Kenai
-
Upload
kazetaritza-diseinuaren-printzipioak -
Category
Documents
-
view
223 -
download
5
description
Transcript of Kenai
KENAIPSIKOLOGIA
ERREPORTAIAAFRIKA
ARGAZKILARITZAIRAKURLEEN ARGAZKIAK
BERTSOLARITZA
Zuzendaria Ibon Salaberria Diseinua OihanaJauregi Koordinatzailea Iban ErkiziaArgazkilaria Abar Aranburu Erredakzio-burua
Ane Aizpitarte Produkzioa Edertrak
Helbidea: Gipuzkoa. Industrialdea 12. 20800 ZarautzHarremanetarako tlf: 624673117Posta-elektronikoa: [email protected]
4 Psikologia. Bakardadea
6 Asteko argazkiak.
8 Erreportaia. Festa Globala
10 Afrika desde Estambul a Johannesburgo
11 Te regalo un cuento
12 Irakurleen argazkiak
14 Iritzi-artikulua. Pasado
15 Bertsolaritza. Basarri Saria
AURKIBIDEAAURKIBIDEA
«Babes faltarekin lotzendugulako diogu beldurra
bakardadeari»
Diana Silvina Singer
Buenos Airesko Unibertsitateko psikologoa
Diana Singer Argentinako Psikologia eta Psikoterapia
Elkarteko kidea da eta Buenos Airesko Maimonides
Unibertsitateko Psikologia irakaslea. Besteak beste,
Bakardadearen antropologia izeneko artikulu sortak
idatzi ditu Singerrek.
Zelan definituko zenuke bakardadea?
Badira urte batzuk Bakardadearen antropologia
iizenburuko liburua idatzi nuenetik, baina, hala eta
guztiz ere, ez dut ordutik iritzia aldatu. Ziurrenik,
bakardadeari buruz definizio asko
aurkituko dituzu, baina bakarda-
dea, funtsean, sentimendu bat da.
Horrezaz gain, iruditzen zait, neu-
rri handi batean, komunikabi-
deek sortutako kezka bat ere
badela. Iruditzen zait bakardadea-
ren gainean idatzitako testu edo
artikulu asko bere onetik ateratakoak direla, eta idatzi
dituztenek beste gauza asko estaltzeko erabili izan
dutela bakardadea. Transformazio bizkor eta zorabia-
garriekin zerikusia duten kontuak estaltzeko erabiltzen
da sarri bakardadearen gaia; modu inkon tzientean,
agian.
Bakarrik egotea eta bakardadea bereizi beharreko
bi kontu direla diote askok. Zer uste duzu zuk?
Bai, noski. Baina uste dut galdera horrek oiloaren eta
arrautzaren jokoan jartzen gaituela bete-betean. Zer
da aurretik? Egia da lagunik ezak edo bakarrik egote-
ak bakardadera eraman dezakeela. Oso lotsatiak dire-
nek edo pertsona bakartiek, esaterako, arrisku han-
diagoa dute noiz edo noiz bakarrik sentitzeko, euren
baitan ixteko joera dutelako. Hala ere, ez du zertan
beti hala izan. Jende artean ere senti gaitezke baka-
rrik, finean, bakardadea sentimendu bat delako.
Iruditzen zait psikologiaren inguruko teoria guztiak
saiatu zirela problema hori azal- tzen, baina gaur da
eguna geure buruari galdera bera egiten dioguna.
Autore askok esaten dute, esaterako, bakardadeare-
kiko tolerantzia haurtzaroan ezartzen dela. Ama albo-
an izan arren bakarrik jolasteko gai den haur batek,
esaterako, gerora bakardadearekiko tolerantzia ona
izan dezakeela erakusten du, batzuen ustez. Ume
horrek bakardadearekiko tolerantzia ona du, baina,
aldiz, amarekin dago. Izan ere, gizakia taldeko anima-
lia da.
Taldean ere senti gaitezke bakarrik hortaz.
Bai, noski. Bakardadea sentimendu bat da eta.
Bakartasuna ona ere izan badaiteke, zergatik zaio
Psikologia
“Bakardadea-ren gaineani d a t z i t a k otestu askobere onetika tera takoakdira”
4
Maider Aranguren
horrenbesteko beldurra?
Babesgabetasunarekin lotzen dugulako.
Babesgabetasuna da gizakiaren kasuan, sortzen den
lehen beldurra. Bakardadea gauza mingarritzat dugu-
nean, sentimendu tragikoei lotuta agertzen da beti.
Oso gutxitan lotzen dugu bakardadea sentimen-
du atseginekin. Nekez irudikatzen dugu bakar-
dadea beharrezko zerbait bezala. Eta ez zait
iruditzen hori guztiz zuzena denik ere.
Zer neurritan eragiten dute egungo bizi-bal-
din-tzek edo egungo bizi-erritmoak bakarda-
dean?
Bete-betean eragiten dute horiek. Ez dago bizi-bal-
dintzek eragiten ez dioten posizio subjektiborik. Hau
da, bizi-baldintzek beti eragiten dute. Gizakiak bere
barruan sortzen diren bulkaden arabera joka- tzen
duela uste dut nik, baina testuinguruak horretan eragi-
nik ez duela dioten teorien kontra nago. Testuingurua
beti hartu behar da aintzat, eta bizi-baldintzak edo
bizi-erritmoa horren barruan daude.
Bakardadea nahaste psikikoekin lotu izan da sarri.
Besteak beste, depresioarekin, estutasunarekin,
droga-menpekotasunarekin edo nork bere buruaz
beste egitearekin. Zer harreman du bakardadeak
nahaste horiekin guztiekin?
Nik uste dut nahaste psikiko horien guztien atzean
adore faltaren sentimendua dagoela. Adore falta hori
bakardadearekin lotu izan da sarri. Hau da, bakarda-
deak etsipena dakarrela esan izan da. Neurri batean
bai, baina ez dut uste bakardadeak nahitaez nahaste
psikikoak eragin behar dituenik. Ezta depresioa ere.
Atsekabe eta nahigabe guztien iturritzat hartzen da
sarri bakardadea, oker baina.
Ez duzu uste, beraz, bakardadea patologiatzat
hartu behar denik.
Ez da komeni; ez da hala. Bakardadea patologiatzat
hartzea beste zerbait estaltzea da. Egia da bakarda-
deak patologia asko lagun ditzakeela, baina minaren
genesian ez dago bakardadea.
Hainbat ikerketeraren arabera, bakardadearen
kontrako laguntza eskaintzen dutenetako asko
emakumeak dira. Esperantzaren telefonoe-
tara deitzen dutenen %70, esaterako, ema-
kumeak dira. Ezberdin eragiten al die bakar-
dadeak emakumeei eta gizonei?
Afektibitatearen arloan, historikoki, emakume-
ak gizonen aurretik egon gara. Emakumeak
gizonak baino saiatuagoak izan gara beti, hein
handi batean arrazoi kulturalengatik.
Sentimenduen gainean berba egiteko erraztasun
handiagoa dugu emakumeek, eta hori ez da kasuali-
tate hutsa. Hemen, eta zuen herrian ere bai, gizonek
ez dutela negarrik egiten irakatsi digute. Gizonak
gogorrak direla esan digute; badakitela sentimen-
duak erreprimitzen eta horiek kontrolatzen. Eta gauza
bat esango dizut: horrek min handia egin die gizonei.
Bakardadearen eta depresioaren inguruan egin diren
ikerketetan sarri aztertu da generoaren kontua.
Gizonen artean, depresioaren zantzuak bakardadea-
ri lotuta agertzen dira normalean. Gizonek euren bai-
tan ixteko joera dute bakarrik sentitzen direnean;
aldiz, emakumeak lagun egingo dien norbait bilatzen
saia- tzen dira bakarrik sentitzen direnean.
Horregatik, gerta daiteke depresioak jota dagoen
emakume bat ez izatea bakartia.
Bakardadea XXI. mendeko izurritzat jo dute zen-
bait autorek. Nola gelditu izurri hori?
Erremediorik onena hitz egitea da beti, zalantza
barik. Psikoanalista naiz, eta horregatik, akaso, irudit-
zen zait berba egiteak edozer gauzatarako balio
dezakeela. Hitz egitea lagungarri da beti. Beste inter-
pretazio bat ere egin nahi nuke, baina. Enpresek jen-
dea aukeratzeko orduan taldera egokitzeko ahalmen
hartzen dute kontuan. Joera dago, era berean,
zahartzaroa adinekoentzako etxeetan pasatzek, min-
garriarekin amaitzeko.
“Tes tu inguruabeti hartu beharda aintzat, etabizi-baldintzakedo bizi-erritmoahorren barruandaude”
Psikologia
5
6
7
maronitak, Lalibelako ortodoxo-
ak eta Golango gainetako dru-
soak. Baita Yazdeko zoroastris-
tak, Konyako derbitxeak,
Amritsar sakratuko Sikhak eta
Negeveko artzain beduinoak.
Masaiak eta himbak. Etiopiako
azmari inprobisatzaileek euren
kopla bero eta alaiekin amaitu-
ko zuten saioa. Eta denek
beren jatorria erakusten zieten
gainontzekoei, harro: arbasoen
istorioak, amalurraren populuak
hain ezberdinak ez garela era-
kutsiz.
Kurdistan eta Txetxeniako gerri-
llariek euren borrokaren historia
kontatuko zuten, baina armarik
gabe zetozen, bakea maite
dutelako. Hauen ondoren
Bronxeko gazte afroamerikar
batek rap erritmoaz kontatuko
zituen kaleko legendak. Beraien
ere egongo zen, tamazightak kus-
kusa prestatzen zuten han agert-
zen zen ororentzat. Bitartean, raï
musika irteten zen bozgorailueta-
tik.
Ez zen kirolik falta: brasildarrek
futbol partidua antolatu zuten
argentinarren aurka, baina soilik
jolas moduan, ez irabazten den
horietakoa.
Mekong ibaiaren ibarretako lao,
thai eta khemer printzesek jaia
edertzen zuten eta gosetuentzat
arroza zekarten. Araukaniako
maputxeak Victor Jararen doinue-
kin etorriko ziren, Marinaledako
jornalariekin bat eginez, eta baita
Bombayko dalit ukiezinak ere,
lurra lantzen duenarentzat dela
aldarrikatuz.
Denak egiten
zuen bat palmon-
do arteko
hondartza eder
h a r t a n .
Suaren ingu-
r u a n .
N i r e
amet-
sean .
N i r e
amet-
sean ere amets egin nahi nuen.
Bakoitzak bere ipuin eta mitoak
kontatzen zituen, sutzarraren
inguruan. Irango xiiak, Libanoko
Bart gauean beste mundu
bat irudikatu dut nire amet-
sean. Jai erraldoi bat ikusi
dut. Ilargiaren babesean Negrileko
hondartza batean, su handi baten
inguruan. Mundu osoko festa zen
eta bakoitzak berea zekarren, han
guztiek zutelako tokia.
Amets horretan musikak alaitzen
zuen gau-jaia. New Orleansetik
Brass Band bat hurbildu zen Mardi
Grass giroan festa hura ospatzeko.
Ez zen inauteria, baina alai egote-
ko eta ongi pasatzeko unea zen eta
inauterien arima zebilen dantzan.
Ez zen beste aitzakiarik behar.
Laguntzen zieten kolonbiarrek
beren cumbiarekin eta dominika-
rrek beren calypsoarekin. DJ frant-
ses baten scratch-ak
nahastuko zituen
Santiagoko son doi-
nuak Dakarreko
mbalax erritmoekin.
Guztiak zuen lekua
global party hartan.
Reggae doinuak
dantzatzen zituzten
heinean, Trench
Towneko rastafariek can-
nabisa banatzen
zuten hurbildutako guztien
artean, debalde, lakota eta kiowak
indioekin pipa erretzeko.
Festan ez zen ezer falta, jatekorik
Festa Globala
Fernando Rojo
8
Erreportaia
ere ekarriko zituzten amets, irudi
eta kutunak.
Etorri ezin izan zutenak euren
herrietan amesten nituen.
Intifadaren seme palestinarra,
kufiyak ematen zion babesean,
kultura-etxeak egiteko kolonoen
etxebizitzak okupatzen zebilen,
Rioko meninoa garimpeiroei txale-
tak kentzen gaztetxeak eraikitze-
ko. Eta Nigeriako emakumeak
beren maitaleen eskutik paseat-
zen ziren, eta libre musukatzen,
inongo ayatolari baimenik eskatu
gabe. Afganiarrak burkekin sukal-
deko trapuak egiten ari ziren.
Turkiako preso politiko gorriek
kartzeletako burdin eta hormekin
askatasuna marraztuko zuten.
Hori guztia suaren inguruko amet-
sean, hondartza eder hartan. Jaia
amaitzear, noragabean zebilen
ontzia hartuko genuen Sinbad
marinela kapitain genuela, eta
gau izartsua jarraiki Ekhiren bila
joango ginen, haizea lagun, mue-
zinaren kantua entzunez, ostert-
zak marrazten duen marra heltze-
raino. Mississippiko blues baten
bizitza ere erraza ez dela azpi-
marratuz.
Jainkoen panteoia ere bertan
izango zen, hitzordura hutsik
egin gabe: Ala, Yavhe, Mari,
Shiva, Horus, Zeus, Krisna, Inti,
Ahura Mazda eta Changó. Euren
profetekin egingo zuten bat,
Buda, Jesus, Lao-tse, Konfuzio,
Zoroastro, Mahoma. Ez zen
errezatzeko ordua, ezta tokia
ere, ondo pasatzeko tartea bai-
zik, horregatik bakeaz berba
egin eta gero, mexikarren tekila-
rekin mozkor-mozkor eginda
bukatuko zuten, dantzan.
Ez ziren faltako Rapa Nuiko
mitologia, Pertsiako magoa, Sri
Lankako arrantzalea, Gautxo
abeltzaina eta Rajastango ijitoa.
Kazakoak eta tayikoak gamelue-
tan hurreratzen ziren.
Suaren inguruan abestu eta
dantzatuko genuen. Guztiak
etortzera gonbidatzen genituen.
Pashtun sunia, lurralde hotzeta-
ko inuita, basamortuko tuareg
gizon urdina, Etiopiako korrikala-
ria eta Sudango nubioa. Haiek
notak ematen zigun agurra.
Han lur hartuko genuen, krisei-
luak piztuta generamatzala
Gazako ospitaleetan sartuko
ginen, inori baimenik eskatu
barik. Handik gaixo eta zauritu-
rik zeuden haurrak aterako
genituen, garrasi artean etsai
gaiztoen bonbak geldiaraziko
genituen, “gerra guztiak geldi-
tu!” oihukatzen genuen artean.
Mundu perfektua bilatu gabe,
berau aldatzen saiatzen ginen,
beste bat posible dela sinesten
genuelako. Han ez zen bande-
rarik, ezta injustiziarik ere.
Noizbait irakurri nion poetari
eta nik ere kitsch amestu dut,
jai bat, hondartza batean, su-
tzar baten inguruan, Atahualpa
Yupanqui eta Mikel Laboaren
abestiak entzuten nituen bitar-
tean.
9
Erreportaia
Roge Blasco
FFernando Rojo es un tola-
sarra que durante seis
meses ha viajado en
transportes públicos de Estambul
a Johannesburgo. Después de
visitar países como Turquía, Siria
y Líbano se interno en África por
Egipto y Sudan. Vivió todo tipo de
aventuras: paso desiertos, tuvo
encuentros con animales salva-
jes, le robaron, detuvieron y se
hizo uno más con el paisaje y sus
gentes. Llego a lugares semi pro-
hibidos como Somaliland, un país
independizado de Somalia.
Fernando Rojo es profesor de
historia en la ikastola de Zarautz.
Con gran inclinación hacia el viaje
pidió una excedencia de tres
meses para ir desde Estambul a
Johannesburgo.
Estambul es una ciudad que ya
había visitado en cuatro ocasio-
nes anteriores. También conocía
Sudáfrica, cuando fue a Ciudad
Cabo aprender ingles. Quería ir
desde Turquía a Sudáfrica y para
ello empleo diferentes tipos de
transportes locales. Por ejemplo,
viajo en el tren nocturno del Cairo
a Assuan. Allí se embarco en el
ferry semanal que va a Sudan. En
un pick up cruzo el desierto de
Nubia durante un par días. En
Jartum presencio la ceremonia de
los derviches, en el barrio históri-
co de Omdurman donde conflu-
yen el Nilo Azul y el Nilo Blanco.
Quiso llegar a Etiopía en donde
celebraban la entrada en el año
dos mil del calendario Juliano
etiope.
Se arriesgo a pasar a Somaliland.
Llego a Hargeysa, la capital. Le
obligaron a llevar escolta y de
esta manera alcanzo Berbera,
una ciudad portuaria.
En Etiopía del sur, en el lago
Chamo temió por su vida cuando
un hipopótamo se dirigió con
malas intenciones al barquito en
donde navegaban. Navegaban
en unas pequeña embarcación.
Repentinamente se levanto un
fuerte viento que creo un oleaje
que les hizo tambalearse. La
noche se acercaba al igual que la
amenaza de los hipopótamos y
cocodrilos.
Cruzo por el norte de Kenia en
camión. En Mombasa le robaron
la cámara de fotos y el botiquín
de medicinas.
Tanzania lo paso en cuatro días.
En Malawi cruzo de norte a sur el
lago del mismo nombre. Fue un
autentico placer al igual que la
visita a las cataratas Victoria
desde el lado de Zambia.
En Zimbabwe le detuvo la policía.
El chofer del autobús en donde se
monto le llevo hasta la misma
comisaría. Le querían sacar dine-
ro.
Llego hasta Mozambique para
terminar en Johannesburgo satis-
fecho de tantas experiencias
recogidas en el camino.
AFRICA DESDE ESTAMBULAFRICA DESDE ESTAMBULA JOHANNESBURGOA JOHANNESBURGO
10
TE REGALO UN CUENTO
TTe regalo un cuento. Podía haber sido un
paseo por el parque o una canción a
medio hacer. Una carta de amor, un capuccino en
tu plaza favorita o un truco de magia sin ensayar apenas. Pero no. Quería que
fuera un cuento. No para después de hacer el amor ni para que nos echemos de menos. No para que
suene el Adaggieto de la quinta de Mahler, ni nada por el estilo.
Te regalo un cuento para que puedas hacerlo tuyo dibujándole una narizota, para que lo compartas con tu vecina de
escalera o con tu gato. Para que elijas la banda sonora que te apetece que suene de fondo mientras lo lees.
Te regalo un cuento para que puedas llevarlo contigo, dobladito entre las páginas de un libro. Para que cuando te enfa-
des conmigo puedas estrujarlo y hacer con él una pelota de papel, arrojarlo por la ventana y mirar cómo lo atropella
un autobús. Para que lo fotocopies mil veces y le entregues una copia a quien más te apetezca. Para que envuelvas
con él una manzana o para colgarlo en tu pared. Para que le claves alfileres los días en los que me matarías. O para
apuntar encima del título el teléfono de tu banco.
Te regalo un cuento improvisado. De esos que empiezas a escribir sin pensar y que no sabes cuándo acaban. Te rega-
lo esta noche y todas las demás. Te ofrezco mi sonrisa, sin conservantes ni colorantes.
Te dejo abierta la ventana para que te cueles, para que me espíes esta noche. Para que me veas sin que te vea. Para
que me cuides un poco sin que yo lo sepa.
Te regalo una idea. El concepto más hermoso de complicidad, un escenario vacío en el que buscar la manera de
encontrarse. Te regalo un cuento indeterminado sin pies ni cabeza, sin trama ni desenlace final, sin argumentos y sin
actores de reparto. Sin moraleja. Y si la tiene, que sólo tú la conozcas.
Lo único que necesitas es apagar la luz, cerrar los ojos y la puerta de tu habitación, no necesariamente en ese orden.
Dejar que te lea al oído, olvidarte de las facturas y del telediario. Quererme un poco más que hace cinco minutos y
hacérmelo saber, de alguna manera.
Te regalo un deseo. Llenarte de unas ganas locas de reír. Que necesites llamarme y te encuentres pidiéndome que
apague la luz, que cierre mi puerta y entonces, empieces a leer el mismo cuento que estás leyendo ahora. Y ojalá no
podamos dejar de llamarnos cada noche, para contarnos el mismo cuento. Toda una vida.
Un cuento para llevarte de viaje. A las calles y a los parques. Te regalo un cuento sin papel de colores, ni un "espero
que te guste". Un cuento que habla de ti y de mí, que pueda leerse cualquier día del año, a cualquier hora, sea cual
sea tu estado de ánimo o tu sabor favorito de helado.
Te regalo este cuento.
11
IRAKURLEEN TXOKOA
"El hilo duele al trapecista en los pies. No le sirve
de nada retroceder, porque allí ya ha estado.
Debe cruzar, avanzar por el hilo, sin mirar atrás,
sin mirar abajo. Con la cabeza alta, de frente. Sin
red, sin cuerdas que le atan. Cruza valiente, con la
admiración de todos. Y al llegar al otro lado sonríe
satisfecho, feliz, tras superar el obstáculo, cons-
ciente de que, desde abajo nadie podía ver que le
perseguía el miedo. Todos somos trapecistas".
Maider Zaldua.
“AzulOscuroCasiNegro” es un estado de ánimo, un futuro incierto, un color. Un color que a veces no reconoce-
mos, que dependiendo bajo qué luz, qué prisma y que actitud se mire, cambia. Un color que nos recuerda que
muchas veces nos equivocamos, y a veces las cosas no son del color que las vemos.
Uxue Arrizabalaga
12
IRAKURLEEN TXOKOA
GUILLE VIGLIONE
19-12-09
Hola. No sé si habrás com-prado el diario y te encon-
trarás con estas líneas. Si loestás haciendo, me alegro por-que esta columna es para ti.Hoy es 19 de diciembre de 2009y puedo asegurarte que es elúnico 19 de Diciembre de 2009que vas a vivir en tu vida. Asíque, si te has levantado con elpie izquierdo vuelve a acostarte,cierra los ojos, busca una ima-gen, un recuerdo, un pensa-miento que te haga sonreír yvuelve a empezar. Después,desnúdate ante el espejo ymírate a los ojos hasta que tegustes mucho.
¿Recurdas eso que tantasveces has soñado y nunca tehas atrevido a hacer por miedoa equivodarte? Hazlo. Sí, ya séque la semana ha sido durapero hoy es sábado y, el sába-do, no manda ni la agenda ni tujefe. Aparca las preocupacionesy juégatela. Improvisa.Sorprende a tu pareja con unalocura. Haz algo que no sepas.Y si metes la pata, no pasanada. Siempre hay una segun-da oportunidad para los quesaben dibujar una sonrisa detiza.
Hoy es el Día Internacional con-tra la Monotonía. No limpies lacasa, no vayas de comprarpero, sobre todo, no te enfades.Enfadarse cansa mucho.Rebélate y revélate. Preparauna comida que no hayashecho nunca, llama a esenúmero que tanto te cuesta, daun paseo con los pies descal-zos, párate a hablar con un des-conocido...Querida desconoci-da, querido desconocido,recuerda que vales mucho.Tanto como seas capaz de ima-ginar. Por eso, hoy 19 dediciembe de 2009, va a ser ungran día. Y mañana, también.
13
Aveces, el pasado
es una vieja sala
de estar, conoci-
da y confortable, con sillones
raídos, cojines con olor en blan-
co y negro y fotos instamatic de
la familia decoloradas por el sol.
En los estantes se agolpan los
libros. Cada uno es la historia de
una anécdota, de un recuerdo
infantil, de una etapa vivida y mil
veces recordada. Todos conoce-
mos a alguien que prefiere habi-
tar en un pasado feliz, que se
siente más cómodo rememoran-
do otro tiempo idealizado porque
tiene miedo a enfrentarse a la
realidad cotidiana. El pasado
puede ser refugio seguro pero
también una celda porque, aun-
que no haya barrotes en las ven-
tanas, es una sala cerrada por
dentro con la llave de la nostal-
gia.
Para otros el pasado es una sala
de cine en la que siempre pro-
yectan, en sesión continua, la
misma cinta. Una película triste,
marcada por una decisión equi-
vocada, un tren perdido, una
frase fuera de tiempo, de tono o
de lugar. La gente que vive
inmersa en su drama lo repasa
cada día intentando cambiar esa
escena fallida que alteró su vida
y le gustaría eliminar.
Presenciando, una y mil veces,
el momento en que hirvió la
leche, se desbordó el cazo y no
llegó a tiempo de apagar el
fuego. Feliz o triste, el pasado es
sólo un eco distorsionado.
Puedes refugiarte en el carlo del
recuerdo o lamentarte toda la
vida por la leche derramada
pero, si no disfrutamos el pre-
sente, no habrá nuevos libros ni
otras películas. Porque hoy es el
momento en el que se fabrican
los recuerdos de mañana. Es un
salón sin barrotes en las venta-
nas, la puerta está cerrada con
llave por dentro.
GUILLE VIGLIONE
PASADO
14
XXIV. BASARRI SARIA 2009
ALAIA MARTIN
IMaitasuna da itsua
Delako paradisua
Edo behintzat berdintsua
Bik piztean berdin sua
Ezagutu ginen eta
Begiekin hitz-totelka
Egin genuen hizketa
Hitzak trukatuz tarteka
Ta ni maitemindu nintzen
Diseinatutako hitzen
amildegian amiltzen
Ta zu ere maitemintzen
Ariko zinelakoan
Ez nintzen urruti joan
Beti ninduzun gogoan
Zure neskaren ondoan
IIEz zara portatu gaizki
Ongi ere ez seguraski
Baina sufritu dut aski
-nik nahi adina zehazki-
Baina ez naiz masokista
-nahiz lausotu zaidan bista
Itxaropenez aldizka-
Hau bukatu da, artista
Mantentzen dut miresmena
Zuganako sinesmena
Baina ez dut nahi kemena
Bihur dakidan kondena
ez jausteko zure tranpan
utz dezagun lehengo hartan
Malkoak begi banatan
Ez nazazu botan
IIIIzan naiz nahiko tuntuna
Tuntuna ta erruduna
Esperantza faltsuduna
Baina ohartu naiz, kuttuna
Nahiz ta ez deitu printzesa
ta egin mila promesa
zure besoen babesa
uztea ez zen erreza
Zeniona begiekin
Zeniona ekintzekin
Nahiz ta ukatu hitzekin
Egon nahi nuen zurekin
Nahiz eta nahiko arraro...
Maite nauzu, ziur nago
Nik uste baino gehiago
Behar baino gutxiago
IVAhaz zenezan zure neska
Nahiz ezin nezakeen eska
Berari buruz galdezka
Banuen nahikoa kezka
Beti betiko galderak
Zer ez nuen nik, zer berak?
Ba ote zeuzkan aukerak
Nire maitatzeko erak
Nik ez nuen nahi egia
Edo bakarrik erdia
Baina zure aurpegia
Da salatariegia
Eta hori zen problema;
kontatzen zidala dena:
Zutaz izan nezakeena
Zela orduan nuena
IVKilimak betileekin
Nahiko nizkizuke egin
Gure ohea desegin
Elkar egin, elkarrekin
zure belarriei koxka
egin gero apropos-ta
lanera joan ozta-ozta
nahiz ta banantzea kosta...
Gau hartan zu ezagutu
Izanaz ez naiz damutu
Baina minutuz minutu
Su honek egin nau sutu
delako ahaztezina
zutaz dudan imajina:
Zara azken ke-esprina
Darion zigarrokina
VIZara azken elur-maluta
Mendi tontor baten punta
Ikustezinaren lupa
Naufrago baten txalupa
Indiarrentzako behia
Sahararrentzat hodeia
Bakartientzako deia
Poetarentzat ideia
Gaze batentzat geroa
Zaharrarentzat lehengoa
Umil batentzat egoa
Malko batentzat beroa
Ta niretzat eguzkia
Ta osteko lur bustia
Eten nahi dut angustia
Ezer bihurtuz guztia
15