Post on 06-Feb-2018
Poemas
LUIS REí NÚÑEZ
Parafaceres infinito
Se ti es un sapode borrase queresmebelarte,e serde novo a lapae gabearaírearriba.
Se estássóde solemnidade.Se eslimachade cinza e fume,e o teu niño é un pozosendanza,nin yerbas,nin auga.Seti es unhasabanduxaa lajarsepoia membranade noite quea envumullarodamente:
quéfrío, ai Deus,naquelaneveda Varsoviaonde ti nuncaestiveches.
Se o zoardo vento ten corde bito, e ródolospaxarossonde follalara e peteirannosteusolIos.
Senon hai soñose só xeringasde invemnoa chanrarrenoxo nasveas
e ti queresvolver á lapaque gabeaba,
axeónllateno Miño a bebermemoria.E enrólatecos recordosnun barcofeito de miraxes,e bótaosa serSinbadesnavegandoas espiraisde todasesascercaníasqueunhavez foron con alguén,todamenre.
Qué sol, ai Deus,naquelapraiado Caribeandeti nuncaesriveches.
E haslembrarunhaPenélopequenon recemáagardándore.A mesmaparaa que fasesteinfinito, ti de voltadun Caribea ondexamaispuidechesgabear.
Ai Deus,¿el estarássempreen Varsovia?
140Vof.S(2002): 135-142
Desdea casaesmoucada
Na lareirados devanceirosxa non quedanrescaldos.Mallou o Nordéscon furiana galeríavella.Monílos de lóstregostronzaronas pólastodas da figueirae a saraibadeixousen rebenrosas buganvíleas.Logo pasaronpolahortaosvándalose xa non hai andomifiasaniñadasno beirado.Todo é noite naspálpebras.Queveñadunhavez a brétemado esquecemento,
quesepulteestasruinas,senpiedade.E quenon quedenadae renazamostiós outros,contraa desesperanza.Traíasentenciada verdade.
141
Vol. 5(2002): 135-142