OS TECIDOS VEXETAISOS TECIDOS VEXETAIS

Profesor: Adán GonçalvesProfesor: Adán Gonçalves

INTRODUCIÓNINTRODUCIÓN

A complexidade estrutural e organizativa dos vexetais é menor que nos animais.

A pesar desto, as células vexetais tamén poden reunirse formando tecidos e órganos.

A disciplina dentro da Botánica que se ocupa dos tecidos vexetais denomínase Histoloxía vexetalHistoloxía vexetal.

Incluso, entre os organismos que non forman parte do Reino Animal (non todos pertencentes o Reino vexetal) podemos atopar distintos niveis de complexidade organizativa (niveis morfolóxicos de Strasburger).

1. 1. ORGANIZACIÓN VEXETALORGANIZACIÓN VEXETAL

NIVEL PROTÓFITOS: é o nivel de organización máis simple. O que posúen as algas máis sinxelas nas que só hai certa especialización na reprodución.

NIVEL TALÓFITOS: maior complexidade, pero todavía non hai verdadeiros tecidos, nin órganos. Posúen un talo pluricelular con certa especialización, pero sen vasos condutores. Neste grupos están o resto de algas, os fungos e os liques. As de maior complexidade son as algas pardas. Pero non hai nin raíz, nin talo, nin follas.

1. 1. ORGANIZACIÓN VEXETALORGANIZACIÓN VEXETAL

NIVEL PROTOCORMÓFITOS: grupo intermedio entre talófitos e

cormófitos. Está formado polos briófitos (carrizas e hepáticas). Non

teñen raíz, talo, nin follas, pero sí, estruturas moi próximas (rizoides,

caulidios e filidios). Son todavía moi dependentes do medio

acuático(precisan un alto grao de humidade).

NIVEL CORMÓFITOS: posúen verdadeiras, raíces, talo e follas

(posúen cormo). Son plantas que teñen vasos condutores con función de

transporte e outros tecidos especializados en diferentes funcións:

sostén, defensa, reprodución, protección. O cormo permitiu ás plantas

unha maior independencia da auga e a colonización do medio terretre.

Forman parte deste grupo os pteridófitos (fentos) e as espermatófitas

(plantas con semente).

PROTOCORMÓFITOSPROTOCORMÓFITOS

(BRIÓFITOS)(BRIÓFITOS)

CORMÓFITOS (PTERIDÓFITOS E CORMÓFITOS (PTERIDÓFITOS E ESPERMATÓFITOS)ESPERMATÓFITOS)

2. 2. TIPOS DE TECIDOS VEXETAISTIPOS DE TECIDOS VEXETAIS

Os vexetais teñen dous tipos de tecidos: simplessimples, se só posúen un tipo

celular, como por exemplo un parénquima e compostoscompostos, se posúen

varios tipos, como sucede no floema.

Segundo a súa función podemos falar de: MeristemosMeristemos ParenquimaParenquima De sostén ou mecánicosDe sostén ou mecánicos ProtectoresProtectores VascularesVasculares SecretoresSecretores

2.1. 2.1. MERISTEMOSMERISTEMOS

As súas células están en división constante xa que son os tecidos

encargados do crecemento e desenvolvemento da planta. Son células

vivas, pequenas e con grandes núcleos nos que é frecuente observar

distintas fases da mitose. Hai dous grandes tipos de meristemos:

• Meristemos apicais ou primariosMeristemos apicais ou primarios: proceden de células embrionarias e

aparecen nas zonas apicais (extremos) da planta. Son os responsables do

crecemento en lonxitude.

• Meristemos laterais ou secundarios:Meristemos laterais ou secundarios: proceden de células adultas que

recobran a súa capacidade de división. Sitúanse en zonas laterais e so

responsables do crecemento en grosor da planta. Hai dous tipos: o

cambium vascularcambium vascular, que orixina os tecidos condutores, e o felóxenofelóxeno que

orixina a cortiza ou súber (cuberta protectora).

2.2. 2.2. PARÉNQUIMASPARÉNQUIMAS

Os parénquimas son tecidos pouco diferenciado presentes en todos os

órganos vexetais. Formado por células redondeadas con grandes

vacuolos. Son os “conxuntivos” dos vexetais, e dicir, rechean e unen.

Ademais poden desempeñar outras funcións: Parénquima clorofílicoParénquima clorofílico: atópase por baixo da epiderme vexetal. Ten

células con numerosos cloroplastos. A súa principal función é a

fotosíntese. Presente en follas e talos. Parénquima de reservaParénquima de reserva: atópase, principalmente, no interior de froitos

carnosos, sementes, tuberculos... Almacena distintas substancias entre

as que a máis habitual e o amidón. Parenquima aeríferoParenquima aerífero: moi frecuente en plantas acuaticas. As súas

células deixan grandes espazos (meatosmeatos) polos que circula o aire.

2.3. 2.3. TECIDOS MECÁNICOS OU DE SOSTÉNTECIDOS MECÁNICOS OU DE SOSTÉN

Os fungos e as algas manteñen a súa forma grazas a turxencia celular.

Nos briófitos tampouco soe existir tecido de sostén, e se o hai as súas

células non posúen paredes con lignina, un compoñente esencial para dar a

consistencia e rixidez necesaria para manter a planta ergueita, por iso,

estas plantas viven a ras do solo.

Nas pteridófitas os propios tecidos vasculares actúan como sostén.

Nas plantas superiores, xa atopamos verdadeiros tecidos de sostén. Hai

dúas variedades: ColénquimaColénquima: formado por células vivas e alongadas con paredes

desigualmente grosas. Da consistencia ás partes novas da planta. EsclerénquimaEsclerénquima: constituído por células mortas, con paredes grosas e

lignificadas. Da resistencia as zonas xa desenvolvidas da planta.

2.4. 2.4. TECIDOS PROTECTORESTECIDOS PROTECTORES

Recobren a superficie do vexetal protexendo da desecación, da entrada

de patóxenos, dos cambios de temperatura e danos mecánicos. Hai dous

tipos: EpidermeEpiderme: é a primeira barreira da planta. É monoestratificada con

células aplanadas que non deixan espazos e sen cloroplastos. Por fora hai

unha capa de cera denominada cutículacutícula (impermeabiliza, protección solar e

defensa contra insectos). Na epiderme aparecen unhas aberturas

chamadas estomasestomas constituídas por dúas células con forma de ril que

deixan un espazo denominado ostioloostiolo que pode abrirse ou pecharse

regulando o intercambio de gases. A epiderme pode desenvolver tricomastricomas,

que son pelos uni ou pluricelulares. Nas raíces facilitan a absorción de

sales e auga; nos talos e follas teñen función protectora.

2.4. 2.4. TECIDOS PROTECTORESTECIDOS PROTECTORES

Súber ou tecido suberosoSúber ou tecido suberoso: protexe do desecamento e de

temperaturas extremas. Está formado por células mortas en

varias capas e recheas de aire. As paredes celulares posúen unha

substancia denominada suberinasuberina que é impermeable.

Para poder levar a cabo o intercambio de gases posúe uns espazos

chamados lenticelaslenticelas.

A cortiza (corcho) é tecido suberoso.

2.5. 2.5. TECIDOS VASCULARESTECIDOS VASCULARES

Son os tecidos condutores por onde circula o zume. As células están fusionadas para formar conductos. Hai dous tipos:

Xilema ou leño:Xilema ou leño: transporta o zume bruto dende as raíces ata as follas. Está formado por células mortas superpostas entre sí, con paredes reforzadas de ligninalignina denominadas traqueidas e tráqueastraqueidas e tráqueas. Os tabiques de separación entre células non existen ou están perforados.

O xilema representa a parte dura da planta que utilizamos como madeira.

Floema ou líber:Floema ou líber: transporta o zume elaborado por toda a planta. Constituído por células vivas con tabiques perforados chamados tubos tubos cribosos e células cribosas.cribosos e células cribosas. Ao final do outono os orificios tapónanse formado a calosacalosa que impide o paso do zume.

2.6. 2.6. TECIDOS SECRETORESTECIDOS SECRETORES

As plantas teñen distintos tipos de tecidos secretores. Entre eles destacan:

Tecidos laticíferos: Tecidos laticíferos: son tubos que conteñen látexlátex que é unha emulsión de auga con distintas substancias (alcaloides, azúcares...). O látex é considerado un subproduto metabólico que ademais axuda no peche das feridas.

Condutos secretores:Condutos secretores: os máis importantes son os condutos resiníferos que verten resinaresina cuxa función é defender a planta de axentes patóxenos (insectos fitófagos e fungos).

http://cienciasnaturales.es/TEJIDOSVEGETALES.swf

GRAZAS POR ATENDERMEGRAZAS POR ATENDERME

Bibliografía e Webgrafía Tecidos vexetais:-Castillo de la Torre, Aurelio; Meléndez Hevia, Ignacio; Madrid Rangel, Miguel Ángel; Blanco Kroeger, Marcos. 2008.

“Bioloxía e Xeoloxía. 1º Bacharelato”. Proxecto A Casa do Saber. Obradoiro Santillana. Santiago de Compostela.- Esteban Abad Mª Ángeles. 1995. “Niveles de organizacións de los seres vivos. La diferenciación celular. Tejidos animales y vegetales”. Biología y Geología en la Enseñanza Secundaria y Bachillerato. Tomo 2. Colegio Oficial de

Biólogos. Madrid. www.asturnatura.com 

bioadaptvegunc.blogspot.com www.biologia.edu.ar

biosecc01.blogspot.com www.buildingforafuture.co.uk 

http://www.cienciaybiologia.com/botanica/generalidades/niveles%20morfologicos.htme-ducativa.catedu.es

www.educa.madrid.orgwww.efn.uncor.edu www.etitudela.comwww.euita.upv.es www.flickriver.com 

humorviral.wordpress.com ireneses.wordpress.com 

legado.inea.org  mazinger.sisib.uchile.cl  ireneses.wordpress.com 

http://www.slideshare.net/adaneco/savedfiles?s_title=niveles-de-organizacion-histologia-vegetal&user_login=shuarancawebs.uvigo.es

www.vi.cl www.wikipedia.org