Kenai

16
KENAI PSIKOLOGIA ERREPORTAIA AFRIKA ARGAZKILARITZA IRAKURLEEN ARGAZKIAK BERTSOLARITZA

description

argazkilaritzako aldizkaria

Transcript of Kenai

Page 1: Kenai

KENAIPSIKOLOGIA

ERREPORTAIAAFRIKA

ARGAZKILARITZAIRAKURLEEN ARGAZKIAK

BERTSOLARITZA

Page 2: Kenai
Page 3: Kenai

Zuzendaria Ibon Salaberria Diseinua OihanaJauregi Koordinatzailea Iban ErkiziaArgazkilaria Abar Aranburu Erredakzio-burua

Ane Aizpitarte Produkzioa Edertrak

Helbidea: Gipuzkoa. Industrialdea 12. 20800 ZarautzHarremanetarako tlf: 624673117Posta-elektronikoa: [email protected]

4 Psikologia. Bakardadea

6 Asteko argazkiak.

8 Erreportaia. Festa Globala

10 Afrika desde Estambul a Johannesburgo

11 Te regalo un cuento

12 Irakurleen argazkiak

14 Iritzi-artikulua. Pasado

15 Bertsolaritza. Basarri Saria

AURKIBIDEAAURKIBIDEA

Page 4: Kenai

«Babes faltarekin lotzendugulako diogu beldurra

bakardadeari»

Diana Silvina Singer

Buenos Airesko Unibertsitateko psikologoa

Diana Singer Argentinako Psikologia eta Psikoterapia

Elkarteko kidea da eta Buenos Airesko Maimonides

Unibertsitateko Psikologia irakaslea. Besteak beste,

Bakardadearen antropologia izeneko artikulu sortak

idatzi ditu Singerrek.

Zelan definituko zenuke bakardadea?

Badira urte batzuk Bakardadearen antropologia

iizenburuko liburua idatzi nuenetik, baina, hala eta

guztiz ere, ez dut ordutik iritzia aldatu. Ziurrenik,

bakardadeari buruz definizio asko

aurkituko dituzu, baina bakarda-

dea, funtsean, sentimendu bat da.

Horrezaz gain, iruditzen zait, neu-

rri handi batean, komunikabi-

deek sortutako kezka bat ere

badela. Iruditzen zait bakardadea-

ren gainean idatzitako testu edo

artikulu asko bere onetik ateratakoak direla, eta idatzi

dituztenek beste gauza asko estaltzeko erabili izan

dutela bakardadea. Transformazio bizkor eta zorabia-

garriekin zerikusia duten kontuak estaltzeko erabiltzen

da sarri bakardadearen gaia; modu inkon tzientean,

agian.

Bakarrik egotea eta bakardadea bereizi beharreko

bi kontu direla diote askok. Zer uste duzu zuk?

Bai, noski. Baina uste dut galdera horrek oiloaren eta

arrautzaren jokoan jartzen gaituela bete-betean. Zer

da aurretik? Egia da lagunik ezak edo bakarrik egote-

ak bakardadera eraman dezakeela. Oso lotsatiak dire-

nek edo pertsona bakartiek, esaterako, arrisku han-

diagoa dute noiz edo noiz bakarrik sentitzeko, euren

baitan ixteko joera dutelako. Hala ere, ez du zertan

beti hala izan. Jende artean ere senti gaitezke baka-

rrik, finean, bakardadea sentimendu bat delako.

Iruditzen zait psikologiaren inguruko teoria guztiak

saiatu zirela problema hori azal- tzen, baina gaur da

eguna geure buruari galdera bera egiten dioguna.

Autore askok esaten dute, esaterako, bakardadeare-

kiko tolerantzia haurtzaroan ezartzen dela. Ama albo-

an izan arren bakarrik jolasteko gai den haur batek,

esaterako, gerora bakardadearekiko tolerantzia ona

izan dezakeela erakusten du, batzuen ustez. Ume

horrek bakardadearekiko tolerantzia ona du, baina,

aldiz, amarekin dago. Izan ere, gizakia taldeko anima-

lia da.

Taldean ere senti gaitezke bakarrik hortaz.

Bai, noski. Bakardadea sentimendu bat da eta.

Bakartasuna ona ere izan badaiteke, zergatik zaio

Psikologia

“Bakardadea-ren gaineani d a t z i t a k otestu askobere onetika tera takoakdira”

4

Maider Aranguren

Page 5: Kenai

horrenbesteko beldurra?

Babesgabetasunarekin lotzen dugulako.

Babesgabetasuna da gizakiaren kasuan, sortzen den

lehen beldurra. Bakardadea gauza mingarritzat dugu-

nean, sentimendu tragikoei lotuta agertzen da beti.

Oso gutxitan lotzen dugu bakardadea sentimen-

du atseginekin. Nekez irudikatzen dugu bakar-

dadea beharrezko zerbait bezala. Eta ez zait

iruditzen hori guztiz zuzena denik ere.

Zer neurritan eragiten dute egungo bizi-bal-

din-tzek edo egungo bizi-erritmoak bakarda-

dean?

Bete-betean eragiten dute horiek. Ez dago bizi-bal-

dintzek eragiten ez dioten posizio subjektiborik. Hau

da, bizi-baldintzek beti eragiten dute. Gizakiak bere

barruan sortzen diren bulkaden arabera joka- tzen

duela uste dut nik, baina testuinguruak horretan eragi-

nik ez duela dioten teorien kontra nago. Testuingurua

beti hartu behar da aintzat, eta bizi-baldintzak edo

bizi-erritmoa horren barruan daude.

Bakardadea nahaste psikikoekin lotu izan da sarri.

Besteak beste, depresioarekin, estutasunarekin,

droga-menpekotasunarekin edo nork bere buruaz

beste egitearekin. Zer harreman du bakardadeak

nahaste horiekin guztiekin?

Nik uste dut nahaste psikiko horien guztien atzean

adore faltaren sentimendua dagoela. Adore falta hori

bakardadearekin lotu izan da sarri. Hau da, bakarda-

deak etsipena dakarrela esan izan da. Neurri batean

bai, baina ez dut uste bakardadeak nahitaez nahaste

psikikoak eragin behar dituenik. Ezta depresioa ere.

Atsekabe eta nahigabe guztien iturritzat hartzen da

sarri bakardadea, oker baina.

Ez duzu uste, beraz, bakardadea patologiatzat

hartu behar denik.

Ez da komeni; ez da hala. Bakardadea patologiatzat

hartzea beste zerbait estaltzea da. Egia da bakarda-

deak patologia asko lagun ditzakeela, baina minaren

genesian ez dago bakardadea.

Hainbat ikerketeraren arabera, bakardadearen

kontrako laguntza eskaintzen dutenetako asko

emakumeak dira. Esperantzaren telefonoe-

tara deitzen dutenen %70, esaterako, ema-

kumeak dira. Ezberdin eragiten al die bakar-

dadeak emakumeei eta gizonei?

Afektibitatearen arloan, historikoki, emakume-

ak gizonen aurretik egon gara. Emakumeak

gizonak baino saiatuagoak izan gara beti, hein

handi batean arrazoi kulturalengatik.

Sentimenduen gainean berba egiteko erraztasun

handiagoa dugu emakumeek, eta hori ez da kasuali-

tate hutsa. Hemen, eta zuen herrian ere bai, gizonek

ez dutela negarrik egiten irakatsi digute. Gizonak

gogorrak direla esan digute; badakitela sentimen-

duak erreprimitzen eta horiek kontrolatzen. Eta gauza

bat esango dizut: horrek min handia egin die gizonei.

Bakardadearen eta depresioaren inguruan egin diren

ikerketetan sarri aztertu da generoaren kontua.

Gizonen artean, depresioaren zantzuak bakardadea-

ri lotuta agertzen dira normalean. Gizonek euren bai-

tan ixteko joera dute bakarrik sentitzen direnean;

aldiz, emakumeak lagun egingo dien norbait bilatzen

saia- tzen dira bakarrik sentitzen direnean.

Horregatik, gerta daiteke depresioak jota dagoen

emakume bat ez izatea bakartia.

Bakardadea XXI. mendeko izurritzat jo dute zen-

bait autorek. Nola gelditu izurri hori?

Erremediorik onena hitz egitea da beti, zalantza

barik. Psikoanalista naiz, eta horregatik, akaso, irudit-

zen zait berba egiteak edozer gauzatarako balio

dezakeela. Hitz egitea lagungarri da beti. Beste inter-

pretazio bat ere egin nahi nuke, baina. Enpresek jen-

dea aukeratzeko orduan taldera egokitzeko ahalmen

hartzen dute kontuan. Joera dago, era berean,

zahartzaroa adinekoentzako etxeetan pasatzek, min-

garriarekin amaitzeko.

“Tes tu inguruabeti hartu beharda aintzat, etabizi-baldintzakedo bizi-erritmoahorren barruandaude”

Psikologia

5

Page 6: Kenai

6

Page 7: Kenai

7

Page 8: Kenai

maronitak, Lalibelako ortodoxo-

ak eta Golango gainetako dru-

soak. Baita Yazdeko zoroastris-

tak, Konyako derbitxeak,

Amritsar sakratuko Sikhak eta

Negeveko artzain beduinoak.

Masaiak eta himbak. Etiopiako

azmari inprobisatzaileek euren

kopla bero eta alaiekin amaitu-

ko zuten saioa. Eta denek

beren jatorria erakusten zieten

gainontzekoei, harro: arbasoen

istorioak, amalurraren populuak

hain ezberdinak ez garela era-

kutsiz.

Kurdistan eta Txetxeniako gerri-

llariek euren borrokaren historia

kontatuko zuten, baina armarik

gabe zetozen, bakea maite

dutelako. Hauen ondoren

Bronxeko gazte afroamerikar

batek rap erritmoaz kontatuko

zituen kaleko legendak. Beraien

ere egongo zen, tamazightak kus-

kusa prestatzen zuten han agert-

zen zen ororentzat. Bitartean, raï

musika irteten zen bozgorailueta-

tik.

Ez zen kirolik falta: brasildarrek

futbol partidua antolatu zuten

argentinarren aurka, baina soilik

jolas moduan, ez irabazten den

horietakoa.

Mekong ibaiaren ibarretako lao,

thai eta khemer printzesek jaia

edertzen zuten eta gosetuentzat

arroza zekarten. Araukaniako

maputxeak Victor Jararen doinue-

kin etorriko ziren, Marinaledako

jornalariekin bat eginez, eta baita

Bombayko dalit ukiezinak ere,

lurra lantzen duenarentzat dela

aldarrikatuz.

Denak egiten

zuen bat palmon-

do arteko

hondartza eder

h a r t a n .

Suaren ingu-

r u a n .

N i r e

amet-

sean .

N i r e

amet-

sean ere amets egin nahi nuen.

Bakoitzak bere ipuin eta mitoak

kontatzen zituen, sutzarraren

inguruan. Irango xiiak, Libanoko

Bart gauean beste mundu

bat irudikatu dut nire amet-

sean. Jai erraldoi bat ikusi

dut. Ilargiaren babesean Negrileko

hondartza batean, su handi baten

inguruan. Mundu osoko festa zen

eta bakoitzak berea zekarren, han

guztiek zutelako tokia.

Amets horretan musikak alaitzen

zuen gau-jaia. New Orleansetik

Brass Band bat hurbildu zen Mardi

Grass giroan festa hura ospatzeko.

Ez zen inauteria, baina alai egote-

ko eta ongi pasatzeko unea zen eta

inauterien arima zebilen dantzan.

Ez zen beste aitzakiarik behar.

Laguntzen zieten kolonbiarrek

beren cumbiarekin eta dominika-

rrek beren calypsoarekin. DJ frant-

ses baten scratch-ak

nahastuko zituen

Santiagoko son doi-

nuak Dakarreko

mbalax erritmoekin.

Guztiak zuen lekua

global party hartan.

Reggae doinuak

dantzatzen zituzten

heinean, Trench

Towneko rastafariek can-

nabisa banatzen

zuten hurbildutako guztien

artean, debalde, lakota eta kiowak

indioekin pipa erretzeko.

Festan ez zen ezer falta, jatekorik

Festa Globala

Fernando Rojo

8

Erreportaia

Page 9: Kenai

ere ekarriko zituzten amets, irudi

eta kutunak.

Etorri ezin izan zutenak euren

herrietan amesten nituen.

Intifadaren seme palestinarra,

kufiyak ematen zion babesean,

kultura-etxeak egiteko kolonoen

etxebizitzak okupatzen zebilen,

Rioko meninoa garimpeiroei txale-

tak kentzen gaztetxeak eraikitze-

ko. Eta Nigeriako emakumeak

beren maitaleen eskutik paseat-

zen ziren, eta libre musukatzen,

inongo ayatolari baimenik eskatu

gabe. Afganiarrak burkekin sukal-

deko trapuak egiten ari ziren.

Turkiako preso politiko gorriek

kartzeletako burdin eta hormekin

askatasuna marraztuko zuten.

Hori guztia suaren inguruko amet-

sean, hondartza eder hartan. Jaia

amaitzear, noragabean zebilen

ontzia hartuko genuen Sinbad

marinela kapitain genuela, eta

gau izartsua jarraiki Ekhiren bila

joango ginen, haizea lagun, mue-

zinaren kantua entzunez, ostert-

zak marrazten duen marra heltze-

raino. Mississippiko blues baten

bizitza ere erraza ez dela azpi-

marratuz.

Jainkoen panteoia ere bertan

izango zen, hitzordura hutsik

egin gabe: Ala, Yavhe, Mari,

Shiva, Horus, Zeus, Krisna, Inti,

Ahura Mazda eta Changó. Euren

profetekin egingo zuten bat,

Buda, Jesus, Lao-tse, Konfuzio,

Zoroastro, Mahoma. Ez zen

errezatzeko ordua, ezta tokia

ere, ondo pasatzeko tartea bai-

zik, horregatik bakeaz berba

egin eta gero, mexikarren tekila-

rekin mozkor-mozkor eginda

bukatuko zuten, dantzan.

Ez ziren faltako Rapa Nuiko

mitologia, Pertsiako magoa, Sri

Lankako arrantzalea, Gautxo

abeltzaina eta Rajastango ijitoa.

Kazakoak eta tayikoak gamelue-

tan hurreratzen ziren.

Suaren inguruan abestu eta

dantzatuko genuen. Guztiak

etortzera gonbidatzen genituen.

Pashtun sunia, lurralde hotzeta-

ko inuita, basamortuko tuareg

gizon urdina, Etiopiako korrikala-

ria eta Sudango nubioa. Haiek

notak ematen zigun agurra.

Han lur hartuko genuen, krisei-

luak piztuta generamatzala

Gazako ospitaleetan sartuko

ginen, inori baimenik eskatu

barik. Handik gaixo eta zauritu-

rik zeuden haurrak aterako

genituen, garrasi artean etsai

gaiztoen bonbak geldiaraziko

genituen, “gerra guztiak geldi-

tu!” oihukatzen genuen artean.

Mundu perfektua bilatu gabe,

berau aldatzen saiatzen ginen,

beste bat posible dela sinesten

genuelako. Han ez zen bande-

rarik, ezta injustiziarik ere.

Noizbait irakurri nion poetari

eta nik ere kitsch amestu dut,

jai bat, hondartza batean, su-

tzar baten inguruan, Atahualpa

Yupanqui eta Mikel Laboaren

abestiak entzuten nituen bitar-

tean.

9

Erreportaia

Page 10: Kenai

Roge Blasco

FFernando Rojo es un tola-

sarra que durante seis

meses ha viajado en

transportes públicos de Estambul

a Johannesburgo. Después de

visitar países como Turquía, Siria

y Líbano se interno en África por

Egipto y Sudan. Vivió todo tipo de

aventuras: paso desiertos, tuvo

encuentros con animales salva-

jes, le robaron, detuvieron y se

hizo uno más con el paisaje y sus

gentes. Llego a lugares semi pro-

hibidos como Somaliland, un país

independizado de Somalia.

Fernando Rojo es profesor de

historia en la ikastola de Zarautz.

Con gran inclinación hacia el viaje

pidió una excedencia de tres

meses para ir desde Estambul a

Johannesburgo.

Estambul es una ciudad que ya

había visitado en cuatro ocasio-

nes anteriores. También conocía

Sudáfrica, cuando fue a Ciudad

Cabo aprender ingles. Quería ir

desde Turquía a Sudáfrica y para

ello empleo diferentes tipos de

transportes locales. Por ejemplo,

viajo en el tren nocturno del Cairo

a Assuan. Allí se embarco en el

ferry semanal que va a Sudan. En

un pick up cruzo el desierto de

Nubia durante un par días. En

Jartum presencio la ceremonia de

los derviches, en el barrio históri-

co de Omdurman donde conflu-

yen el Nilo Azul y el Nilo Blanco.

Quiso llegar a Etiopía en donde

celebraban la entrada en el año

dos mil del calendario Juliano

etiope.

Se arriesgo a pasar a Somaliland.

Llego a Hargeysa, la capital. Le

obligaron a llevar escolta y de

esta manera alcanzo Berbera,

una ciudad portuaria.

En Etiopía del sur, en el lago

Chamo temió por su vida cuando

un hipopótamo se dirigió con

malas intenciones al barquito en

donde navegaban. Navegaban

en unas pequeña embarcación.

Repentinamente se levanto un

fuerte viento que creo un oleaje

que les hizo tambalearse. La

noche se acercaba al igual que la

amenaza de los hipopótamos y

cocodrilos.

Cruzo por el norte de Kenia en

camión. En Mombasa le robaron

la cámara de fotos y el botiquín

de medicinas.

Tanzania lo paso en cuatro días.

En Malawi cruzo de norte a sur el

lago del mismo nombre. Fue un

autentico placer al igual que la

visita a las cataratas Victoria

desde el lado de Zambia.

En Zimbabwe le detuvo la policía.

El chofer del autobús en donde se

monto le llevo hasta la misma

comisaría. Le querían sacar dine-

ro.

Llego hasta Mozambique para

terminar en Johannesburgo satis-

fecho de tantas experiencias

recogidas en el camino.

AFRICA DESDE ESTAMBULAFRICA DESDE ESTAMBULA JOHANNESBURGOA JOHANNESBURGO

10

Page 11: Kenai

TE REGALO UN CUENTO

TTe regalo un cuento. Podía haber sido un

paseo por el parque o una canción a

medio hacer. Una carta de amor, un capuccino en

tu plaza favorita o un truco de magia sin ensayar apenas. Pero no. Quería que

fuera un cuento. No para después de hacer el amor ni para que nos echemos de menos. No para que

suene el Adaggieto de la quinta de Mahler, ni nada por el estilo.

Te regalo un cuento para que puedas hacerlo tuyo dibujándole una narizota, para que lo compartas con tu vecina de

escalera o con tu gato. Para que elijas la banda sonora que te apetece que suene de fondo mientras lo lees.

Te regalo un cuento para que puedas llevarlo contigo, dobladito entre las páginas de un libro. Para que cuando te enfa-

des conmigo puedas estrujarlo y hacer con él una pelota de papel, arrojarlo por la ventana y mirar cómo lo atropella

un autobús. Para que lo fotocopies mil veces y le entregues una copia a quien más te apetezca. Para que envuelvas

con él una manzana o para colgarlo en tu pared. Para que le claves alfileres los días en los que me matarías. O para

apuntar encima del título el teléfono de tu banco.

Te regalo un cuento improvisado. De esos que empiezas a escribir sin pensar y que no sabes cuándo acaban. Te rega-

lo esta noche y todas las demás. Te ofrezco mi sonrisa, sin conservantes ni colorantes.

Te dejo abierta la ventana para que te cueles, para que me espíes esta noche. Para que me veas sin que te vea. Para

que me cuides un poco sin que yo lo sepa.

Te regalo una idea. El concepto más hermoso de complicidad, un escenario vacío en el que buscar la manera de

encontrarse. Te regalo un cuento indeterminado sin pies ni cabeza, sin trama ni desenlace final, sin argumentos y sin

actores de reparto. Sin moraleja. Y si la tiene, que sólo tú la conozcas.

Lo único que necesitas es apagar la luz, cerrar los ojos y la puerta de tu habitación, no necesariamente en ese orden.

Dejar que te lea al oído, olvidarte de las facturas y del telediario. Quererme un poco más que hace cinco minutos y

hacérmelo saber, de alguna manera.

Te regalo un deseo. Llenarte de unas ganas locas de reír. Que necesites llamarme y te encuentres pidiéndome que

apague la luz, que cierre mi puerta y entonces, empieces a leer el mismo cuento que estás leyendo ahora. Y ojalá no

podamos dejar de llamarnos cada noche, para contarnos el mismo cuento. Toda una vida.

Un cuento para llevarte de viaje. A las calles y a los parques. Te regalo un cuento sin papel de colores, ni un "espero

que te guste". Un cuento que habla de ti y de mí, que pueda leerse cualquier día del año, a cualquier hora, sea cual

sea tu estado de ánimo o tu sabor favorito de helado.

Te regalo este cuento.

11

Page 12: Kenai

IRAKURLEEN TXOKOA

"El hilo duele al trapecista en los pies. No le sirve

de nada retroceder, porque allí ya ha estado.

Debe cruzar, avanzar por el hilo, sin mirar atrás,

sin mirar abajo. Con la cabeza alta, de frente. Sin

red, sin cuerdas que le atan. Cruza valiente, con la

admiración de todos. Y al llegar al otro lado sonríe

satisfecho, feliz, tras superar el obstáculo, cons-

ciente de que, desde abajo nadie podía ver que le

perseguía el miedo. Todos somos trapecistas".

Maider Zaldua.

“AzulOscuroCasiNegro” es un estado de ánimo, un futuro incierto, un color. Un color que a veces no reconoce-

mos, que dependiendo bajo qué luz, qué prisma y que actitud se mire, cambia. Un color que nos recuerda que

muchas veces nos equivocamos, y a veces las cosas no son del color que las vemos.

Uxue Arrizabalaga

12

Page 13: Kenai

IRAKURLEEN TXOKOA

GUILLE VIGLIONE

19-12-09

Hola. No sé si habrás com-prado el diario y te encon-

trarás con estas líneas. Si loestás haciendo, me alegro por-que esta columna es para ti.Hoy es 19 de diciembre de 2009y puedo asegurarte que es elúnico 19 de Diciembre de 2009que vas a vivir en tu vida. Asíque, si te has levantado con elpie izquierdo vuelve a acostarte,cierra los ojos, busca una ima-gen, un recuerdo, un pensa-miento que te haga sonreír yvuelve a empezar. Después,desnúdate ante el espejo ymírate a los ojos hasta que tegustes mucho.

¿Recurdas eso que tantasveces has soñado y nunca tehas atrevido a hacer por miedoa equivodarte? Hazlo. Sí, ya séque la semana ha sido durapero hoy es sábado y, el sába-do, no manda ni la agenda ni tujefe. Aparca las preocupacionesy juégatela. Improvisa.Sorprende a tu pareja con unalocura. Haz algo que no sepas.Y si metes la pata, no pasanada. Siempre hay una segun-da oportunidad para los quesaben dibujar una sonrisa detiza.

Hoy es el Día Internacional con-tra la Monotonía. No limpies lacasa, no vayas de comprarpero, sobre todo, no te enfades.Enfadarse cansa mucho.Rebélate y revélate. Preparauna comida que no hayashecho nunca, llama a esenúmero que tanto te cuesta, daun paseo con los pies descal-zos, párate a hablar con un des-conocido...Querida desconoci-da, querido desconocido,recuerda que vales mucho.Tanto como seas capaz de ima-ginar. Por eso, hoy 19 dediciembe de 2009, va a ser ungran día. Y mañana, también.

13

Page 14: Kenai

Aveces, el pasado

es una vieja sala

de estar, conoci-

da y confortable, con sillones

raídos, cojines con olor en blan-

co y negro y fotos instamatic de

la familia decoloradas por el sol.

En los estantes se agolpan los

libros. Cada uno es la historia de

una anécdota, de un recuerdo

infantil, de una etapa vivida y mil

veces recordada. Todos conoce-

mos a alguien que prefiere habi-

tar en un pasado feliz, que se

siente más cómodo rememoran-

do otro tiempo idealizado porque

tiene miedo a enfrentarse a la

realidad cotidiana. El pasado

puede ser refugio seguro pero

también una celda porque, aun-

que no haya barrotes en las ven-

tanas, es una sala cerrada por

dentro con la llave de la nostal-

gia.

Para otros el pasado es una sala

de cine en la que siempre pro-

yectan, en sesión continua, la

misma cinta. Una película triste,

marcada por una decisión equi-

vocada, un tren perdido, una

frase fuera de tiempo, de tono o

de lugar. La gente que vive

inmersa en su drama lo repasa

cada día intentando cambiar esa

escena fallida que alteró su vida

y le gustaría eliminar.

Presenciando, una y mil veces,

el momento en que hirvió la

leche, se desbordó el cazo y no

llegó a tiempo de apagar el

fuego. Feliz o triste, el pasado es

sólo un eco distorsionado.

Puedes refugiarte en el carlo del

recuerdo o lamentarte toda la

vida por la leche derramada

pero, si no disfrutamos el pre-

sente, no habrá nuevos libros ni

otras películas. Porque hoy es el

momento en el que se fabrican

los recuerdos de mañana. Es un

salón sin barrotes en las venta-

nas, la puerta está cerrada con

llave por dentro.

GUILLE VIGLIONE

PASADO

14

Page 15: Kenai

XXIV. BASARRI SARIA 2009

ALAIA MARTIN

IMaitasuna da itsua

Delako paradisua

Edo behintzat berdintsua

Bik piztean berdin sua

Ezagutu ginen eta

Begiekin hitz-totelka

Egin genuen hizketa

Hitzak trukatuz tarteka

Ta ni maitemindu nintzen

Diseinatutako hitzen

amildegian amiltzen

Ta zu ere maitemintzen

Ariko zinelakoan

Ez nintzen urruti joan

Beti ninduzun gogoan

Zure neskaren ondoan

IIEz zara portatu gaizki

Ongi ere ez seguraski

Baina sufritu dut aski

-nik nahi adina zehazki-

Baina ez naiz masokista

-nahiz lausotu zaidan bista

Itxaropenez aldizka-

Hau bukatu da, artista

Mantentzen dut miresmena

Zuganako sinesmena

Baina ez dut nahi kemena

Bihur dakidan kondena

ez jausteko zure tranpan

utz dezagun lehengo hartan

Malkoak begi banatan

Ez nazazu botan

IIIIzan naiz nahiko tuntuna

Tuntuna ta erruduna

Esperantza faltsuduna

Baina ohartu naiz, kuttuna

Nahiz ta ez deitu printzesa

ta egin mila promesa

zure besoen babesa

uztea ez zen erreza

Zeniona begiekin

Zeniona ekintzekin

Nahiz ta ukatu hitzekin

Egon nahi nuen zurekin

Nahiz eta nahiko arraro...

Maite nauzu, ziur nago

Nik uste baino gehiago

Behar baino gutxiago

IVAhaz zenezan zure neska

Nahiz ezin nezakeen eska

Berari buruz galdezka

Banuen nahikoa kezka

Beti betiko galderak

Zer ez nuen nik, zer berak?

Ba ote zeuzkan aukerak

Nire maitatzeko erak

Nik ez nuen nahi egia

Edo bakarrik erdia

Baina zure aurpegia

Da salatariegia

Eta hori zen problema;

kontatzen zidala dena:

Zutaz izan nezakeena

Zela orduan nuena

IVKilimak betileekin

Nahiko nizkizuke egin

Gure ohea desegin

Elkar egin, elkarrekin

zure belarriei koxka

egin gero apropos-ta

lanera joan ozta-ozta

nahiz ta banantzea kosta...

Gau hartan zu ezagutu

Izanaz ez naiz damutu

Baina minutuz minutu

Su honek egin nau sutu

delako ahaztezina

zutaz dudan imajina:

Zara azken ke-esprina

Darion zigarrokina

VIZara azken elur-maluta

Mendi tontor baten punta

Ikustezinaren lupa

Naufrago baten txalupa

Indiarrentzako behia

Sahararrentzat hodeia

Bakartientzako deia

Poetarentzat ideia

Gaze batentzat geroa

Zaharrarentzat lehengoa

Umil batentzat egoa

Malko batentzat beroa

Ta niretzat eguzkia

Ta osteko lur bustia

Eten nahi dut angustia

Ezer bihurtuz guztia

15

Page 16: Kenai