Latricadas 21
52
-
Upload
florentino-uriarte -
Category
Documents
-
view
236 -
download
8
description
Revista escolar do IES Muralla Romana de Lugo
Transcript of Latricadas 21
LATRICADAS 21 2016
1
Editorial
Como é habitual, cando remata o curso, aperta a calor
e os exames, aparece a nosa revista LATRICADAS, que
coma sempre reflicte as vosas opinións e preocupacións,
que son moitas e moi variadas.
Habería que engadirlle a incerteza do futuro da
educación, pois hai bastantes novidades. Este ano parece
que se lle dá fin á temida Selectividade e abre a porta a
outra proba que tamén o será. Desde aquí desexamos que
sexan cambios tranquilos.
Este ano as Letras Galegas homenaxean a Manuel
María, poeta lugués e, máis en concreto, poeta da Terra
Cha ao que tamén lle rendemos desde as nosas páxinas a
nosa agarimosa consideración.
Poderedes ler varias crónicas de viaxes, algunhas máis
longas, outras de un só día (non menos importantes).
Desde a redacción agradecemos a participación do
alumnado de 1º, 2º, 3º, 4º de ESO, 2ºXEAD(A) e II PMAR
polas súas colaboracións.
Agardamos que vos guste.
LATRICADAS 21 2016
2
MANUEL MARÍA - LETRAS GALEGAS 2016
Todos os anos en Galicia hónrase a figura e a obradunhapersonalidade da
literatura galega por unha vida de dedicación á literatura en galego. Este ano o
homenaxeado é Manuel María polo seu inquebrantable compromiso coa lingua
galega.
Manuel María foi fillo de labradores acomodados. No 1942 veuse a Lugo para
cursar o bacharelato e foi aquí onde comezou a súa carreira literaria poñéndose en
contacto co galeguismo.
A súa primeira publicación aparece no ano 1950, Muiñeiro de Brétemas e oito anos
despois instalouse en Monforte de Lemos onde viviu a maioría da súa vida. Aínda
que a poesía era o seu xénero preferido, escribiu tamén narrativa, ensaio e teatro.
En 1979 foi elixido concelleiro de Monforte, pero seis anos despois abandonou o
cargo e marchou a vivir a Coruña.
LATRICADAS 21 2016
3
Dende 1950 Manuel María escribiu numerosos poemas, entre os cales destaco:
TERRA CHÁ
A Terra Chásomentes é:
un pobo aquí, outro acolá
mil arbres, monte raso,
un ceo chumbo e tráxico
no que andan as aves a voar.
O resto é soedá.
Dimensións
Ollada a Terra Cha dende as alturas
é semellante a un mar en calma.
Pra medila só valen dúas mensuras:
¡ferrados de corazón, fanegas de alma!
Entre a súas obras teatrais ten obras como:Barriga Verde, Aventuras e
Desventuras dunha espiña de toxo chamada Berenguela, etc.
Na súa narrativa ten obras como Contos en cuarto crecente, Os ontes de silencio,
Cando o mar foi polo río, etc.
E por ultimo, pero non por elo menos importante, entre a súas obras de ensaio ten
obras como Gabriel Aresti: Albre e Pedra, Noticia da poesía galega tras a
posguerra.
Merian Méndez Uwabor
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
4
CARNET DE IDENTIDADE
Eu son Manuel María.
Nacín no 29, o 6 de Outono,
en Outeiro de Rei da Terra Chá.
Son dunha caste rexa de labregos
fieles á súa terra e ao seu Deus.
Agora son un namorado.
Eu son Manuel María,
cantor da Terra Chá que algúns
din.
Cantor da terra chá que leva un
clavada nas entrañas, penso eu.
Eu son Manuel María,
labrego con algo de poeta.
Por eso gardo as albas
no fondo dos meus ollos
e ando de vagar o meu camiño,
e pídolles ás cousas a súa tenrura
e aos homes pídolles verdade.
Non teño máis tarefa:
son unha humilde folla que salaia
na noite escura movida polo
vento.
Eu son Manuel María,
un son tan só, lonxano e feble.
“Documentos personaes” (1958)
CANTO Ó IDIOMA GALEGO
Idioma meu, homilde, nidio,
popular,
labriego, suburbial e mariñeiro
que fas avergoñar
ó burgués, ó señorito i o tendeiro:
levas sangue do povo
e raigañas escuras
que anuncian un día novo
sin mágoas nin tristuras.
Idioma proscrito,
asoballado,
soterrado,
refugado,
negado
como a probeza i o delito,
fala do emigrante e do maldito:
soio resoas nos lares
das xentes populares.
¡Ti tés que rexurdir puro,
poderoso, enteiro
pra erguer noso futuro
de povoausoluto e verdadeiro!
“Cantos Rodados para alleados e
colonizados (1976)
LATRICADAS 21 2016
5
CANCIÓN DA HORA NA QUE
LADRAN OS CAS
É a hora alucinante das curuxas,
é a hora na que xeme o arboredo,
é a hora das meigas e das bruxas,
é a hora da tebra e máis do medo.
É a hora do insomnio e do desvelo,
é a hora na que trema o máis
valente,
é a hora do frío e máis do xelo,
é a hora de bater dente con dente.
É a hora do berro e máis da
sombra,
é a hora do laio desgarrado,
é a hora fatal que non se nombra
na que todo está mouro e
apagado.
É a hora na que non hai que nos
escoite,
é a hora na que os cás ouvean
forte,
desafiando a lúa, o vento, a noite,
chamando ao desamparo e máis á
morte.
“Canciós do lusco ao fusco”
(1970)
CARTA Ó DIRETOR DUN BANCO
Señor Director: vostede sabe ben
que os números son xustos,
mouros, xeados, abraiantes.
son unha sociedade limitada
anónima, triste, mercantil.
somentes os ceros son humanos:
tenros, redondos, ben feitiños.
¡Se vostede poidera –hoxe tan só–
trebellar cos ceros, como as nenas
-milagre dos milagres–
trebellan, inocentes, cos seus
aros!
“Documentos personaes” (1958)
LATRICADAS 21 2016
6
REFUXIADOS, ACOLLIDOS… UNHA GRANDE HISTORIA
Unha das novas máis destacadas é a da
morte dun neno de Siria que viaxaba cos
seus pais nunha embarcación para tentar
escapar do terror que vivían no seu país.
O neno tivo mala sorte e afogou no mar
Mediterráneo. Á mañá do día seguinte o
seu corpo aparecía nunha praia turca. Esta
foi unha das principais, pero seguramente
se seguimos todos os días os xornais
haberá moitas máis novas, desgraciadas,
sobre a odisea destas xentes.
O principal destino destas persoas é o continente europeo. Algúns países del impiden ou
dificultan a súa entrada no mesmo, isto lévaos a facer grandes camiñadas na busca de novos
destinos. A máis de pasar medo teñen que padecer a fame pola falta de alimentos,
provocándolles perda forzas, enfermando moitos deles e chegando a morrer.
Cada ano as ONG mundiais e de España (como Cáritas) fan recolecta de alimentos en todo o
mundo, grazas a este labor pódense constituír bancos de alimentos, chegando a outros lugares
como os campamentos subsahariano. No ano 2015 houbo unha grande entrada de persoas
procedentes de África e mesmo houbo discusións de por que non había xente que lles dera
refuxio e protestas por dárllelo. Entre discusións, protestas e outras cousas, a xente non é
consciente do sufrimentos dos que están cruzando o mar Mediterráneo que se está a converter
nun mar devora-homes.
Adrián Vázquez Lamas
2º ESO A
POR QUE Á MIÑA FILLA?
Hoxe ergueuse co mesmo humor que todos os días desde
que comezou o curso. Adoito preguntarme por que
cambiou tanto. Ela acostumaba vestir ben, acicalarse, saír
coas súas amigas. Agora ela só sae seis horas ao día que
é o que duran as clases no seu instituto. Quitou os espellos
da súa habitación e xa nunca ten apetito. Vixíoa mentres
vai ao baño, pésase cada 5 minutos e di que está gorda
cando só pesa 35 kg. Estou cansa de ver a miña filla así.
Estou pensando en ir ao instituto, pero cada vez que quero
LATRICADAS 21 2016
7
ir , ela faise a enferma para que me quede con ela. Dime que se de verdade a quero que non
vaia, pero eu só quero recuperar a miña filla, aquela nena doce con bo humor e 50 kg. Abráiame
que non me conte as cousas. Son a súa nai, non? Soamente quero axudala para que volva ser
feliz.
16/06/2015
Chamáronme do instituto, ao parecer á miña filla facíanlle bulling. Ela decidira suicidarse, tirouse
desde un 4º piso mentres a profesora impartía clase. A profesora quería que se deran conta do
dano que lle fan aos compañeiros, pero ela sabía que uns nenos non teñen capacidade para
poñerse na pel da vítima.
E agora ? Quen me devolve á miña pequena?
Erika
3º ESO A
OS TRACTORES MARCHAN RESENTIDOS COS HOSTELEIROS E COMERCIANTES
Os tractores deixaron Lugo despois de 37 día ocupando a Rolda
da Muralla sen conseguiren nada do que planearon cando, o 10
de decembro do ano pasado, bordearan a Muralla.
Ás catro e media da tarde comezaron a retirada, tal e como
dixeran, que durou máis dunha hora e que provocou importantes
atascos na cidade. Fóronse sen présa e a unha velocidade
lentísima, despois de escenificar o seu anoxo cos hostaleiros,
comendo un bocadillo a mediodía na explanada do edificio da
Xunta.
O co-portavoz, Roberto López, asegurou que non se foran coas
mans baleiras, que conseguiran saber quen obtiña os cartos
correspondentes ao aumento do prezo do leite. Dixo que se retiraban para seguir traballando e
unificar o sector lácteo na procura de novas solucións e un melloramento no prezo do leite.
(A Voz de Galicia)
Pelayo José Fernández Conde
2º ESO B
LATRICADAS 21 2016
8
A RECICLAXE
A reciclaxe transforma os materiais usados, que doutro modo serían simplemente desfeitos, en
recursos moi valiosos. A recollida de botellas usadas, latas, periódicos, etc... Proporciona
recursos re-utilizables e que son levados a postos de recollida que serán o primeiro paso para
xerar unha grande cantidade de recursos de importancia económica e ambiental, así como
tamén beneficios sociais. Algúns destes beneficios afectan tanto a nivel local como mundial.
Os beneficios da reciclaxe:
• A reciclaxe protexe e amplía empregos de fabricación e favorece o aumento da
competitividade.
• Reduce a necesidade de vertidos e de procesos de incineración.
• Evita a contaminación causada pola fabricación dos produtos de materiais virxes.
• Aforra enerxía.
• Reduce as emisións de gases de efecto invernadoiro que contribúen ao cambio climático
e global.
• Aforra nos recursos naturais como son o uso da madeira, a auga e os minerais.
• Axuda a manter e protexer o medio ambiente para as xeracións futuras.
Sabela López Méndez
2º ESO B
LATRICADAS 21 2016
9
A CATEDRAL DE LUGO
A catedral de Lugo ten varios estilos: os paramentos verticais son románicos e a bóveda da nave
do cruceiro tamén. A mais a maior parte da nave maior, laterais e triforio, cuxas bóvedas foran
reconstruídas, pertencen ao mesmo estilo.
Ao gótico pertencen o primeiro corpo da capela maior e a girola coas súas capelas absidiais
anexas, así como as antigas de San Domingos dos Reis, San Froilán, que actualmente forman a
chamada do Pilar.
Son renacentistas, o segundo corpo da capela maior e a actual capela de San Froilán. Ao
barroco pertencen a sancristía (1678), a sala capitular, o claustro e a capela central da girola,
chamada dos Ollos Grandes.
A fachada principal, pola súa parte, corresponde a un proxecto de estilo neo-clasicista a finais do
século XVIII cuxo autor foi Julián Sánchez Bort. Este proxecto móvese na órbita do que Ventura
Rodríguez propuxo para a fachada da catedral de Pamplona, que á súa vez recolle o esquema
da igrexa Torrecidade proposta por Selio. A conclusión da fachada tivo lugar a finais do século
XIX co remate das dúas torres.
Pedro
2º ESO
LATRICADAS 21 2016
10
O CAMIÑO DO PETRÓLEO.
A principal financiación do Estado Islámico.
A venda de petróleo é a principal fonte de ingresos do Estado Islámico, que controla os principais
pozos petrolíferos de Siria e Iraq. A baixada internacional do prezo do barril provocou que os
beneficios que antes obtiñan co contrabando a través de Turquía e Xordania, se concentre na
alta demanda interna.
Compra de cru
Pozos baixo control do EI
Traslado á refinería
Venda á poboación
Comercializadoras de combustible fan cola frente aos pozos para comprar e atender o consumo local.
O EI controla algúns dos principais pozos petrolíferos de Siria e Iraq.
Os comerciantes trasladan o cru a refinerías pola poboación local tras a destrución das grandes centrais de refinado
A falta de rede eléctrica fiable fai que a demanda de combustible se dispare.
Carlos Gabriel Gomes Cardoso
2º ESO B
LATRICADAS 21 2016
11
CINCO DISPOSITIVOS QUE SE COMERCIALIZARÁN EN 2016
SPHERO BB-8
Este pequeno robot esférico similar ao BB-8 de StarWars VII pode desprazarse,
gravar e enviar vídeos holográficos. Mide uns 5 cm de altura aproximadamente e
obedece ás ordes tanto pulsando iconas na aplicación do teu móbil como a
comandos de voz.
IGRILL2
Trátase dun termómetro intelixente con 200 horas de batería que se conecta por
bluetooth ao teu móbil. Vixía a túa grellada e avísate de cando tes que darlle a
volta á carne ou servila, mentres ti atentes aos teus convidados.
OCULUS RIFT
Mediante este dispositivo pode ver películas e xogar a videoxogos cos teus
amigos en realidade virtual. Presenta unha ergonomía capaz de axustarse a
calquera usuario.
CRACK POT SMART SLOW COOKER
Esta pota a presión, intelixente, cociña de forma lenta e podes acendela ou
apagala, axustar o tempo de cocción e a temperatura polo teu móbil.
WITHINGS SMART BODY ANALYSER
Esta báscula analiza o teu peso, mede a túa graxa corporal, calidade do aire,
temperatura ambiental, o teu ritmo cardíaco, etc. Estas medidas son enviada
ao teu móbil e móstranse en gráficas diarias para que observes o teu avance.
Roi Moreira Álvarez
2º ESO B
Fonte: www.batanga.com. Extraordinarios nuevos dispositivos tecnológicos.
LATRICADAS 21 2016
12
ORTEGA, SEGUNDO HOME MÁIS RICO DO MUNDO POR DETRÁS DE BILL GATES
O empresario estadounidense Bill Gates logra manter en 2016, e por terceiro ano consecutivo, o
seu título honorífico de home máis rico do mundo, cun patrimonio de 75000 millóns de dólares
(68180 millóns de euros), segundo a lista elaborada pola revista Forbes, que coloca ao español
Amancio Ortega como a segunda maior fortuna do planeta, con 67000 millóns de dólares (60910
millóns de euros) o que implica un ascenso de dúas posición con respecto ao ránking do ano
pasado.
A revista adxudica ao co-fundador de Microsoft un patrimonio neto de 75000 millóns de dólares,
o que supón un 5,3 menos que hai un ano, pero serve a Gates para reter por terceiro ano
consecutivo o simbólico cetro que recuperou en 2014 e que lle corresponden en 17 das últimas
22 edicións da listaxe de Forbes.
Na última edición da lista, Gates, aparece apoiado por Amancio Ortega, fundador e accionista
maioritario de Inditex, cuxa fortuna estimada subiu 3,9 % o ano pasado, a 67000 millóns de
dólares. Así, Ortega logra superar a WarrenBuffet, que mantén o terceiro lugar en 2015, con
activos de 60800 millóns de dólares (55272 millóns de euros), 16,3% menos, e expulsa ao
mexicano Carlos Slim, que perde dúas posicións, cunha fortuna de 50000 millóns de dólares, un
35% menos que en 2015.
Iván García López
2º ESO B
Fonte: La Voz de Galicia
LATRICADAS 21 2016
13
JESSE OWENS
(James Cleveland; Decatur, Alabama, 1913 – Tucson, Arizona,
1980)
Atleta norteamericano. Brillou na atmosfera racista dos Xogos
Olímpicos de Berlín de 1936, onde realizou unha exhibición tan
espectacular que durante uns poucos días o mundo esqueceu o
conflito político que desembocaría na Segunda Guerra Mundial.
Owens gañou catro medallas de ouro e bateu dous récords.
Fillo dunha numerosa familia de labradores, na secundaria,
Jesse gaño 74 das 79 carreiras nas que competiu, batendo o
récord nacional de salto de lonxitude. Matriculouse na
Universidade Estatal de Ohio.
Realizou a súa primeira proeza en Michigan, en 1935, batendo
cinco récords mundiais e igualando outro en menos de 90 min.
Participou nos Xogos Olímpicos de Berlín, nos que consegue
catro medallas de ouro.
Lucas González Iglesias 2º ESO
LATRICADAS 21 2016
14
ELECCIÓNS XERAIS DO 20-D
O 20 de decembro do ano 2015 todos os españois maiores de 18 anos tiveron unha cita coas
urnas para elixir o Presidente do noso país nos vindeiros 4 anos. Foron as eleccións dos
chamados “partidos emerxentes”: Podemos e Cidadáns que acadaron 69 e 40 escanos
respectivamente.
O partido máis votado foi o Partido Popular con 123 escanos, partido do actual presidente, aínda
que sen acadar a maioría absoluta que obtiveran nas anteriores eleccións celebradas hai catro
anos.
A segunda forza máis votada foi o PSOE con 90 escanos.
Debido aos resultados do 20-D pode darse a posibilidade por primeira vez desde a democracia
que o partido que goberne non sexa o máis votado nas urnas, tendo os diferentes partidos que
chegar a acordos para intentar formar goberno. De non ser así, mesmo se podería dar a
circunstancia de ter que realizar novas eleccións.
Co futuro de España aínda por resolver haberá que esperar os vindeiros meses para que todos
coñezamos o Presidente do noso país nos vindeiros catro anos.
Eloy Vázquez Lamazares
1º ESOB
LATRICADAS 21 2016
15
AS MAREAS POLÍTICAS
Gandhi: ''Primeiro ignórante, despois rinse de ti, logo atácante, xa que logo gañas''
A orixe da idea de ''MAREAS POLÍTICAS'', sobre todo en
Galiza, podería dicirse que aparece xa co movemento social e
político ''NUNCA MÁIS''. Naquel movemento, miles de persoas
galegas e do territorio español, así como de outras moitas
nacionalidades, mobilizáronse para axudar, nun esforzo común:
recuperar unha costa devastada por un vertido de chapapote.
Esta plataforma foi creada a principios do 2003, poucos días
despois de que afundira o petroleiro Prestige, co obxectivo de
que non se repetira un desastre como aquel.
Oito anos despois, no ano 2011, e despois de padecer as consecuencias dunha crise provocada
por comportamentos bancarios ilegais (preferentes, créditos dubidosos,...etc) aparece un novo
movemento social que protesta nas rúas a nas prazas de todo o país polos recortes na
Educación, na Sanidade, nas pensións... . Esta corrente de reivindicacións orixinará o chamado
''15M''.
A partir dese momento apareceron -cada vez con máis frecuencia- numerosos casos de
corrupción que afectan sobre todo aos partidos maioritarios: PP e PSOE.
Ao mesmo tempo, máis e máis persoas quedan sen traballo e máis e máis familias quedan sen
casa.
Nesta situación, a sociedade vai organizándose en agrupacións que xuntan alimentos e/ou
cartos para os sectores máis prexudicados, que loitan contra os desafiuzamentos ou que
intentan axudar a xente que quedou sen os seus bens ou sen aforros.
Esta mobilización social para plantar cara á inxustiza e para esixir un novo xeito de facer política
aparece representada nas chamadas ''MAREAS CIDADÁS''.
Nestas últimas eleccións acadaron resultados que lles permiten gobernar en concellos como: A
Coruña, Santiago, Barcelona ou Madrid.
Agora só queda esperar e desexar que consigan facer unha política máis xusta para todos.
SergioQuiñones
LATRICADAS 21 2016
16
DAVID BOWIE
David Bowie naceu en Brixton, no sur de Londres, o 8 de xaneiro de 1947. Nese mesmo día
cumpren anos ElvisPresley e StephenHawking, outras dúas persoas de prestixio. O seu
verdadeiro nome é David Robert Jones, pero debido a que xa había un famoso canta chamado
DavyJones, pertencente a banda TheMonkees, este decidiu adoptar o apelido Bowie por un
coñecido aventureiro chamado JimBowie.
David crecería xunto a súa nai Peggy, chamada en realidade MargaretMary, e o seu pai John,
chamado en realidade HaywoodStentonJones, quen non tardaron en darse conta de que o seu
fillo era superdotado e posuía grande talento. Seu medio irmán, TerryBurns, mostroulle aos
grandes artistas do Jazz, pero por desgraza, unha enfermidade mental, levou a Terry a ser
ingresado nunha institución mental na que posteriormente se suicidaría en 1985. Este suceso
levou a Bowie a dedicarlle o tema “JumpTheySay”.
En 1962 pelexase co seu amigo George Underwood, debido a que os dous amaban a mesma
rapaza, e un puñada que lle deu este case fai que Bowie perda un ollo, o que ocasionou que
unha das súa pupilas quedara dilatada de forma permanente e creando unha sensación
equivocada de que tiña os ollos de diferente cor. A pesar dese incidente, Bowie e George
Underwood seguiron sendo amigos, deseñando este último algunhas das portadas dos discos de
Bowie.
LATRICADAS 21 2016
17
Xunto con Underwood, David formou a súa primeira banda musical aos 15 anos. Aqueles anos
60' foron tempos de experimentación para el, e a finais desa década saíu “SpaceOddity”, que foi
o primeiro gran éxito de Bowie e que coincidiu coa chegada do primeiro home a lúa. Segundo
este, a idea da canción veulle á cabeza despois de ver a película de Stanley Kubrick “ 2001 Una
odisea en el espazo”. Ademais, a BBC empregou o single durante a retransmisión do aluaxe do
Apolo 11.
En 1969, Bowie coñece a AngieBarnett, unha modelo, actriz e cantante, coa que casaría un ano
despois. A Angie dedicoulle algúns temas, como “GoldenYears” o “ThePrettiestStar”, e con ela
tería un fillo chamado DuncanZowieHaywoodJones, que actualmente é un aclamado director de
cine. Mentres tanto, Bowie seguiría rompendo esquemas, xa que sacou un disco onde aparecía
travestido, “The man whosoldtheworld”.
Por aqueles anos, Bowie declarouse bisexual, aínda que moitos dubidan de que este tivera
relacións sexuais cun home, e as malas linguas, aseguran que o seu anuncio tiña como
obxectivo, facer chegar o seu álbum a unha audiencia maior.
ZiggyStardust foi o alter ego de David Bowie, pese a que se poden destacar outros como:
MajorTom, Aladdin San, TheThinWitheDukes, Tao Jones, Hallowen Jack e JhonMerrick.
A súa carreira estaba en ebulición, xa que seguía estreando grandes éxitos como “Heros”,
“SoundandVision” mentres se creaba unha imaxe de tipo excéntrico.
Na década dos 80', Bowie divorciouse da súa muller Angie, conseguiu varios éxitos rotundos e
unha colaboración con Queen co coñecido single “UnderPressure”. Ademais, a finais desta
década pasou a formar TinMachine, unha nova banda que non durou moito tempo pero que
revitalizou a carreira de Bowie. Tamén cabe destacar que por estes anos David atopou un novo
amor chamado ImanAbdulmajid, unha súper-modelo somalí coa que se casou en 1992, e coa
que tería unha filla no ano 2000, a que chamaron Alexandría.
David Bowie tamén destacou como actor. Participou en 28 películas, desde a mítica “ Dentro del
laberinto” dirixida por JimHenson en 1986, ata “La última tentación de Cristo” película de Martin
Scorsese na que interpretaba a Pilatos. Outra película famosa foi “Zoolander” na que fixo o papel
de el mesmo.
Finalmente, en xaneiro de 2016, pouco despois de publicar “BlackStar”, o seu vixésimo quinto
álbum, Bowie faleceu tras dezaoito meses de loita contra o cáncer. Dicía así adeus un dos
grandes da música, probablemente o artista máis camaleónico da historia.
Antón Pombo Díaz
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
18
SOCIALIZAR COÑECEMENTOS Internet dános a posibilidade de utilizar unha ampla variedade de fontes de información.
Cando precisamos coñecer ou traballar sobre un tema, facemos a procura nun buscador e
obtemos o que outra persoa previamente subiu nese blog, páxina web, wiki…. (na meirande
parte dos casos descoñecemos esa persoa e no momento que o fixo).
Non estamos a ser egoístas aproveitándonos do esforzo que outra persoa fixo, sen que nós
demos nada a cambio?
Non deberíamos ser produtores de información, aparte de consumidores?
Debería ser unha materia máis nas aulas esta elaboración de contidos, ou máis ben formar parte
de cada unha das materias, facendo así a clase máis agradable, produtiva e solidaria?
MarcPrensky clasificaba a relación das persoas coa internet en dúas categorías: nativos e
inmigrantes dixitais. Esta distinción tiña razón de ser no ano 2001, cando a formulou. Daquela
había xoves que utilizaban asiduamente as redes,
eran os nativos. En contraposición estaban os
maiores, persoas de maior idade que apenas as
utilizaban, eran os inmigrantes.
Hoxe o uso da rede está xeneralizada, a escusa
que algún maior pon para non utilizala é unha
actitude paralizante que deberían borrala da súa
cabeza.
Outra distinción máis actual é a de David White. Este cualifica a relación que mantemos con
internet distinguindo entre residentes e visitantes.
Os visitantes son as persoas que cando desexan algunha información de internet, utilizan unha
ferramenta, procuran o que queren e ao conseguilo abandonan. Non
deixan pegada de si mesmos, non teñen unha identidade dixital.
Os residentes é a categoría en que a rede forma parte da súa
actividade, da súa vida, obteñen información e tamén dan información,
manteñen relación online. Teñen unha identidade dixital.
Non houbo mellor momento na historia da humanidade para satisfacer
a necesidade de xente curiosa, que quere saber, e tamén para a xente
que quere comunicar e que ten cousas que dicir. Ninguén o pode
impedir. A audiencia potencial dunha persoa é o mundo, outra cousa é
que lle chegue e que lle guste o que tes que dicir, este é outro tema, no que se avanzará moito
cando os profesores podan darnos clases para compartir coñecementos na rede.
Silvia Gutiérrez Taboada
4ºESO A
Ilustración 1David White, es co-director de la Unidad de Desarrollo e Investigación en e-Learning de la Universidad de Oxford
Marc Prensky
LATRICADAS 21 2016
19
REFLEXIÓN Que é a vida? A vida é todo aquilo que nos rodea, esa que nos dan os nosos pais para gozala e
vivila como mellor nos pareza, e que moitas veces moitas persoas non apreciamos porque
somos tan fráxiles que en moitas ocasións aferrámonos a alguén ou algo. Pero o que non
sabemos apreciar é a esas persoas que están ao noso redor despois de saber o noso pasado e
os nosos máis íntimos segredos. Aí seguen para darnos a man cando tropezamos ou
simplemente sentimos que o mundo se nos vén encima. Ben, pois máis aló dese abismo onde
cremos que non poderemos saír ilesos, hai cousas marabillosas polas que loitar, por exemplo, os
nosos soños, as nosas metas, que só logramos a base de esforzo. E debemos aprender que a
pesar de estar a atravesar un mal momento, debemos aprender a sorrir e rírmonos dos nosos
propios erros. Debemos ser felices co que a vida nos ofrece, por moi pouco que a nós nos
pareza. Debemos coidalo, porque nunca sabemos cantas persoas estarían encantadas de ter o
que nós temos e non apreciamos.
Doutra banda, debemos valorar á nosa familia que, aínda que nos parezan demasiados duros
connosco, son aqueles que sempre van estar aí, nas boas e nas malas. Son aqueles que
estarían dispostos a dar a vida por nós se fai falla. Son o alicerce máis prezado que xamais
debemos descoidar, porque eles son o amor máis puro e sincero, que xamais nos vai defraudar.
Sempre van estar aí por e para nós, cando nun momento de debilidade nos sintamos sos ou
simplemente non teñamos con quen compartir as nosas penas.
Nunca deixes de crer en ti mesmo, porque a fe e os teus soños son a porta cara á eternidade.
Pois se tes un día gris, non te deixes vencer polos teus medos ou a túa desesperación por non
saber que facer nin como saír dun apuro. Dáte conta que es ti quen decide como e cando vivir a
vida. Dáte conta que cada derrota é unha experiencia e debemos aprender dela para non
volvelas a repetir. Dáte conta que non debemos depender de nada nin de ninguén, tan só
debemos depender de nós mesmos e, se por algún motivo nos fan sentir mal, debemos
repetirnos unha e outra vez: “Eu quero, eu son capaz”. Dáte conta que a vida non é un camiño
cheo de rosas, que teremos que superar barreiras, obstáculos… pero o que non podemos facer
nunca é mirar cara atrás e crer que se nos tocou perder en diversas ocasións, non valemos ou
non servimos para nada. Debemos aprender que cada caída é un escudo para saír cara adiante,
debemos querernos, amarnos a nós mesmos para que alguén máis nos poida amar.
Debemos aprender que non todo está nun físico, debemos aprender que o máis importante e o
que prevalecerá sempre connosco son os nosos sentimentos. E que todo o demais irase
deteriorando aos poucos, minuto a minuto. É aí cando quixésemos que o tempo volvese atrás e
xa non se pode. Debemos ser conscientes que o que hoxe non valoramos, un día a vida poida
que nolo quite e empezaremos a darnos conta que vida non é só ter un coche último modelo, nin
unha casa grande, nin unha roupa cara. Vida é apreciala e vivila cos seus altos e os seus baixos,
dar ao pobre a nosa man, xa que o que sempre foi rico seguirao sendo. Ou poida que non, poida
que sexa quen máis pobre estea por dentro, porque de nada vale telo todo e que logo por dentro
esteamos baleiros, cheos de rabia, de rancor, de coraxe, de culpas por non apreciar o que a vida
nos ten dado.
María Alejandra Vargas Delgado
2ºXEAD(A)
LATRICADAS 21 2016
20
Voar
Sentir o vento na cara. Un vento que ninguén tocou, que permanece alleo a todo o terrestre.
Sentir ese vento nas meixelas, acendidas pola adrenalina de estar a 2500 metros sobre a
humanidade. Notar como o teu nariz se arrefría e rexeita o sentido do tacto. Ser un paxaro que
revolexa en liberdade e canta ao mundo a súa emoción. Humedecerse cas nubes vaporosas e
distantes. Pensar que poderías afastarte de todo, coma se nunca tiveses que volver á túa xanela
na terra. Onde caer no fastío e na monotonía. Que che corten as ás e a liberdade. Quete metan
na túa Caixa e que che digan que non vas volver sentir o vento.
Non vasoír o vento, pois os barrotes da túa xanela escorrenta todo o que te fixo sentir vivo. Fan
fuxir ao propio vento. Aquel que una vez aloumiñou as túas ás. Aquel que te viu voar. Aquel que
te viu libre.
Pero aínda segue no aire. Aínda non tocou terra.
A vida Fala da vida coma se fose un luxo intransferible, algo do que as estrelas son testemuñas. Pero a
vida non se para, e o pasado non se pode revivir, o tempo non retorna senón que se perde na
memoria dun reloxo estancado na parede. O tempo non entende de necesidades. É por iso polo
que calquera home o desexa e non quere renunciar a tan valioso tesouro. É por iso polo que
sentimos aprecio á vida. Porque esta non é infinita. Esvaécese e nunca a chegas a alcanzar cos
dedos.
Noa Mª Rubio Rodríguez
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
21
TOMÁS
Tomás era un neno que vivía na
montaña onde as casas eran de pedra
e non había estradas, só camiños
estreitos onde non podían chegar os
coches. Era un lugar tranquilo, só os do
lugar (case todos persoas anciáns); as
máis novas eran os seus país e el.
Tomás ía ao colexio a cinco
quilómetros, alí pasaba a metade do
día e despois volta á aldea onde o
esperaban os seus país e avós.
Non botaba en falta o bulicio, el
pasábao ben alí. Podía estar fóra
paseando vendo todo o que había
naquelas bonitas terras. O verán cheo
de sol co canto dos paxaros e o voo
das bolboretas, que moito lle gustaba, coas súas bonitas cores.
No inverno tamén os visitaba a neve e a Tomás gustáballe
tirarse co trineo que lle fixera o seu avó, montábano el e o seu
can Blas.
Ás veces pensaba que se estivera nunha cidade xogaría con
nenos da súa idade, iría ao cine, podería ir ao cine, podería ir ao
parque, pero era o que lle tocara vivir e era feliz.
Pablo Cancio Calvo
1º ESO B
LATRICADAS 21 2016
22
BELA LOURA
Bela loura
Canto te extrañaba,
Ti de vacacións en Vilalba
E eu agardándote na casa.
Ai, Bela loura, ai.
Que mal o pasei estes días,
Mentres ti te divertías
Eu pensaba en ti cada día.
Ai, Bela loura, ai.
Estábalo pasando ben
Cando colliches o tren
Eu quería ir tamén.
Ai, Bela loura, ai.
Se soubeses o que
pensaba en ti,
Quería que estiveses aquí
Porque a min gústasme
así.
Ai, Bela loura, ai.
Miña nai preguntoume:
Que che pasa meu fillo?
Nunca me viu así tan
tristón
Desde que me roubaran o
corazón.
Ai, Bela loura, ai.
Que fermosa que es
Que ben tratas a xente
E canto me queres
Ai, Bela loura, ai.
Francisco Rodríguez Braña
3º ESO B
LATRICADAS 21 2016
23
TODO SUCEDEU NUN DÍA DE VERÁN...
Todo sucedeu nun día de verán no que Raquel dispoñíase a ir á Universidade a recoller as súas
notas e as da súa mellor amiga María.
Cando ía saír do centro,
despois de facer o
recado, atopouse co
seu amigo Ager que ía
acompañado por
Hadrián. Os tres foron
tomar un café, nese
tempo mantiveron unha
conversa na que
Hadrián convidaba a
Raquel e á súa amiga
María á festa de
aniversario da súa
curmá, que se
celebraría ao cabo
dunha semana.
Unha semana despois...
María e Raquel, xa preparadas para ir á festa, chamaron a Hadrián para que as fora recoller á
súa casa.
Unha vez no coche topáronse con Samuel, o mellor amigo de Hadrián, que viña de
acompañante. Xa chegando, recibiron unha chamada de Ager que esperaba coa compañeira
fóra do recinto da festa, ela atopábase mal debido á cantidade de bebida alcohólica enxerida.
Ao chegar abraiaron ao ver que Ager e Adela (así se chamaba a compañeira) se estaban
bicando; nese momento Samuel entrou en pánico e cabreado saíu do coche para enfrontarse a
Ager. Nese momento todos se decataron de que Samuel e Adela eran parella.
Nun acto reflexo, Hadrián saíu polo seu amigo para calmalo. María e Raquel foron xunto de
Adela para que lles explicase o que acontecera, ela díxolles que eran noivos pero que xa non
estaba namorada.
Samuel deuse por vencido e chamou a Raquel para ir dar unha volta e falar do que sucedera.
Ager e Adela volveron á festa deixando a María e Hadrián SOS e eles comezaron a falar de
coñecerse mellor.
Tras varias horas Samuel aparece collido da man con raquel e encóntranse con María e Hadrián
dándose un bico baixo as estrelas.
Así foi como se rompeu unha parella e xurdiron outras dúas máis. Volveu triunfar o AMOR.
Lucía Penín Río
Nuria Raquel Aguilar
LATRICADAS 21 2016
24
VIAXE A ROMA DO
ALUMNADO DE 4º ESO
(I)
A viaxe a Italia comezou cun atraso de case 4 h
por culpa dun raio que impacto na torre de
control do Aeroporto. Chegamos ao hotel ás
22.00 e despois de repartir as habitacións fomos
cear. A cea estaba de morte, a comida italiana
encántame xa que me gusta moito a pasta e a
súa gastronomía baséase nela.
Esa noite non puiden apenas durmir, xa que a
“os meus compañeiros de habitación”
ocorréuselles tocar os narices ata tarde cantando
cancións, durmindo no chan, saltando na cama, co flash do móbil etc.
Ao levantarnos fomos almorzar á cafetería do hotel onde todo estaba un pouquiño malo, mellor
dito: bastante malo; e tras almorzar fomos ao Vaticano. Alí fixemos un tour guiado, as salas eran
enormes e estaban cheas de esculturas, mosaicos, cadros...
Foi unha visita moi interesante.
O segundo día fomos á Fontana di Trevi,
unha fonte impresionante e con moitos
turistas. Case todo o mundo tirou unha moeda
á fonte como di a tradición.
O terceiro día fomos a ver a praza de España,
un lugar precioso (Tamén cheo de turistas)
En Roma hai moitos obeliscos como estes e
algúns contan unha historia mediante
gravados.
O mellor día foi o último, ironicamente, xa que fomos ver o Coliseo; para min o monumento máis
bonito de toda Roma, xa sexa pola súa grandeza, a súa antigüidade ou simplemente por pensar
que millóns de persoas pasaron por el. Ao saír do Coliseo fomos ao Foro outro lugar
impresionante, con moitas escaleiras, pero moi bonito.
LATRICADAS 21 2016
25
Despois deses magníficos días chegou o peor de todo: ter que irnos.
A viaxe de volta foi moi tranquila e mellor que a de ida.
En resumo, unha viaxe que queda para o recordo, polas risas, anécdotas e as lembranzas do
mesmo.
Ismael Barrio
4º ESO A
VIAXE A ROMA DO ALUMNADO DE 4º ESO (II)
A nosa viaxe a Roma: a Cidade Eterna
Tras unhas tres horas de retraso, e unhas cantas turbulencias, chegamos de noite ao aeroporto
de Ciampino para dirixirnos a Termini.
Superada a loucura do metro do primeiro día,
comezamos a viaxe coa visita ao Museo do
Vaticano. Acabamos sen forzas ao percorrer
os seus varios quilómetros de interminables
corredores con teitos e cúpulas únicos cheos
de pinturas e cadros. Pero quedamos sen
fala ao atoparnos na Piazza San Pietro.
Inmensa e rodeada de columnas, a praza
máis impresionante tanto polas súas
dimensións como pola súa beleza. Para
rematar, o castelo Sant`Angelo, aínda que
non merece moito a pena, é destacable polas
súas vistas e a súa ponte que cruza o Tevere.
No casco histórico visitamos a Praza de España (próxima á embaixada española) con todas as
tendas non precisamente “asumibles”. Tivemos a mala sorte de atoparmos a súa famosa
escalinata pechada. Na miña opinión, non está á altura da Piazza Navona, coa Fonte dos Catros
Ríos de Bernini (que representan os catro
continentes coñecidos na antigüidade e o seu
obelisco de 16 metros de altura. Saíndo está o
epicentro do balbordo, da vida social e turística -
unha parada obrigatoria- : a Fontana di Trevi, a
fonte máis famosa ( en grande medida pola súa
aparición na Dolce Vita) e a máis grande.
Sempre chea de xente debido ao mito de lanzar
entre unha e tres moedas segundo o desexo.
Superou todas as miñas expectativas, sobre todo
LATRICADAS 21 2016
26
ao observala en primeira persoa para poder admirar o seu inconfundible estilo barroco e así
comprender a súa consideración coma a fonte máis fermosa do mundo.
Totalmente diferente é o Panteón de Agrippa (cuxo diámetro mede o mesmo que a súa altura),
deixoume impresionada o seu estado de conservación a pesar do paso do tempo. Aínda que me
gustou moito a súa fermosa cúpula, totalmente
descuberta pola cal entra a luz natural, quédome
co exterior do monumento (en forma circular) e a
fachada rectangular composta por columnas.
O terceiro día xa tocaba visitar o Coliseo, coas
tres alturas de arcos de diferentes estilos, símbolo
da capital. Demos unha volta polos arredores,
aínda que sinceramente esperaba que me
deixara máis impresionada e poder acceder de
forma máis directa, para observalo con máis calma. A pesar de que é o maior atractivo da cidade
non foi o que máis me gustou. Ao seu lado atopábase o Arco di Constantino e despois xa
entramos no Palatino, onde segundo a lenda, Rómulo fundou Roma. A continuación, dirixímonos
ao Foro Romano, onde se desenvolvía a vida pública e relixiosa na antigüidade. Conservábanse
algúns arcos e templos para as divindades, o de mellor estado era o dedicado ás vestas, e as
esculturas en honor ás sete sacerdotisas. Para finalizar, non podiamos irnos sen coñecer o
famoso barrio do Trastevere (máis aló do río, coas súas rúas peonís e casas cun aire bohemio).
Ademais pasamos ao lado do Monumento a Vittorio Emanuele II e sacamos a nosa foto na Boca
da Verdade, da que se contaba que mordía a man a quen mentía.
Non podo deixar de resaltar a gastronomía italiana. Os seus característicos “entrepastos”, o
tamaño das súas pizzas, a calidade da súa pasta e o
intenso sabor dos seus “gelatos”.
O seu clima temperado, a amabilidade da súa xente e
as súas rúas repletas de artistas convérteno nun lugar
inesquecible. A mestura entre as marabillas
conservadas da Antigüidade, os monumentos
barrocos e o desenvolvemento dunha vida urbana, fan
que sexa o destino perfecto para satisfacer todos os
gustos. Só queda esperar a que o noso desexo á
Fontana di Trevi se cumpra e regresemos á Cidade Eterna.
Lucía Blanco Fernández
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
27
VIAXE A ROMA DO ALUMNADO DE 4º ESO (III)
Templo da Deusa Vesta
O templo de Vesta é un dos templos máis antigos de
Roma e está situado ao sur da Vía Sacra, diante da Regia.
Nel se custodiaba, sempre acendido, o fogo sagrado na
honra da deusa Vesta. Era coñecida como a protectora de
Roma, deusa do lume e do fogar. Conforme a tradición
romana, o culto a esta deusa foi creado por Numa
Pompilio, segundo
rei de Roma.
O edificio foi
obxecto de varias
reconstrucións, que conservaron a entrada orientada para
o este e a forma circular da planta, a máis recente, á cal
pertencen os restos conservados, da época de Julia
Domna, muller de Septimio Severo no 191.
No templo, circular, elévase sobre un podio duns 15
metros de diámetro cunha cella (unha cella ounaos é a
cámara interior do templo na arquitectura clásica, ou
unha tenda que mira para a rúa na arquitectura romana) rodeada por vinte columnas corintias
embebidas.
O teito era cónico e tiña unha abertura para permitir a saída do fume. Dentro da cella non se
atopaba a estatua de culto, se non só o fogo sagrado.
Unha cavidade trapezoidal, que se abre no podio, e á que se accedía só dende a cella, parece
ser a situación do penus Vestae, onde se conservaban os obxectos que Eneas trouxo de Troia: o
Paladio e as imaxes dos Penates.
No ano 394 d. C. o templo foi clausurado por Teodosio I o Grande co obxectivo de difundir o
cristianismo no Imperio romano.
Janai Hernández Rumbo
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
28
VIAXE A ROMA DO ALUMNADO DE 4º ESO (IV)
O pasado 15 de febreiro o alumnado de 4ºESO e de 1ºBAC do instituto lucense
IES Muralla Romana viaxamos a Roma como excursión de fin de curso.
Collíamos o avión en Santander, así que tivemos que facer unha pequena viaxe en
autobús ata o aeroporto. Cando por fin estábamos na porta de embarque, un raio
caeu na torre de control inmobilizando a zona aérea.
Tivemos un retraso de tres horas no que estivemos encerrados no avión pero,
afortunadamente, dúas horas despois chegamos ao aeroporto de Roma. Segundo
baixamos do avión un autobús levounos ao hotel Nizza situada na zona Termini.
Distribuímos as habitacións e fomos cear a un restaurante próximo ao hotel onde
nos deron de cear pasta e pito. Cando acabamos volvemos para o hotel cansos da
viaxe.
O primeiro día en Roma foi moi intenso, almorzamos ás sete e media da mañá no
hotel e ao rematar collemos o metro cara o Vaticano. O metro era moi estresante
debido á cantidade de xente e á falta de osíxeno. Cando chegamos ao Vaticano, a
nosa guía deunos as entradas e os auriculares para a visita. Estivemos nos
museos vaticanos, na Capela Sixtina, onde quedei impresionada coas pinturas, (foi
unha pena que non deixaran sacar fotografías.) e nas estancias de Rafael. Despois
desta visita quedamos moi cansos, xa que visitamos todas as galerías de arte do
Vaticano, así que fomos xantar por esa zona, os profesores deixáronnos tempo
libre e quedamos dúas horas despois diante da praza.
Pola tarde, visitamos o Castelo de Sant'Angelo onde tivemos unhas vistas incribles
da cidade do Vaticano. Despois, demos un paseo pola zona céntrica da cidade cos
profesores ata chegar a praza Navona, onde moitos compañeiros quedaron alí
LATRICADAS 21 2016
29
dando unha volta e outros decidiron ir ao hotel a descansar e prepararse para ir
cear ao restaurante.
O segundo día en Roma, collemos o metro para chegar ao centro, alí estivemos
dando un percorrido por toda a zona céntrica de Roma, pero esta vez coa guía.
Visitamos a Praza de España (onde se gravou a famosa escena das escaleiras da
película Vacacións en Roma), a Piazza Navona, onde se atopa a Fonte dos Catro
Ríos de Bernini, a famosísima Fontana di Trevi ( sinceramente creo que é a fonte
máis fermosa e incrible de todas, polo seu estilo arquitectónico, a súa auga de cor
cristalina e toda a súa historia) e o Pantheón ( que é impresionante que despois de
tantos séculos siga conservándose tan ben, tanto o interior como no exterior).
Despois de esta visita, xantamos pola zona céntrica e pola tarde fomos mirar
tendas, comprar agasallos e a comer os famosos xeados de Roma, que por certo
están riquísimos, igual que a pizza e a pasta, quedei namorada do arte culinario
dos italianos.
O terceiro día en Roma collemos o metro para ir ver o Coliseo, é un anfiteatro
enorme que pese as circunstancias e o paso do tempo aínda se segue
conservando moi ben, puidemos ver como era por dentro, os diferentes palcos, a
zona de loita e o interior do Coliseo. Estar dentro do Coliseo era como se foses un
espectador o un gladiador de hai moitos anos. Tamén visitamos os Foros Imperiais
onde a nosa guía falounos das celebracións populares e dos deuses da Roma
Antiga.
Desde o Foro podíase ver a extensión do Circo Romano, que tiña unha forma
rectangular, era moi longo pero en cambo moi estreito, para as carreiras de
cabalos.
Despois de visitar os Foros demos un paseo ata o outeiro do Palatino. Acabamos
moi cansos de subir escaleiras pero mereceu a pena, porque desde arriba vimos
os Foros, o templo de Vesta e o templo que se lle fixo a Xulio César despois de ser
asasinado.
LATRICADAS 21 2016
30
Esta foi a última visita guiada que fixemos en Roma, ao rematar dirixímonos a
xantar a Trastevere, un barrio encantador de Roma que hai cruzando o río Tíber.
Pola tarde, deixáronnos tempo libre e eu fun volver ver a Fontana di Trevi porque
me encantou, botamos un paseo e volvemos á noite para o hotel.
O último día en Roma, só foi un día de viaxe porque nos levantamos, preparamos
as cousas, presentámonos no aeroporto e ás tres e media chegamos a Santander
onde collemos o autobús para volver a Lugo.
Eu volvería a repetir esta viaxe, porque foi unha cidade con moitísima historia que
acabou namorándome. Ti amo Roma!
Lucía Prado Vidal
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
31
VISITA A DEVESA DA ROGUEIRA (O COUREL – LUGO)
Era un sábado do mes de Xaneiro.
En Lugo amenceu un día escuro que
non invitaba moito a saír da casa.
O día anterior meu pai propuxéranos
ir dar unha volta con el ata O Courel
para coñecer a Devesa da Rogueira.
A min nun primeiro momento a idea non me resultara moi atractiva pero tampouco
tiña moito que facer e sabía que a el lle ía
gustar que o acompañase.
Por tanto, antes das nove xa estabamos de
pé para almorzar, montar no coche e coller
a estrada para subir a Pedrafita primeiro, O
Cebreiro despois e logo de pasar por
Seoane do Courel dirixirnos a Moreda, onde o carón da súa Aula da Natureza
comeza un bonita ruta a través da Devesa da Rogueira.
O día non melloraba co paso da mañá,
mesmo viamos a néboa arredor dos cumes
máis altos. Así que en torno as once e
media poñémonos a camiñar polo medio
deste fermoso bosque seguindo as
indicacións que levábamos anotadas nun
mapa e tamén as que temos nuns grandes paneis que se atopan ao lado da Aula
LATRICADAS 21 2016
32
da Natureza para servir de guía aos excursionistas e
que tamén nos serven para saber o que nos vamos
atopar ó longo do percorrido que temos pensado
facer. Nesta aula hai unha exposición permanente
que pretende dar información sobre as rutas e
carreiros que se poden realizar pola zona, e
sensibilizar en canto aos valores ecolóxicos da serra e
dos costumes da xente.
Os paneis explican que as devesas son bosques de tipo atlántico orientados ao
norte e que se atopan sempre en ladeiras moi empinadas e con moita humidade.
Así a Devesa da Rogueira é unha auténtica xoia a nivel ecolóxico, con 30
quilómetros cadrados de bosque e unha impresionante diversidade arbórea.
A primeira parte do recorrido
transcorre por un camiño fácil de
percorrer rodeado por un souto de
castiñeiros, primeiro con un tramo
descendente que despois de pasar
un regato comeza a gañar altura
ata atoparnos con unha pequena
ponte de madeira e lousa.
A partir de aquí comeza un ascenso cada vez máis complicado. Na parte baixa
atopamos vexetación mediterránea con multitude de plantas aromáticas (tomiño,
menta, ourego...). A flora adquire logo cores atlánticas e aparecen abeleiras,
carballos, algunha sobreira e arandos.
A medida que continuamos subindo polo camiño, que logo pasa a ser un pequeno
carreiro cada vez mais empinado e, despois de pasar outra pequena ponte e
deixar a nosa dereita a Cova do Oso, atopamos aínda máis especies arbóreas O
LATRICADAS 21 2016
33
centro deste paraxe é un bosque pechado e de gran riqueza, onde podemos ver
freixos, faias, teixos, acivros e bidueiros.
A fauna non desmerece a flora. Os regatos que baixan formando cascadas acollen
especies endémicas no norte peninsular como o tritón ibérico ou a ra patilonga. A
devesa protexe corzos, martas, xabarís, donicelas, gatos monteses e leiróns aínda
que nós, non atopamos nada disto na nosa camiñada, salvo nunha poza pisada
dun xabaríl que acababa de pegarse un baño.
O carreiro volvese cada vez máis empinado pouco antes de chegar as Fontes do
Cervo e despois de deixar a nos esquerda outro sendeiro que ven do Alto do Couto
e que é unha variante desta ruta moito máis doada e curta.
Pasadas as Fontes do Cervo, xa por unha zona moito máis cha, saímos a unha
pista pola que bordeamos o Pico Formigueiro, o máis alto do Courel, e que
decidimos non subir ata o mesmo porque a néboa, que agora xa molla, está moi
pecha. Deixamos a nosa esquerda o pico e continuamos por pista de terra e pedra,
rodeados agora de monte baixo, toxos sobre todo, ata o Alto do Couto onde
despois de cruzar a estrada asfaltada tomamos outro camiño que nos vai levar ata
Moreda Maior, unha aldea abandonada que nos transporta a outro tempo. As
casas, algunhas caídas, serven de abrigo as vacas que se alimentan naqueles
pastos. Atopamos carros en desuso nas cabanas, pechaduras que non e fácil ver
na cidade da que saímos fai unhas horas e o musgo que ten cubertos moitos dos
tellados.
LATRICADAS 21 2016
34
Continuamos o camiño agora en
claro descenso para volver o
punto de partida en Moreda e
aínda que xa nos estamos
propiamente na devesa,
atopámonos cuns enormes
castiñeiros que seguramente
superan o século de vida.
Sen dúbida o paseo mereceu a pena e compensou o ter que madrugar un sábado,
transformando o que puido ser un monótono día nunha interesante experiencia.
Icía López Saavedra
4º ESO
LATRICADAS 21 2016
35
OS GALEGOS TRABALLAN MEDIO ANO, ATA O 28 DE
XUÑO, PARA PAGAR OS SEUS IMPOSTOS
Segundo un estudo elaborado pola Unión de Contribuíntes e a Fundación
para o Avance da Liberdade.
Os galegos deben traballar de media 180 días ao ano, ata o 28 de xuño, só para
cumprir coas súas obrigas con Facenda, segundo un estudo elaborado pola Unión
de Contribuíntes e a Fundación para o Avance da Liberdade.
Pola súa banda, os españois deben traballar de media 182 días ao ano (15.706 €),
de forma que o que este informe denomina o 'día de liberación fiscal' adiántase
unha xornada - é ano bisesto -, ao celebrarse o 30 de xuño, un día antes que en
2015.
Estes datos correspóndense cun traballador cun soldo medio anual de 24.400 €
brutos, casado, cun fillo, un piso e un coche en propiedade, que destina 102 días a
pagar cotizacións á Seguridade Social, 37 ao IRPF, 25 ao IVE, 12 a impostos
especiais (gasolina, tabaco, alcohol ou imposto de electricidade) e outros cinco
días a outros impostos.
O contribuínte consegue aforrar ao ano 1.000€, utiliza 150 litros de gasolina ao
mes, fuma medio paquete de cigarros e toma sete cervexas e dúas copas a
semana, cuns recibos mensuais de electricidade que ascende a 50€.
A presidenta da Fundación para o Avance da Liberdade, Roxana Nicula, denunciou
que os contribuíntes son “parcialmente libres”, xa que destinan máis da metade do
seu traballo anual para facer fronte a un estado “custosísimo”
A directora xeral de Unión de Contribuíntes e autora do informe, Cristina Berechet,
explicou que en total destínanse 181 días do seu traballo a pagar a Administración,
o que supón 15.706€ (incluíndo as cotizacións da empresa), que fai fronte cun
LATRICADAS 21 2016
36
soldo medio de 24.400€ debido a que o custo laboral do traballador medio é de
31.696€.
“Do 83% das cotizacións o traballador nin tan sequera sabe o que está a pagar”,
apuntou Berechet, quen denunciou que España é o segundo país europeo con
maior “opacidade fiscal”, só superado por Estonia. En concreto, o informe mostra
que os traballadores ignoran que a empresa achega á Seguridade Social o
equivalente a 84 días de traballo, 7.296€ por enriba do salario bruto.
En calquera caso, por segundo ano consecutivo, o día da liberación fiscal
adiantase unha xornada, ao 30 de xuño, grazas á rebaixa do IRPF emprendida
polo Goberno e a baixada do tramo autonómico nalgunhas comunidades.
A RIOJA E CATALUÑA, AS COMUNIDADES CON MENOR E MAIOR CARGA
FISCAL
A BAIXADA DO IRPF, O ÚNICO ALIVIO
A DIRECTORA XERAL DA UNIÓN DE CONTRÍBUINTES AFIRMA QUE É
NECESARIO DIMINUIR AS COTIZACIÓNS DA SEGURIDADE SOCIAL
Julen Fernández Díaz
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
37
E SE OS CASQUETES POLARES SE DERRETERAN ...
Dende mozos, a todos nos dixeron que se os casquetes polares se derreten o
nivel da auga do mar aumentará , como contrasta o xornal “La Voz De Galicia”.
Hoxe en día, como vemos, isto segue a ser un tema de actualidade , entón , que
cree vostede de todo isto, aumentará o nivel da auga do mar, estabilizarase ou
pola contra, diminuirá ?
Se nós metemos unha botella de auga no conxelador, dinnos que non a metamos
chea de todo de auga, xa que esta pode rebentar ou estoupar. Todos sabemos
como a auga, ao entrar nos pequenos ocos
das rochas e conxelarse, termina por partilas
ou facerlles fisuras.
A auga é un pouco anómala no seu
comportamento xa que, ao conxelarse, en
vez de diminuír de volume, fai o contrario,
aumenta de volume (debido ao tipo de forzas
que se establecen entre as súas moléculas e
á súa densidade);entón, se nós temos un
volume inicial dun 1 cm3 de auga en estado
líquido, ao conxelala, teremos un volume
duns 1,5 cm3 máis ou menos, é dicir,
aumentou de volume.
Se todo o anterior o pasamos ao plano dos bloques de xeo dos polos , podemos
distinguir dúas partes:unha “pequena”, que vemos nas fotos, e outra moito máis
grande e voluminosa baixo a auga. Por exemplo, se dividimos un bloque de xeo en
10 partes, superficialmente nós vemos 1/10 do bloque de xeo, os outros 9/10
quedan baixo a auga, somerxidos.
LATRICADAS 21 2016
38
Isto quere dicir que aínda que todos os bloques de xeo se derretesen, o nivel da
auga do mar, non aumentaría, senón que baixaría, xa que o tamaño total dese
bloque procede en realidade, dun tamaño inferior de auga e non ao revés como os
“expertos” nos queren facer crer. Iso si, os hábitats dos animais que viven nas
zonas mais frías, serían destruídos e poderíamos perder moita bio-diversidade.
O problema, sería que toda a auga do planeta se
conxelase, xa que, se actualmente o nivel da
auga no porto de “New York ” é duns 5 metros,
coma a auga aumenta de volume ao conxelarse,
sería duns 8 metros, superando a altura do peirao.
O xornal tamén alude a que dende o ano 1990 ata hoxe, o nivel de auga do mar ,
tamén a aumentado. En primeira instancia podemos pensar, que pode ser pola
culpa do desxeo, pero creo que xa aclarei iso.
Entón, porque din que o nivel aumentou ?
A resposta é moi sinxela, o nivel da auga do mar sobe xa que hoxe en día, nos
nosos mares existen un montón de barcos e lanchas, os cales coas súas quillas de
ferro ou madeira, fan subir o nivel da auga do mar. A maioría dos barcos que hoxe
en día hai nas costas e no mar, en 1990 non existían. Tamén é culpa das
estacións petroleiras, as cales unha vez non lles interesan xa ás compañías,
deciden “eliminalas”. Se falamos de obxectos afundidos, podemos atopar dende
barcos que agora son arrecifes ata algún que outro avión ou mesmo submarinos,
os cales ocupan un espazo que fan subir o nivel do mar.
E se os casquetes polares se derreteran ...
David Vila Pérez
4º ESO
LATRICADAS 21 2016
39
OS 10 LUGARES MÁIS BONITOS DE GALICIA
1. Catedral de Santiago de Compostela, A Coruña
Hai varias razóns polas que a visita a esta Catedral é
obrigada; a encantadora e bonita cidade de Santiago, a
magnífica fachada do Obradoiro, a porta das Praterías e o
mítico Botafumeiro.
O Botafumeiro usouse na Idade Media como instrumento de
purificación e, tamén, eliminaba os malos olores que se
concentraban na catedral polo paso de peregrinos e demais persoas que se congregaban.
2. Faro de Fisterra, A Coruña
Os máis devotos contan que este é o auténtico final do
camiño de Santiago onde os peregrinos deben queimar a
roupa que levan e dar por terminado o seu traxecto. Antano
este cabo considerábase como o fin da terra.
3. Torre de Hércules, A Coruña
Como conta a lenda, Hércules chegou a España en busca do
xigante Xerión, co fin de liberar estas terras do seu abusivo
poder. O enfrontamento que protagonizaron prolongouse
durante 3 días coas súas noites. Hércules venceu ao xigante
e cortoulle a cabeza, enterrándoa a carón do mar. Nese lugar,
construíuse a torre de Hércules, para lembrar a súa vitoria.
4. Viñedos Rías Baixas, Pontevedra
Das Rías Baixas pódese destacar un millón de cousas que
ver e facer (principalmente porque esténdese desde o cabo
de Fisterra ata a fronteira con Portugal). Para comezar, as
súas praias; para seguir, os monumentos históricos e para
rematar, destacadas vilas como Baiona ou Sanxenxo.
O máis curioso son os viñedos que se multiplican pola costa e que desembocan nas praias da
ría. A uva que se colleita é a coñecida como Albariño.
LATRICADAS 21 2016
40
5. Illas Cíes, Pontevedra
As Illas Cíes son o paraíso natural que máis se achega a visión
do Caribe que se pode atopar en España. As súas praias de
area clara e auga turquesa convértense no lugar perfecto para
perder a noción do tempo. Na época dos romanos
chamábanse Illas dos Deuses. Este lugar é agora parque
nacional e está protexido de calquera elemento que interfira na
conservación do seu ecosistema.
6. Praia das Catedrais, Lugo
Quizais Galicia destaque polo seu marisco e as súas
espectaculares paisaxes, pero as súas praias tampouco teñen
desperdicio algún. Os arcos e as bóvedas que salpican a area
desta praia locen desgastados polo vento e a auga lembrando
que un día foron cantís vertixinosos.
7. Combarro, Pontevedra
Esta vila é famosa pola colección de Hórreos, que se exhiben
na praia de Combarro. Hai polo menos unha trintena deles.
Tamén destacan os cruceiros espallados polo entrañable
casco antigo e o fermoso paseo marítimo.
8. Monte Santa Tecla, Pontevedra
Desde este monte terás unhas vistas inigualables da foz do río
Miño.Trátase dunhas ruínas arqueolóxicas con vivendas
reconstruídas semellando a forma de vida de hai miles de
anos.
9. Cañóns do Sil, Ourense
Durante miles de anos o río Sil foi comendo terreo ás
montañas creando desfiladeiros de máis de 500 metros de
profundidade.É recomendable que te asomes polos Balcóns de
Madrid. Este miradoiro está colgado sobre o abismo, co
santuario de Cadeiras na outra beira e a chaira de Monforte
como horizonte.
LATRICADAS 21 2016
41
10. Fragas do Eume, A Coruña
É un lugar misterioso con bosques espesos onde a luz chega
sempre velada. Estes bosques esténdense ao longo do río
que leva o seu nome. Conta a lenda que cando Deus creou
os tres ríos que nacen na Serra do Xistral (o Eume, o Masma
e o Landro) prometeulles que o primeiro en chegar o mar
conseguiría un home cada ano. Durante o camiño, os tres
ríos decidiron descansar un pouco, algo que só o Eume
cumpriu. Cando este soubo que o traizoaran os outros dous,
enfurecido, acelerou a súa marcha entre montes e vales logrando ser o primeiro.
Tania Carrete Raposo
4º ESO A
18 COUSAS QUE OS GALEGOS SEMPRE TEMOS QUE EXPLICARLLES OS
DE FÓRA
1. Isto como se come?
Diante, no prato, posiblemente haxa percebes. Unha vez asumido que si, que esas poutas
mariñas son algo que se come, os máis tímidos mirarán ao seu arredor de forma disimulada para
ver como fan os autóctonos e intentarán imitalos sen que se lles note moito. O resto mirará o
prato e fará a pregunta. Ocorrerá tamén con ostras, nécoras e outras delicias do mundo do mar.
2. Vai boa noite, por que non durmimos na praia?
Que hora é? Se son xa as tres da mañá, estás na praia e efectivamente notas que vai boa noite
e unha temperatura superior a 20º grados, poden pasar dúas cousas. O máis probable é que non
esteas en Galicia. Se o comprobaches, e si que estás aí, dorme na praia. É o único día no ano
no que poderás facelo. Se son só as 11 da noite e o interlocutor autóctono anímate cun sorriso a
que o fagas, alegando que a el lle encantaría ir pero que non pode, aborta o plan. Á 1 estarás
tremendo de frío.
3. Por que están Azúcar Moreno na tele? É unha re-difusión?
Non é unha re-difusión, é Luar, un programa que vive nunha dimensión temporal diferente á
nosa. Non intentes comprendelo.
4. Vou probar este licor café. Fíxoo a avoa do meu amigo e aseguroume que estaba moi
suave.
LATRICADAS 21 2016
42
As avoas galegas teñen un concepto distinto do que é un licor suave. O descubrirás en canto
abras a botella e con só cheirar o alcohol embebedaraste. Debes bebelo, por suposto, pero
mellor non fagas plans para mañá.
5. Por que me serviron o viño nun bol de cerámica?
Chamase cunca e é unha pequena obra de arte galega que serve para calquera líquido que
queiras beber. Viño, caldo, leite… para que usar distintos tipos de recipientes se hai un que
serve para todo?
6. Que fai esta bañeira no medio do monte?
Nós tamén nolo preguntamos. Se non ten un uso claro, tipo bebedoiro para o gando (en Galicia
somos moi de reciclar), encóllete de ombreiros e continúa camiñando. Poderías falar de feísmo,
pero é un tema complicado e preferimos discutilo entre nós.
7. Por que é de día se son as 11 da noite?
Probablemente teña que ver co feito de que en Portugal sexan as 10. E con que o sol se pon
polo oeste, coa hora cambiada que ten toda España, etc. Mira un mapa.
8. Pois este pemento non pica…
É parte da emoción! Uns pican e outros non, así son os pementos de Padrón. Ti por se acaso
nunca cantes vitoria antes da segunda dentada, que algúns son de efecto retardado.
9. Pero para ir a Vigo dende Lugo collo un tren e estou aí nunha hora, non?
Sería o normal se Galicia fora plana e se deran outras condicións, como que houbese tren
directo que unise ambas cidades. Tardarás máis, moito máis, e posiblemente teñas que ir noutro
medio de transporte (tamén podes ir en tren facendo un ou dous transbordos! Divertido!). Pero
mírao polo lado positivo: terás tempo para pensar gozando das bonitas paisaxes galegas.
10. A auga non está moi fría como para bañarse?
De verdade? Xusto hoxe que está a 19º grados? Está boísima!
11. Que é esa mágoa na parede do meu piso vello, pero encantador?
Chamase Humidade e será a túa compañeira de piso durante os meses dos anos que decidas
vivir aquí. Podes intentar loitar contra ela cun des-humidificador, facer como que non existe
pintando a parede e vendo como reaparece pouco a pouco, ou aceptar a súa presencia e pasar
horas mirando como medra. Tamén podes mudarte a un piso menos encantador.
12. Por que levas unha chaqueta se estamos a 30º?
Nunca te fíes do verán galego. Nunca! Eses 30º desaparecerán co sol e agradecerás moito ter
unha chaqueta cando de pronto o termómetro comece a marcar 17º.
13. Crees que necesito poñerme crema solar para ir as Cíes? Total non fai moito sol…
As Illas Cíes son preciosas, preciosísimas, pero tamén desapiadadas e implacables. Coma se
estiveran xusto debaixo dun buraco da capa de ozono, os raios do sol (aínda que ti non o vexas)
penetrarán na túa pel e deixarana vermella e queimada. Se non che apetece cambiar de pel ou,
que sei eu, arriscarse a un cáncer, mellor bótate a crema. Protección 30 mínimo.
LATRICADAS 21 2016
43
14. Que son esas cousas cadradas no medio da ría?
Chámanse bateas e son os lugares nos que crecen os mexillóns e as ostras esas tan boas que
acabas de comer. Non, non aí encima, nunhas cordas que están afundidas… Sabes que hai
visitas organizadas para velas e entendelas de cerca?
15. Onde está a miña toalla? Onde está a praia? Estiven fóra so unhas horas…
¡Benvido o mundo das mareas que suben e baixan varios metros, e cómense a praia ou déixana
enorme para poder xogar as palas na area mollada! Una regra non escrita: non deixes a toalla
nesta zona se te vas a ausentar. E, se o fas, polo menos consulta una táboa de mareas. ¡Non
son aleatorias!
16. Por que teño frío se estamos a 20 grados?
É Humidade, a túa compañeira de piso, ¿recordas? Ademais de na túa parede, está nos teus
ósos.
17. Dixéronme que son riquiño, iso é bo, verdade?
Mmm… depende. Digamos que non é necesariamente malo e que podería ata ser bo. Pero ten
tamén presente que a xente en Galicia non é fea. É riquiña.
18. De verdade podo verlle os pés a Cervantes se miro cara abaixo na fonte?
¡Claro que si! Ti mira…
Lois Pombo Díaz
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
44
VIAXE CULTURAL DE 4º DA ESO e II PMAR Á COSTA DA MORTE.
RUTA PONDALIANA
O dia 26 de maio o curso 4º de ESO fixemos unha excursión pola Ruta
Pondaliana.
O primeiro que fixemos pola mañá foi ir á vila natal de Eduardo Pondal, nela lemos
o poema titulado “Polo baixo cantando”.
Despois fomos ver a cidade de Borneiro, un dos castros máis antigos de Galicia,
estivo habitado entre os séculos VI a.C.e o I d.C. .Este castro comezouse a
escavar nos anos 30.
Tamén fomos ver o Dolmen de Dombate, un monumento megalítico situado no
lugar de Dombate na comarca de Bergantiños. Nel tamén lemos un poema titulado
o “O Dolmen de Dombate”.
Na hora da comida fomos a Muxía, alí comemos fronte ao mar, co son das olas e a
compañía dos nosos amigos. Muxía atópase na costa máis occidental de Galicia
dentro do espazo da Costa da Morte.
Pola tarde fomos ver o esteiro do Xallas, que remata nunha fervenza caendo no
mar.
Alfredo Estévez Álvarez
4º ESO A
LATRICADAS 21 2016
45
VIAXE CULTURAL A CELANOVA
O pasado día trinta de maio fixemos unha saída xunto dúas profesoras chamadas
Chus e María. A saída do noso centro escolar foi ás nove menos dez da mañá e a
chegada foi aproximadamente ás oito e media da tarde.
Nesta saída fomos primeiro a Vilanova dos Infantes
onde coñécemos a lenda da da Virxe do Cristal que foi
narrada polo noso guía (o párroco da vila), que nos
levou a varios sitios, entre eles o que máis me gustou
foi a Torre de Vilanova que no seu interior estaba
reformada e convertida nun acolledor e bonito museo.
Alí deunos unha pequena explicación da lenda e de
como era antes a cidade, e despois subimos ao alto da
torre. As vistas eran impoñentes !!
Ao longo dun par de horas estivemos vendo máis
establecementos pola vila e, antes de marchar ao
autobús, sacamos un par de fotos nese impresionante
lugar.
Unhas horas despois chegamos a Celanova. A primeira
impresión (pola miña parte) foi pensar que era unha
pequena cidade encerrada no lugar máis acolledor do
mundo. Todo era moi bonito: rúas estreitas, pero
impresionantes, unha grande praza onde nos deixou o
noso transporte. Alí, a uns pasos de nós atopábase o
Mosteiro de San Rosendo; por fóra era moi bonito, con
toda a pedra tallada con grande precisión, esculturas
dalgúns santos... Pero antes de ir visitar o Mosteiro
fomos en busca da nosa guía, ela levounos á casa-
museo de Curros Enríquez. Alí aprendín moitas cousas
e quedei sorprendida de saber todo o que vivira ese
home. A pesar de non ter unha vida moi fácil chegou
moi lonxe na súa carreira. No museo vimos unha
LATRICADAS 21 2016
46
reportaxe feita por el na que aparecían imaxes de como era a cidade antes e como
lle facía homenaxe a outras persoas.
Ao finalizar a visita saímos ao xardín de fóra da súa casa natal e na súa honra
compañeiras da clase leron fragmentos dos seus poemas. Despois, xunto coa
guía, fomos visitar o mosteiro que nomeei anteriormente. Xa dixera que era
espectacular por fóra, pois por dentro era aínda máis, unha decoración moi rica,
moitas cadeiras no coro. Esta visita foi moi longa, en parte porque tiñamos fame e
tamén estabamos algo cansos de tanta camiñada dun lado para o outro, pero
influía que estabamos desexando chegar á mellor parte desta viaxe: As pozas de
Outariz !!!
Unha vez xa nas termas, que se trata da zona termal máis grande da cidade, a cal
compón de numerosos espazos de baños á beira do río Miño. Atravesamos todos
os xardíns perfectamente coidados para dirixirnos aos vestiarios para poñer o
bañador e pasalo ben no pouco tempo que quedaba de pasar nas pozas.
Para o meu gusto foi a mellor saída que fixen desde que levo estudando, por isso
ten que haber máis coma esta.
En resumo, paseino moi ben e aprendín moitas cousas e, queiras que non, collín
máis confianza cos meus acompañantes.
Lucía Penín Río
3º ESO B
LATRICADAS 21 2016
47
VISITA A FERROL DO ALUMNADO DE 1ª FPBÁSICA e
II PMAR
Chegamos a Ferrol sobre as 10 e media da
mañá. A primeira visita foi a EXPONAV (museo
da construción naval). Localízase no edificio de
Ferreirías , que no seu momento era onde se
creaban as armas e armaduras do século XVIII.
Foi mandado construír e funcionar como tal por
Felipe V xunto con todo o estaleiro, que está na
zona militar da Mariña Española. Hoxe en día e
o museo máis completo de toda Europa no seu
xénero.
Na máis entrar no museo hai unha recreación
na que se mostra un grupo de ferreiros
traballando con metal. Ensináronnos a diferenza
que existe entre un barco e unha barca (que
está na habitabilidade do primeiro).
Seguidamente puidemos ver a peza máis
importante dun barco de madeira sobre a que
se articulan as restantes pezas. Vimos tamén
como era a vida diaria nun barco do século XVIII: onde durmían, onde comían,
onde estaba colocado cada elemento movible e o porqué, etc. No século XVIII os
barcos construíanse a escala real, daquela nos solos dos estaleiros tiñan unha
especie de lousa na que os ían debuxando na medida en que os ían construíndo.
Hoxe en día séguese facendo con partes delicadas que requiren a máxima
precisión. Tamén puidemos comparar en persoa como son os compartimentos dos
barcos da época cos actuais, comprobamos que son moitas as diferenzas:
elimínanse os canóns dos camarotes, incorpóranse baño e ducha individual,
substitúense as hamacas (coys) por camas, etc. Para terminar vimos diferentes
motores e tamén traballos de soldadura ( en Ferrol están os mellores soldadores
do mundo).
Este museo foi inaugurado no 2008 polos reis eméritos Juan Carlos I e Sofía.
Seguidamente, e xusto ao lado, fomos ao Museo Naval que era un antigo cárcere
militar. Neste museo do que non vimos a totalidade por mor do tempo,
LATRICADAS 21 2016
48
ensináronnos diferentes mascaróns de proa de barcos da época e de onde vén o
nome de zarpar. Tamén nos ensinaron como foron evolucionando os barcos
militares desde os século XVIII ata actualidade, a artillería, a propulsión, as
comunicacións,...
Ensináronnos tamén as partes do barco, e a parte que nos resultou moi interesante
foi a coñecida como “el carajo”, que é a máis alta e que podes tocar cos pés (de aí
vén a famosa expresión “vete al carajo”) que é o lugar onde mandaba o capitán a
aqueles que se portaban mal. Despois vimos como eran antigamente os traxes de
buzos e como facían para proporcionarlles osíxeno sen que flotaran. Por último
vimos como era un traxe de emerxencia dun submarino, canta presión podía
aguantar, as instrucións para usalo, etc.
O Museo do Humor, localízase no
concello de Fene. É un dos poucos
museos deste tipo en todo o mundo.
Puxéronnos un vídeo onde nos
ensinaron como se creou o museo e
canos artistas galegos contribuíron
aportando as súas creacións
humorísticas: Xaquín Marín, Siro,
David Pintor, Mingote, Chumy
Chúmez,...
LATRICADAS 21 2016
49
O museo tamén outorga cada ano os premios Curuxa do Humor :
Curuxa aos Medios, premia a un periodista ou escritor.
Curuxa Gráfica, con premio en metálico cunha figura de Sargadelos representando
á Curuxa.
Curuxa de Honra, como premio a unha traxectoria, sen dotación económica.
Curuxa de Barro, dedicado a unha persoa ou institución que sobresae pola súa
falta de humor.
O museo ten dedicada unha sala enteira a Francisco Ibáñez creador dos
simpáticos personaxes Mortadelo e Filemón.
A excursión gustoume moito: os museos, a pesar de ser museos, estiveron
entretidos. Alégrome de visitalos disfrutando. Eu hei de volver ao Museo da
Construción Naval e recomendo a súa visita.
Diego Méndez Folgueira
II PMAR
LATRICADAS 21 2016
50
