fixeron na entrada parapoñela nos días seguintes no periódico. Ó

entrar fumos á Redacción onde estabanalgúns dos traballadores (escritores, fotógra-fos, encargados do xornal en Internet…); peroó ser pola mañá había pouco ambiente xaque os horarios de traballo alí son máis bende tarde (moitos empezan ás 5 da tarde).Despois leváronnos á sala de control ondenos explicaron “por riba” a fabricación dunhaplancha de onde se saca unha páxina dobre,e qué función facían os ordenadores. A con-

tinuación levaronnos á sala de máquinas ondese atopaban estas e onde nos explicaron paraque servían algunhas delas e o percorridoque facía a tinta e o papel desde os almacénsate que o xornal xa está colocado en paque-tes para ser distribuídos nos quioscos ó res-to de clientes. Seguidamente fumos osalmacéns de papel e comentáronnos que par-te del era reciclado e que se necesitaba moitocada dia a pesar de que os rollos eran moilongos e anchos. Xa para terminar,ensináronnos o museo onde estaban asprimeiras máquinas de época que se usabanpor ese tempo e unha recopilación de perió-dicos de La Voz de Galicia coas noticias máisimportantes incluídos os primeiros periódicos

feitos que eran moi dife-rentes ós actuais. Alítamén nos entregaron umxornal e un documental deanimais ou lugares históri-cos.

NA OBRA MUSICAL RE-BELDES contáronnos a his-toria duns chicos que par-ticipaban nunha obra deteatro á que o seu profe-sor nunca podia asistir.Enviáballes notas dicindoque podían ir ensaiando aobra sin el. Deixoulles oguion preparado pero eles

decidiron face-la obra co que lles pasaba aeles. Despois de acabar de actuar ospersonaxes se presentaron e contestaron áspreguntas que os espectadores lles facían.Despois o tempo que nos sobrou fumos ócentro comercial Cuatro Caminos ate as dúasque voltamos para o instituto.

Jennifer García EspiñeiraTania Freire Díaz (3º A)

viaxes


LIBROS, CINE,LIBROS, CINE ...

Patrick Süskind,El perfumeJean- Baptistenaceu no Parísprerrevolucionarionun mercado decomida. Era oquinto fillo da súanai, que os paría atodos debaixo domostrador edespois tirábaoscos restos do peixeque vendía no seuposto. Todos osseus meniñosnaceran mortos.Todos menosJean-Baptiste, que cometeu o erro de chorar,descubrindo así á súa nai que foi aforcada,mentres que a el o levaban a un orfanato.Con poucos anos, a dona do orfanatovendeuno a un home que tinguía teas. Conel pasou a súa pubertade, ata que coñeceua un importante perfumista na cidade. Jean-Baptiste chegou a ser un bo perfumista ealquimista. Manipulaba ós demais con esen-cias que lles inspiraban amor, odio,compaixón…, ademais disto , era moi espe-cial porque non posuía ningún olor corporal,pero era capaz de captar o máis tenro esimple dos aromas.Cando chegou á cidade viu unha rapaza ru-bia, e comezou a perseguila polo olor doseu corpo. Case sen darse conta, tiñaa nosseus brazos morta. Asasináraa sen sedecatar. Quedou tan impresionado co aromadaquela rapaza que se obsesionou con con-seguir un perfume perfecto. Para obtelomatou a doce rapazas,todas elas virxes. Coa

última das mulleres encaprichouse dende unprincipio, posiblemente porque era rubia comoa primeira, ou porque simplemente se chegoua namorar dela. Para obter o aroma das virxes,untábaas nunha especie de crema ecortáballes o pelo. Despois destilaba estesingredientes e conseguía un perfume de cadaunha. Ó final conseguiu o perfume perfecto,e cando foi detido polas autoridades,manipulou a toda a xente co aroma do amor.Todas as persoas da cidade se querían.Mentres isto ocorría volveu ó seu pobo na-tal, onde despois de verter por ribaa del operfume perfecto, toda a xente se lle botouenriba e desapareceu da faz da terra facendoque así ninguén se lembrase del nin do quealí ocorrera.Na miña opinión tanto a película como o libroson preciosos, tamén quero decir que tenalgúns detalles un pouco fortes, como candodestila o gato vivo ou se mostran os vernesno peixe. Todo o demais encantoume.

Susana Paz Paz / 1º BAC B/ Nº 9

libros, cine

Arthur Golden,Memorias de unhageishaChiyo-Chan era unha nena que vivía cos seuspais e sua irmá nun pequeño pobo de pesca-dores chamado Yoroido, no mar do Xapón.Cando súa nai enfermou, seu pai vendeuna aela e a súa irmá ó señor Tanaka. Este levounasa Kioto. Xa na cidade, a Chiyo levárona aunha okiya para preparala como geisha; perosúa irmá, Satsu, foi vendida como prostitu-ta. Na okiya na que vivía a vida facíasellemoi dura, pero coa axuda da “Tía”, “Mamita”e da “Abuela”, puido facerlle fronte á maldade


da fermosa e xa es-pecializada geishaHatsumono. Un díacando iba facer os re-cados atopouse coPresidente, esterebaixouse a falar conela e deulle diñeiropara que mercase unxeado, dende entónnamorouse del. Cotempo convertíusenunha fermosaGeisha, a que se lledeu o nome de

Sayuri-San. Iba polas casas de té do distritoservindo sake ós homes e tocando oshamisen. Cando rematou a súa preparación,chegou o momento de vender o seu “mizuage”(virxinidade) ó mellor postor, que foi o DoutorCangrexo. Tempo máis tarde o presidenterematou por ser o seu Danna, é decir, apersoa que lle mercaba os vestidos de sedae que a protexía. Sayuri foise vivir con el, ecoa súa axuda montou a unha casa de té.Comentábase que tiveran un fillo xuntos, peroo que si é seguro e que ela deixou de pintara súa cara de branco e de percorrer as casade té para convertirse na amante do homeque sempre amou.

Susana Paz Paz 1º BAC B

O PIANISTA deRoman PolanskiAdaptación do libro deWladyslaw Szpliman“Morte dunha cidade”

Os feitos que se poden ver neste filme ocorrenen Varsovia no ano 1939, durante a 2ª Gue-rra Mundial. O protagonista da película,Wladyslaw Szpilman, un fantástico pianista,vivía coa súa familia nesta cidade, e candose desatou a Guerra sufriron o indexesablepolo simple feito de ser xudeos. Non soamenteeles, senón tamén o resto dos cidadánstiveron que trasladarse varias veces de fogar,

pasaron moitafame (había ve-ces nas que solose alimentabancon patacas),entraban denoite nas casase disparaban áprimeira persoaque atopaban nocamiño… Unhadas imaxes quenos mostra adesesperaciónque había naquelmomento nogueto de Varso-via, é cando o pai do pianista corta un cara-melo en varios cachos e os reparte entre osmembros que forman da súa familia. Candovan ser enviados ó campo de concentraciónde Treblinka, un amigo que tiña Wladyslawaxudoulle a fuxir mentres via como a súa fa-milia iba camiño da morte. Despois de recibira axuda de varias persoas que o coñecían,tivo que fuxir porque os tiroteos estabancada vez máis cerca e estivo a piques de sercapturado polas autoridades. Vagou variosdías polos cascallos que quedaban dos edifi-cios tralos bombardeos. Case non se podíamanter en pe. Levaba xa varios días senprobar bocado, cando un militar alemán oatopou. Este pediulle que tocase o piano, etras ver a gran destreza coa que se manexabaante o instrumento proporcionoulle a súaaxuda. Deulle comida e refuxio. Cando a si-tuación volveu case a normalidade,Wladyslaw comezou a traballar na radio po-laca como pianista. Alí atopouse cun velloamigo tamén músico. Este contoulle que virapreso a un xeneral alemán que decía coñeceró pianista Szpilman e que necesitaba a súaaxuda. Este alemán fora o mesmo que noseu tempo lle prestara axuda a Wladyslaw.Cando o protagonista o foi buscar xa era tar-de. Calquera axuda que lle dera era inútil. Xaestaba morto. Os papeis da Guerra cambia-ran.

Esta película é un moi bo exemplo doque foi a 2ª Guerra Mundial e do sufrimento,as mortes e as desgrazas que supuxo paratoda unha poboación.

Susana Paz Paz 1º BAC B


eTwinning Guitiriz –Dublín.

Os alumnos de P.T participamos duranteeste curso dous proxectos EuropeoseTwinning, un con Dublín e outro coasIllas Azores. Para desenvolver estesproxectos fixemos moitas actividades quelogo presentamos na nosa web que vosconvidamos a visitar (www.iesguitiriz.org/proxectos).Aquí tes un pequeno resumode todas elas:

Saída para coñecer o funcionamento do Concellode Guitiriz, onde vimos tódolos traballos que alíse fan.

Saída pola vila, onde sacamos fotos para facerpresentacións que logo puxemos na web, e coasque traballamos durante as clases.

Ademais asistimos a varias charlas coma a dosrepresentantes do Balneario ou a de MarioCrecente, que nos serviron para aprender máissobre o noso Concello.

Saída ó Balneario: vimos tódalas instalacións doHotel, do Balneario e do contorno. Ademaisinvitáronnos a almorzar e a darnos un baño naspiscinas.

Saídas ás Fontes de Parga: á de San Alberte e á deValdobín, facendo parte da ruta da Auga (5 km).


eTwinning GUITIRIZ- DUBLÍN,ESCOLLIDO PROXECTO DO MESDE MAIO POLO CNICE, DOMINISTERIO DE EDUCACIÓN.

O I.EI.EI.EI.EI.E.S. P.S. P.S. P.S. P.S. Poeta Díaz Castrooeta Díaz Castrooeta Díaz Castrooeta Díaz Castrooeta Díaz Castro manténrelación co Concello de GuitirizConcello de GuitirizConcello de GuitirizConcello de GuitirizConcello de Guitiriz paraaprender máis cousas sobre o que nosrodea. Por iso dentro do ProxectoProxectoProxectoProxectoProxectoEuropeo “eTEuropeo “eTEuropeo “eTEuropeo “eTEuropeo “eTwnningwnningwnningwnningwnning” que os alumnosde P.T. de Guitiriz manteñen con Irlanda,faremos visitas pola vila.

Os alumnos de P.T. Do IES Poeta DíazCastro visitan o Concello de Guititiz.

Os alumnos de P.T fomos o día 17 dexaneiro de 2008 visitar o Concello deGuitiriz. Tíñamos unha guía que se chamabaRocío (A educadora familiar do Concello) eque nos explicou todo o que había: os des-pachos, o arquivo, o xulgado de paz, a poli-cía municipal... e como funcionaba cada undos servicios. Ademáis veu a Alcaldesa efalounos do Concello e das súas funcións epropúxonos visitar o máis importante deGuitiriz é coñecer tódalas novidades. Ademáisnos deu o seu correo eléctrónico e regalounosunha axenda do concello.

Participamos como cidadáns cubrindoformularios de queixas e suxestións, que logolería a Alcaldesa. O máis salientable foidescrubir un Arquivo cheo de documentosde moitos anos atrás.Os alumnos no Despacho da Alcaldesapuideron sentar na súa mesa. Preparáronsemateriais para enviar ós compañeiros Irlan-deses e para publicar na web. Fixemos unhachea de fotos coas que logo traballamos noIES, podes velas na web.http://www.iesguitiriz.org/proxectos

Adrián Montes, Carlos Vázquez, AlexRoca, Diana Paz, Iván López, Cristian

Andón


AXENDA 21 EG, NOVORETO PARA O IES

POETA DÍAZ CASTRO.Hai tempo que o noso instituto estácomprometido coa educación en valoresmedioambientais. O feito de vivir nunmunicipio privilexiado con respecto áabundancia e calidade das augas, tanto deuso habitual coma mineiro-medicinais,sen esquecernos do agasallo que supoñennos momentos de lecer, fai que a nosarealidade social e natural se impoñan nocurrículo, e sexa, precisamente a auga, ocanle de estudo de moitos contidos,procedementos e valores.

Para dar un sentido de unidade a todos estesproxectos educativos en marcha do Institu-to, e crear un marco estable para todas asactividades que vimos a realizar, o equipodocente do centro, en colaboración coConcello de Guitiriz, elaborou un proxectoeducativo para o desenvolvemento da filo-sofía da Axenda 21, programa proposto anivel mundial para enfrontar a posible criseambiental, proxecto que foi aprobado polas

Consellerías de Medio Ambiente e Educaciónen xaneiro, e que inicia un proceso a medio –longo prazo, que nos ocupará nos vindeiroscursos.Durante este ano, a meta inmediata era aconsolidación do Comité Ambiental([email protected]), un grupo depersoas (profesores, alumnos, persoal nondocente, persoal doutras institucións do con-torno, pais e nais...) comprometidas coa or-ganización das actividades do programa nocentro. O alumnado ten un peso específicode importancia, ó ser o grupo maioritario doComité. A súa labor estará centrada en catroaspectos fundamentais:ORGANIZATIVO: da marcha do Instituto enrespecto da filosofía propia da filosofía dodesenvolvemento sostible.([email protected])PARTICIPATIVO: xa que todos os grupos de-ben formar parte das actividades, da organi-zación e da toma de decisións.([email protected])CURRICULAR: posto que a filosofía educativada axenda 21 impregnará, por forza, oscurriculos dos vindeiros cursos, de xeito quecomprender a necesidade do compromiso codesenvolvemento sostible será un contido


transversal con implicacións directas noscontidos estudados de forma multidisciplinar.([email protected])COMUNICATIVO: pois é preciso que todoscoñezamos as implicacións directas dos nososactos, así como as necesidades que é preci-so solventar ou os posibles plans de mellora .([email protected])O Comité Ambiental foi públicamente presen-tado en Maio, nun breve acto de entrega decarnés e presentación persoal de todos osparticipantes.Outra das metas para o curso 2007/08 era acreación dunha páxina web que servira desoporte para o noso traballo, así como derecompilación de materiais e recursos váli-dos para alumnos, profesores e cidadáns enxeral. (http://www.iesguitiriz.org/proxectos)Para os vindeiros cursos queda pendente arealización dunha ecoauditoría, baseada noconsumo racional dos recursos no centro,cuxo maior obxectivo será, sen dúbida, ocompromiso co desenvolvemento sostible,aprendendo, no camiño, que a aportación decada persoa supón moito para o planeta, dadoque ó multiplicala por varios miles de millónsde persoas, o efecto é claramentemagnificado. Estamos a reflexionar sobre averdadeira importancia de cada acto indivi-dual, logo. Posteriormente queda a elabora-ción de plans de mellora, para os que conta-mos coa colaboración do Concello e outrasinstitucións da zona, sempre en base á par-ticipación dos alumnos desde o comité am-biental, como institucións democráticas derepresentación.Os alumnos do Instituto constituíron unhagrande ledicia para todos nós ó apuntárensevoluntariamente ó Comité Ambiental nunhaporcentaxe cercana ó 30% do alumnado con-vocado. O que define claramente un espirituinconformista e con desexos de cambiar oestado actual das cousas, así como compro-metido coa boa marcha do planeta, aportan-do o seu grande “pequeno gran de area”.As fotos que podemos ver neste artigo danmostra da Primeira Xuntanza de AlumnadoA21EG, organizada polo Servizo deDesenvolvemento Sostible da Consellería deMedio Ambiente. A xornada tivo lugar enParga o día 13 de Maio de 2008.

Susana Vázquez.

FALANDOSOBRE O

BALNEARIOO día 14 de maio, a nosa amiga

Carmen veu falar conozco sobrelembranzas que ela ten dun Balneario quea viu crecer, igual ca nos viu crecer a nós.A súa intervención foi un verdadeiroagasallo, cheo de emocións, que nos fixoaprender moito sobre a maior riqueza donoso contorno.

Falamos sobre a Fonte de San Xoán, áque considera fonte de saúde, pero taménfonte de riqueza, xa que a ela viñan xentesde diferentes lugares a tomar as augas quetratarían as súas doenzas de ril, fígado, pel...unha ou varias veces ó ano, sempre en nú-mero impar de días (7, 15, 21... días) quemarcaba o doutor.

Tamén recordou como a hospedaxe eradiferente segundo a clase social á quepertencían os augueiros: os de clases máisadiñeiradas ían ó Balneario e as menos favo-recidas pasaban os días de tratamentoalugados en casas da vila, onde lles dabancuarto e comida a cambio dunha cantidadeeconómica módica. Moi interesante foi saberque aínda existía un terceiro grupo de persoasentre os augueiros, os chamados “do saco”,que recibían este nome porque viñan cosalumentos que ían precisar no “saco”,facendo menor gasto na vila.

Carme fixo un percorrido pola historiaque ela lembra do Balneario, ó que consideraa “alma” da vila porque desde sempre foi unhafonte de riqueza e de “vida” para osguitiricenses. Iniciou a andaina no primeirodono que recorda, don Javier, que logo decomprobar que o negocio non sería familiar,


asumiu unha sociedade para rexentalo,sociedade que non callou, esmorecendo a im-portancia do Balneario ata ter que pechardurante uns anos. A venda do Balneario óactual dono e a asunción de responsabilida-des de xerencia actual deu de novo pulo aeste punto neurálxico do desenvolvementosocioeconómico da vila, fonte de emprego etamén un requerimento de servicios que be-nefician a todos os habitantes da vila.

· Como se tomaban as augas?, habíaalgún ritual?· Normalmente de forma paulatina, au-mentando a cantidade. Nos últimos días, máiscantidade. Facían tres tomas, sempre noxexún, e despois de cada toma había quepaseala, é dicir, camiñar durante un cuartode hora. As tomas que facían moito ben eranas da mañá. Non se podían tomar a calquerahora, nin en cantidade calquera. Son boaspola calidade, non pola cantidade. Recordounha anécdota: un señor de Sarria viña to-mar as augas. O médico recomendoulle 100gramos de auga 3 veces ó día. El tomou 300gramos tres veces ó día. Sentoulle mal,púxose enfermo. O que digo: son boas polacalidade, non pola cantidade!· Sempre era un tratamento igual?· Non, depende da enfermidade, e é omédico quen o decide. Ás veces era parabeber, como cando era para o fígado, e outrasveces había que botala sobre o corpo, comocando se trataba a pel.· A xente viña unha vez ó ano?· Si, pero solía repetir. Eu coñezo xenteque leva vindo corenta anos.

· Por que volvía a xente?· Un médico do Balneario, que parou nanosa casa, dicía que a calidade destas augasestaba moito por riba doutras augas minero-medicinais doutros balnearios. A xente nota-ba que lle facía ben. Unha señora que aíndasigue vindo di. “Eu cando chega a hora detomar as augas, nótoo. Noto no meu corpoque necesito tomar as augas porque melimpan” E outra xente que está intoxicadapor tomar moito medicamento, necesita facerunha limpeza e mándanlle tomar as augascada certo tempo.· En que época do ano viñan tomar asaugas?· Especialmente no verán. Ás veces ó fi-nal do verán ou no inverno viñan os máispobres porque era máis barato. Había quenviña a tomar as augas na “Lúa de Xaneiro”,porque dicían que eran moi boas.· Como chegaban os augueiros?· Antes non todos tiñan coche, polo quemoitos viñan en tren e logo collían un taxi oupedían a un “maleteiro” que os desprazaranata o aloxamento. Os menos favorecidosviñan a pé.· De que zonas viñan?· De todas partes de España, tamén doestranxeiro, recordo moitos cubanos.· É evidente que os augueiros apor-taban riqueza económica á vila, pero, queoutras cousas aportaron?· Moitas cousas. Para empezar, a xenteantes non podía viaxar coa facilidade coaque o fai hoxe, polo tanto esta xente queviña de lonxe aportaba un intercambio deculturas. Non debemos esquecer o tratopersoal. Había relacións ó longo do tempoque facían que nos trataramos como da fa-milia.· Como lle gusta máis o Balneario,como era antes ou como é agora?· A min, persoalmente, gústame máisagora, porque antes non estaba aberto ópúblico. Podiamos ir tomar as augas (son paratodos, un ben público) nos tempos en queestaba aberta a fonte, pero nada máis. Ago-ra está aberto a todos, polo que se pode irpasear polos xardíns en calquera momento.

Agrupación Escolar.Proxecto interdisciplinar 1º ESO


UN ABRENTETEATRAL

Neste ano 2007-08 o grupo de teatroPrósopon experimentou un crecementoimportante e abriu novas vías deexpansión.

No seu repertorio mantivo en cartel dúasmontaxes: O Premexentes non pode cospaxaros rebezos, de Marica Campo e Nubes,de Aristófanes. Coa obra de Marica Campointervimos na homenaxe á propia Marica, naque foi nomeada chairega de honra, e orga-nizada por Alfonso Blanco, a asociaciónXermolos e a Fundación Manuel María da TerraChá. A Asociación de Escritores en LinguaGalega (AELG) fixo unha grabación profesio-nal desta mesma obra co fin de colgala nasúa páxina web (aelg.org) para que todo oque así o desexe a poida ver e consultarcomo material didáctico. «O Premexentes»levámolo tamén ao IES de Miraflores deOleiros.

Por outra banda, este ano fixemos no IES aestrea de Nubes, de Aristófanes. Ademáis, aDelegación Galega da Sociedade Española deEstudios Clásicos (SEEC) invitounos a parti-cipar no Festival de Teatro Juvenil Grecolatino2008 e nese marco representamos «Nubes»no Auditorio Gustavo Freire de Lugo diantede 620 espectadores. Os responsabeis dofestival quedaron tan satisfeitos que nos in-vitaron a participar para o festival do próxi-mo ano coa mesma obra, Nubes, e con outramontaxe nova. E tamén hai grandes posibili-

dades de que nos chamen de fora de Galiciapara facer unha xiriña nacional. Ademais, parao día 31 de maio temos prevista, en colabo-ración co Concello de Guitiriz, unha actua-ción para nais, pais, amig@s e o pobo deGuitiriz.

Xa por último, temos que falarvos daactividade dos rapaces da Aula de Teatro,que no seu primeiro ano están currando moitoe montando Barriga Verde, de Manuel María,poeta e dramaturgo da Terra Chá, queestreamos o 2 de xuño nas IX Xornadas deArtes Escénicas de Fingoi (Lugo).En total, nas actividades do grupo Prósoponparticiparon e colaboraron este ano aproxi-madamente uns 50 rapaces e 8 profesores:Santiago (Historia), Eneko (Ed.Física), Julio(Filosofía), Yolanda (Inglés), Gloria (Historia),Susana (Tecnoloxía), Lupe (Lingua Castelá)e Antonio (Latín). Ademáis, botounos unhaman moi importante coa maquillaxe a nosaamiga Paula Iglesias. Un saúdo.

Grupo de teatro Prosopón


DÚAS EXPERIENCIASDISTINTAS NO

MUNDO DO TEATROA continuación expoñeremos dúas formasdiferentes de vivir e facer teatro: unha é oresultado final, o que se ve, polo que cheaplauden ou che tiran tomates, ou sexa, osactores; e a outra, todo o que hai quepreparar e facer para que se poida levar acabo o espectáculo (decorados, maquillaxe,música, iluminación...), que, ao fin decontas, é igual de importante que o traballoque se realiza enriba do escenario, ainterpretación.

Eu son EstebanGrandío, o quefai os papeis deFidípides e dePaporrubio. Amiña función noproceso demontaxe dunhaobra de teatro éa de actor. Levodous anosnesta faceta,acumulando 14representaciónsde tres obras

diferentes: «O Musiclown», «O Premexentesnon pode cos paxaros rebezos» de MaricaCampo e «Nubes» de Aristófanes. Esta últi-ma foi na que máis me tiven que esforzar,pero tamén foi a máis satisfactoria en cantoá aceptación do público; tamén se actuoupor primeira vez na historia do grupo de tea-tro Prósopon no Auditorio Gustavo Freire deLugo, ante 600 persoas, na que foi tantocolectiva como individualmente a mellor ac-

tuación durante o tempo que levo no teatro.Foi o resultado final de un excelente traballode equipo. Gustaríame resaltar que o traballoque facemos os actores non sería posible senque alguén nos confeccionara as telas, nosiluminara ou nos ambientara cos sons. De se-guido contámosvos esa experiencia que o pú-blico non é capaz de ollar.

Nós as dúas, Estela e Thais Chao,ocupámonos do que foi a montaxe da obra.Foron cinco meses de intenso traballo.Fixemos, xunto con outros rapaces, parte dosdecorados dos cales o que máis difícil nosresultou foron as teas do «Pensadeiro» e asletras de dous traxes, xa que o feito de

pertenceren ao alfabeto grego dificultaron asúa fabricación. Nos momentos previos ásfuncións colaboramos na maquillaxe dos ac-tores, o cal nos foi bastante complicado de-bido aos nervios que padecían antes daestrea, algún ata se poñía histérico, como éo caso do director da obra de teatro. Duran-te a representación teatral ocupámonos damúsica e parte da coordinación de luces, eao remate, recollíamos os decorados e ostraxes, eso si coa colaboración dos actores.

Pódese dicir que a experiencia foi positiva esempre se saca algo de todo o que se fai,


tanto nas representacións no IES coma nado Gustavo Freire, aínda que se nos tivésemosque quedar cunha das dúas sería coa de Lugo,xa que cambia moito a reacción de 600persoas que abarrotaban o auditorio á de máisou menos 100 de aquí, que ademáis todoscoñecemos. Pero bueno, traballar alí foi unpracer, debido a que había unha mesa de sone iluminación perfecta, e todo estaba á man.

Como conclusión, temos que dicir que se algonos aportou a inmersión na «parte de atrás»do mundo teatral, foi o traballo en equipo eos momentos que pasamos cos compañeirose profesores.

Esteban Grandío, Estela Chao e ThaisChao, Alumnos 1º BAC B

O DÌA DEMARICA

Era un 10 de novembro do ano 2007, odìa escollido para celebrar por todo o altoa traxectoria dunha das escritoras e mestrasmàis emblemàticas do panorama galego,Marica Campo. Todo estaba a favor, lucìao sol e respiràbase un gran ambiente, todoa altura da homenaxeada.

Os actos nahonra a Ma-r i c acomezaronno IES Poe-ta Dìaz Cas-tro -o mesmono que elaimparte cla-se- as doceda mañà coa

celebraciòn dunha tàboa redonda na que par-ticiparon: Xosè Manuel Carballo Ferreiro, Pi-lar Garcìa Negro, Manuel Lòpez Foxo e Ber-nardo Penabade Rei.A continuaciòn disto, celebrouse un xantarno hostal «A Casilla» de Guitiriz, no que unhas300 persoas se deron cita para acompañar anosa «Chairega de honra» no que segura-mente, e voume permitir o luxo de decilo,serìa un dos dìas màis felices da sùa vida:amigos, compañeiros, alumnos, familiares...Posteriormente acudiuse à representaciòn daobra « O Premexentes non podo cos paxarosrebezos», da cal ela mesmo è a autora. Haique decir que esta obra estivo interpretadapolo grupo de teatro Prosopòn, formado poralumnos e profesores do centro. Ao remateda funciòn fìxose entrega de dous agasallosque tiñan a finalidade de que Marica teñaunha agradable lembranza deste dìa e en es-pecial da obra que saìu da sùa man, e quenòs representamos con moito gusto, ademàis,desta obra aprèndese valores da vida queparecen estar esquecidos coma asolidariedade.A traca final a esta xornada de ouro na vidade Marica Campo, correu a cargo de TinoBaz e A Quenlla, que deron un concerto depoesìa musicada escritas por Marica.Como conclusiòn hai que decir que daorganizaciòn do evento fixèronse cargo aAsociaciòn Cultural Xermolos e a FundaciònManuel Marìa da Terra Chà. Non me querodespedir sen comentar que, todas as persoasque traballamos nesta homenaxe, o fixemosco fin de que Marica disfrutara do seu mellordìa.

Esteba Grandío


TRABALLOS DEPLÁSTICAAquí tedes unha pequena mostra dos magníficos

raballos realizados por alumnos de asignatura deplástica da ESO e de debuxo artístico de BAC.

Laura Pardo Iago Quijada

Diego Cantero Iván Sanmiguel

Patricia cancelo Susana Paz


alba Penas

Silvia Saavedra

Segio Santalla

David Pereira Iria Villares

Laura López Tatiana Morandeira

María Martínez Lidia Losada


Coñecer para recoñecerCoñecer para recoñecerCoñecer para recoñecerCoñecer para recoñecerCoñecer para recoñecer.

NA SEGUINTE SOPA DE LETRAS, BUSCA PA-LABRAS QUE FORMAN PARTE DE TÍTULOS DEOBRAS DE MARICA CAMPO. PODES GUIARTEPOLAS “PISTAS”:

1. Palabra máxica, en plural2. Fenómeno óptico e meteorolóxico3. Satélite da Terra4. Muller que viviu na Idade Media cuxooficio era cantar e bailar na corte.5. Prudencia, xuízo, falta de loucura.6. Compilación de poemas de 39 versosde arte maior7. Escuridade, falta de luz.8. Nome xenérico das aves de tamañomedio e pequeno.

En primavera foi posible presentar no IES aúltima obra poética de Marica Campo, a nosaprofesora de galego nos primeiros cursos daESO, recoñecida escritora que este cursoremata a súa vida docente con nós e pareceque a disfrutaremos dende o seu bó facerliterario. Autora da obra que nos dous últi-mos anos representa con tanto éxito de pú-blico e de crítica o Grupo de teatro do cen-tro, O Premexentes non pode cos paxarosrebezos.Todos vós, o alumnado que tivéchedes aoportinidade de contar cunha mestra cheade palabras ricas de significados, conpensamentos inquedos e cun coñecementoda língua e da literatura galega que non édoado atopar, seredes os beneficiarios desaexperiencia que sen dúbida aproveitaredes.Marica é veciña de Guitiriz, natural do Val doMao – O Incio , formada en Lugo, exercecomo profesora durante anos na MariñaLucense, hai 8 anos instálase en Guitiriz e,como non podía ser doutra maneira, acabade ser recoñecida Chairega de Honra 2008, ainstancias da Fundación Manuel María.Pero ¿quen é Marica como creadora, comoescritora?. Unha autora relevante no pano-rama literario galego, con varias obras pre-miadas, a última das cales Sextinario: trintae seis + tres está a convertirse nunha obra

moi ben acollida pola crítica literaria e poloslectores. Ao Instituto achegáronse os profe-sores da Universidade da Coruña, Carlos PauloPereiro, prologuista do libro, e Mª Pilar GarcíaNegro, especialista na obra de Marica Cam-po. O noso Profesor Alfonso Blanco, bócoñecedor da traxectoria profesional da au-tora e Miro Casabella, trovador moderno dapoesía tradicional galega e de moitos dospoemas de Marica. Todo un luxo para oalumnado e profesorado que tivemos aoportunidade de asistir ao acto.

Obra de Marica Campo.POESÍA:Tras as portas do ros-

tro, Pedínche luz prestada (1º Premio de Poe-sía Fiz Vergara Vilariño, 2001), Abracadabra(Premio de Literatura Infantil e Xuvenil con-cedido pola Asociación de Escritores en LínguaGalega, 2007) e Sextinario: trinta e seis +tres (Premio de Poesía concedido pola Aso-ciación de Escritores en Língua Galega, 2008)

NARRATIVA: Confusión e morte de Ma-ría Balteira e Memoria para Xoana

TEATRO: O Premexentes non pode cospaxaros rebezos (Grupo Prosopón)

Bó retiro, Marica e moitos ánimos dende aBiblioteca do Centro para que nos enchas deéxitos as nosas memorias de lectores.

Leliadoura 17

Documents

Transcript of Leliadoura 17